Της Μαριάνας Σκυλακάκη
Για σήμερα δεν θα σταθώ στο περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου που κατατέθηκε χθες το απόγευμα στη Βουλή, έκτασης 1.326 σελίδων (μαζί με τα παραρτήματα, χωρίς όμως να συνυπολογίζονται η εισηγητική έκθεση, η έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου και τα υπόλοιπα συνοδευτικά κείμενα), το οποίο περιλαμβάνει διατάξεις που αφορούν το σύνολο σχεδόν των υπουργείων.
Ο λόγος είναι απλός: δεν θα σταθώ στην ουσία γιατί για άλλη μια φορά, στο χρονικό πλαίσιο το οποίο έχουν στη διάθεσή τους οι νομοθέτες μας, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να αντιληφθεί κανείς την ουσία, να επεξεργαστεί το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, να το βελτιώσει, να συμμετάσχει "ουσιαστικά" στη διαδικασία, όπως ορίζει ο συνταγματικά κατοχυρωμένος ρόλος τους.
Δεν είναι βέβαια το πρώτο πολυνομοσχέδιο-σκούπα που φέρνει αυτή η κυβέρνηση στη Βουλή, ούτε η πρώτη κυβέρνηση που ακολουθεί την προβληματική αυτή για τη λειτουργία της δημοκρατίας πρακτική, από την έναρξη της κρίσης. Όμως, εκεί όπου θα μπορούσε να γίνει κατανοητή η χρήση της σε κάποιες από τις κρισιμότερες συγκυρίες των περασμένων ετών, δύσκολα μπορεί να δικαιολογηθεί σήμερα.
Σε μια δημοκρατία, η διαδικασία είναι πολλές φορές η ίδια η ουσία, δεν αποτελεί υποσημείωση ή διακοσμητικού χαρακτήρα τυπικότητα. Συνεπώς, η παγίως ακολουθούμενη πλέον συγκεκριμένη πρακτική συνιστά πλήρη και απροκάλυπτη περιφρόνηση της Βουλής, με τη σφραγίδα μάλιστα και των δανειστών μας, οι οποίοι ευαγγελίζονται μύριες όσες θεσμικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, όμως αδυνατούν να μας ωθήσουν στα πιο ουσιώδη. Πώς θα λύσουμε τα άλλα όταν δεν μπορούμε καν να τηρήσουμε τα βασικά: διάκριση των εξουσιών, διαφάνεια, κανόνες καλής νομοθέτησης;
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
