Της Μαριάννας Σκυλακάκη
Το αφήγημα με το οποίο ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015 στηρίχτηκε σε τρεις πυλώνες.
Ο πρώτος ήταν ότι μπορούσαμε να μείνουμε στην Ευρώπη ακόμη κι αν αθετούσαμε τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις και ήταν ο πρώτος που κατέρρευσε, με τον πιο δραματικό τρόπο, το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς. Ο δεύτερος έχει να κάνει με την άποψη ότι "άλλοι" ήταν οι βασικοί υπαίτιοι για όσα δεινά περνάει τα τελευταία χρόνια η χώρα, και ότι φταίνε αυτοί που η κυβέρνηση Τσίπρα αναγκάζεται να ψηφίσει και να εφαρμόσει "αντιλαϊκά" μέτρα. Το επιχείρημα αυτό έχει αποδειχθεί ανθεκτικό, όμως, αργά η γρήγορα, ακόμη κι ο πιο αντισυστημικός outsider, αρχίζει να βαρύνεται από τα πεπραγμένα του, καθώς αυξάνεται ο χρόνος παραμονής του στην εξουσία.
Ο τρίτος και τελευταίος πυλώνας έχει να κάνει με το "ηθικό πλεονέκτημα" που κατάφερε να διατηρήσει για μεγάλο μέρος της κοινωνίας ιστορικά η αριστερά στην Ελλάδα. Η αίσθηση ότι οι νεοαφιχθέντες στην εξουσία Συριζαίοι ήταν διαφορετικοί, πιο αγνοί, λιγότερο διεφθαρμένοι αποτελεί ίσως το λόγο που πολλοί Έλληνες συνέχισαν να τους "συγχωρούν", παρά τη μερική κατάρρευση του αφηγήματος που περιγράψαμε παραπάνω. Είναι αυτή η αίσθηση που πριονίζεται με κάθε νέα αποκάλυψη σε υποθέσεις όπως αυτή της Σαουδικής Αραβίας, όπως παραδείγματος χάριν η σημερινή που αφορά τα έγγραφα που κατέθεσε ο Πάνος Καμμένος στη Βουλή.
Το ροκάνισμα δεν είναι ποτέ εμφανές εν μία νυκτί. Όμως, όταν ολοκληρωθεί, ο γδούπος που το συνοδεύει είναι αν μη τι άλλο εκκωφαντικός.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com.
