Της Μαριάννας Σκυλακάκη
"Είμαι η μόνη που δεν έχει πειστεί για τη χρησιμότητα αυτής της ημέρας; Νιώθω πως θα χαρώ όταν πάψει να υπάρχει..." Μια φίλη μου, φεμινίστρια με όλη τη σημασία της λέξης, με έβαλε σε σκέψεις κατά τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το 2018, η μέρα αυτή παραμένει μια εξαιρετικά σημαντική αφορμή να αναλογιστούμε τόσο την πρόοδο που έχει συντελεστεί όσον αφορά την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, όσο και την απόσταση που μένει ακόμη να διανύσουμε. Αν κάτι πάντως έχω αρχίσει να πιστεύω είναι ότι το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να θεωρείται μόνο "γυναικείο" και δεν μπορεί να το θυμόμαστε μόνο μια φορά το χρόνο. Η εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων κάθε μορφής είναι υπόθεση που αφορά όλους μας, και οι αλλαγές στη νοοτροπία που θα μας επιτρέψουν να πούμε ότι δεν "χρειαζόμαστε" πια την ημέρα της γυναίκας ξεκινούν από τον τρόπο με τον οποίο ζούμε εμείς τη ζωή μας κάθε μέρα, όχι μόνο τη μια μέρα του χρόνου που όλοι έχουν κάτι να πουν για το ζήτημα.
Μ'' αυτή τη σκέψη, ξεκινάμε μια νέα στήλη στην αθηΝΕΑ, η οποία θα καταπιάνεται με τις ανισότητες που συναντούμε στην κοινωνία μας, πιο συστηματικά. Ελπίζουμε να μας βοηθήσετε και εσείς, οι αναγνώστες μας, να ευαισθητοποιηθούμε περισσότερο σε σχέση με τα ζητήματα αυτά και να αναζητήσουμε μαζί τις λύσεις. Περιμένουμε τις ιδέες σας, τα κείμενά σας και τις σκέψεις σας, εδώ, 365 μέρες το χρόνο.
Για περισσότερα άρθρα από το αθηΝΕΑ, επισκεφθείτε το www.a8inea.com.
