Της Μαριάνας Σκυλακάκη
Συγκλονιστική. Είναι η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψω την ομιλία της Oprah Winfrey, η οποία τιμήθηκε με το βραβείο Cecil B. DeMille στις χθεσινές Χρυσές Σφαίρες.
Από τη συγκινητική αναφορά της στον Sidney Poitier και την επίδραση που μπορεί να έχουν θετικά πρότυπα στους νέους ανθρώπους, στην ιστορία της Recy Taylor, η οποία ήταν πιθανώς η σπίθα που ώθησε τη Rosa Parks να μείνει στη θέση της σε ένα λεωφορείο στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα το 1955, μας έδειξε πόσο αλληλένδετα είναι τελικά όλα. Αναφέρθηκε επίσης στην ικανότητά μας "να διατηρούμε την ελπίδα για ένα πιο φωτεινό πρωινό, ακόμα και κατά τις πιο σκοτεινές νύχτες μας", και μας θύμισε ότι ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, το να εκφράζουμε τη δική μας αλήθεια είναι το πιο ισχυρό εργαλείο που έχουμε στη διάθεση μας για να αντιστρέψουμε μια αδικία.
Ειδική μνεία αξίζει και στον οικοδεσπότη της βραδιάς Seth Meyers, ο μονόλογος του οποίου στην αρχή της τελετής ήταν μαεστρικά ισορροπημένος: τα αστεία του ρίσκαραν, πέτυχαν όμως το στόχο τους, ενώ εκεί όπου χρειάστηκε, η σοβαρότητα δεν μετατράπηκε σε σοβαροφάνεια.
Στους νικητές τις βραδιάς -από πλευράς βραβείων- αντανακλάται σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα που επικρατεί αυτή την εποχή στο Hollywood. Παραγκωνισμένες μέχρι πρότινος φωνές θα ακουστούν, όχι επειδή τους δίνουν βήμα και εύσημα οι παραδοσιακοί θεματοφύλακες της ποπ κουλτούρας. Αυτή τη φορά θα ακουστούν επειδή οι ίδιοι παίρνουν το λόγο.
Το πού θα μας πάει όλη αυτή η δημόσια συζήτηση μένει να το δούμε, ας αφήσουμε όμως για λίγο τον κυνισμό στην άκρη κι ας ελπίσουμε ότι "η ανατολή που βλέπουμε στον ορίζοντα", αυτή στην οποία αναφέρθηκε τόσο ποιητικά η Winfrey, θα θέσει τις βάσεις για ένα δικαιότερο αύριο.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com
