Της Άννας Διαμαντοπούλου
Οι εξαιρετικά φιλόδοξοι στόχοι των δύο προηγούμενων αιώνων, η επανάσταση του ΄21, η δημιουργία δυτικού κράτους, η μεγάλη ιδέα, η ένταξή μας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, ήταν όλα πέρα από τις αντικειμενικές μας δυνάμεις. Συνοδεύτηκαν σχεδόν πάντα από εμφύλιους, διχασμούς και συγκρούσεις, οδήγησαν σε αίμα και καταστροφή. Υπήρξαν όμως και θαυμαστά άλματα και επιτυχίες που μας κάνουν ακόμα και σήμερα, εν μέσω ακραίας οικονομικής κρίσης, μια ζηλευτή για τη μεγάλη πλειοψηφία του πλανήτη, χώρα.*
Μπορούμε σήμερα να ελπίζουμε στην υπέρβαση και σε ένα νέο άλμα;
Στην σημερινή Ελλάδα δυστυχώς, η πρώτη φορά αριστερά Κυβέρνηση, δεν έθεσε ως Εθνικό στόχο τη διάσωση της χώρας μέσω του πολιτικού και οικονομικού εκσυγχρονισμού της. Αντίθετα, ονόμασε στόχους λίστες αιτημάτων επί μέρους εκλογικών ομάδων, ονομάτισε εχθρούς νομιμοποιώντας τη πολιτική βία εναντίον τους και ταύτισε την οικονομική πολιτική με τα μέτρα του μνημονίου ελλείψει προετοιμασίας και στοιχειωδώς ρεαλιστικής πρότασης.
Ο Π/Θ έχοντας ο ίδιος σημαντικότατο πολιτικό κεφάλαιο, που του εξασφάλισε η εντυπωσιακή προσωπική γοητεία αλλά κυρίως η φθορά του πολιτικού συστήματος, έγινε γρήγορα και εύκολα κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού. Το πολιτικό του όμως κεφάλαιο δεν το αξιοποίησε για το θεσμικό και πολιτικό άλμα που χρειάζεται η χώρα. Προέκρινε τον λαϊκισμό, ανέδειξε σε σταθερό εταίρο, το πλέον δεξιό εθνικιστικό κόμμα του δημοκρατικού τόξου και επαναβεβαιώνει καθημερινά την κομματοκρατία στην πλέον ξεπερασμένη μορφή της. Επαναλαμβάνει όλα τα λάθη των προηγούμενων
Είναι αναμενόμενο, το επιχείρημα ότι παρά ταύτα τον ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε σε διαδοχικές αναμετρήσεις ο Ελληνικός Λαός, εξασφαλίζοντας του την πρώτη θέση.
Θεωρώ λοιπόν ουσιαστικό να σταθούμε επιγραμματικά σε στοιχεία της συλλογικής συνείδησης και συμπεριφοράς, διαμορφωμένα άλλα μέσα στους αιώνες και άλλα στην πολύ πρόσφατη ιστορία μας, τα οποία μπορεί εν μέρει να αιτιολογούν την ψήφο των Ελλήνων πέρα απο την οικονομικό αδιέξοδο και την απαξίωση των πάντων:
- Η μετεμφυλιακή αγριότητα της Δεξιάς, η δικτατορία και η επακόλουθη θεοποίηση της αριστερής ηθικής στη μεταπολίτευση, έχουν εμφυτεύσει στον Λαό μας, αντιδεξιά αντανακλαστικά που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.. Παραμένει πλειοψηφική η επιλογή του «ανήκειν στην Κεντροαριστερά» γιατί άλλωστε πολύ πιο εύκολα ταυτίζεται με τις δημοκρατικές ελευθερίες και τη κοινωνική δικαιοσύνη.
- Το συναίσθημα γενικά κυριαρχεί, «καταβροχθίζει τη λογική» και δικαιολογεί πολλά, ακόμη και την αποτυχία σε συλλογικό ή ατομικό επίπεδο. αναζητώντας παράλληλα εύκολες απαντήσεις. Αντί να αναλογιζόμαστε τις αιτίες που μας έφτασαν ως εδώ και να τις αντιμετωπίσουμε, επιλέγουμε το «Φταίνε οι κακοί άλλοι» που μας φθονούν και περιοριζόμαστε στην αναζήτηση κάποιου «μεσσία» που θα μας σώσει.
- Το κράτος παραμένει σταθερά το ιερό τοτέμ που λατρεύουμε να μισούμε. Κάθε απόπειρα να αλλάξει, να ορθολογικοποιηθεί, να ελεγχθεί, να αξιολογηθεί, βρίσκει απέναντι της ισχυρότατες και με επιρροή ομάδες, που ζουν χάρις σε αυτό, και τρομάζουν μπροστά στην κάθε αλλαγή..
- Η πεποίθηση ότι υπερέχουμε λόγω ιστορίας και θεϊκής γενναιοδωρίας είναι υπαρκτή, αλλά η αλήθεια είναι ότι συναντάται σε όλους τους λαούς. Απλώς ανάλογα με την ευμάρεια, την ποιότητα της δημοκρατίας και την ισχύ χρησιμοποιείται λιγότερο ή περισσότερο από το κάθε πολιτικό σύστημα.
Βασισμένο σε όλα τα παραπάνω δομήθηκε ένα παρά φύσιν «πολιτικό μείγμα», που χρησιμοποίησε άριστα όλα τα ιστορικά και συναισθηματικά συμπλέγματα, και πάτησε πάνω στα μεγάλα λάθη αλλά και την φθορά των άλλων. Έτσι προέκυψε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο εθνικολαϊκιστικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ , ο οποίος εισχωρεί κατά περίπτωση στην άκρα Αριστερά και στην άκρα Δεξιά, συνδιαλέγεται με τον Βελουχιώτη τη Λεπέν, και τους πυρήνες της φωτιάς και που μέσα απο το στρεβλό (αλλά αποδεκτό) ελληνικό υπόδειγμα του "άλλα λέμε και άλλα κάνουμε” πολλοί το βλέπουν ίσως και με κάποιο κόμμα - συμπλήρωμα να αποτελεί τον επόμενο πόλο της Σοσιαλδημοκρατίας αλλά Βαλκανικά.
Θεωρώ πολιτικά αφελή απλούστευση και ανήθικο το να θεωρήσει κανείς ότι η υπογραφή ενός τρίτου και επαχθέστατου μνημονίου αποτελεί πιστοποιητικό έκφρασης της Σοσιαλδημοκρατίας ή στο πιο γενική και ουδέτερη έκφραση της Κεντροαριστεράς.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται αλλά διδάσκει. Σε όλες τις μεγάλες στιγμές ανατροπών πρωταγωνίστησαν ηγετικές μορφές που είχαν όραμα και γνώση, έθεσαν στόχους, κινητοποίησαν εθνικές δυνάμεις. Υπήρξαν συσπειρώσεις και συνεργασίες που μπόρεσαν να μεταφράσουν το σκοπό σε λαϊκό αφήγημα για το οποίο πολλοί ήταν έτοιμοι να θυσιάσουν πολλά.
Η έξοδος από την σημερινή κρίση απαιτεί επανάληψη ενός τέτοιου είδους ιστορικού προηγούμενου, που σε πείσμα όλων μπορεί να γίνει πράξη και να συσπειρώσει γενιές και κοινωνικές τάξεις:
Π.χ. " Η Ελλάδα ανεξάρτητη με δουλειά για όλους το 2025".
Δύσκολος στόχος αλλά εφικτός. Προϋποθέτει μια λεπτομερή ατζέντα μεταρρυθμίσεων με σιδερένια βούληση υλοποίησης, με μέτρα στοχευμένα και όχι οριζόντια, δίκαια και αποδοτικά, ώστε η Ελλάδα να γίνει μια περήφανη και ισχυρή χώρα ανάμεσα στις πρώτες στην ΕΕ στην απασχόληση, στις εξαγωγές, στην προσέλκυση επενδύσεων, και κυρίως στη διεθνή κατάταξη του εκπαιδευτικού μας συστήματος, που είναι ο κοιμώμενος λέων της ανάπτυξης.
Θέλουν οι πολίτες να ακούσουν κάτι τέτοιο;
Μπορεί να συγκινήσει ο μεταρρυθμιστικός λόγος μια κρίσιμη για την ανατροπή μάζα;
Μπορεί! Μόνον αν είναι βαθειά λαϊκός και εθνικός, όταν η κάθε πολιτική αναδεικνύει την δικαιοσύνη , το μακροπρόθεσμο συμφέρον των πολλών και την προστασία των πραγματικά αδύναμων, όταν υποστηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα και όχι αιτήματα επιμέρους ή συντεχνιακά..
Μπορεί! Μόνον όταν αφήσουμε τον διδακτισμό και τις μεταφράσεις των Βρυξελλών και μιλήσουμε στο καφενείο και στο διαδίκτυο με λόγο που θα απαντά στο πρόβλημα και θα κεντρίζει το εθνικό φιλότιμο!!
Ποιος αλήθεια μπορεί να ζει χωρίς προοπτική και να ανέχεται την Ελλάδα τελευταία χώρα σε όλες τις ευρωπαϊκές κατατάξεις;; Ποιος Έλληνας δεν προσβάλλεται με την αναξιοπιστία και τον οίκτο που αντιμετωπίζεται η ελληνική Κυβέρνηση ;
Μπορεί! Μόνο με ηγεσία που δίνει παράδειγμα και θα μιλήσει για το εθνικό χρέος που θα πάρει όλο το έργο πάνω της, κάνοντας τις μεταρρυθμίσεις και τις θυσίες ιδιοκτησία της και βάζοντας στόχους ποσοτικούς και ποιοτικούς που θα αλλάζουν τη χώρα μέρα με τη μέρα.
Μπορεί! Με αξιοκρατία και τη συνεργασία των αρίστων που θα φέρει στο προσκήνιο αυτούς που ξέρουν, μπορούν και είναι άφθαρτοι όχι γιατί δεν συμμετείχαν ποτέ πουθενά αλλά γιατί μπήκαν και βγήκαν καθαροί από τη φωτιά.
Ένα νέο άλμα είναι αναγκαίο...γιατί με τα μικρά βήματα θα πέσουμε στο κενό!
*Επ΄ αυτού εξαιρετικό το βιβλίο του Στάθη Καλύβα "Καταστροφές και Θρίαμβοι"
Η κ. Άννα Διαμαντοπούλου είναι Πρόεδρος του Δικτύου για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη
