Όποιος διάβασε το χθεσινό κύριο θέμα των ΝΕΩΝ καθώς και το ρεπορτάζ του Βασίλη Λαμπρόπουλου στην ίδια εφημερίδα, έμεινε με την εντύπωση ότι υπήρξαν αρκετά κενά στη διαχείριση των πυρκαγιών από την Πυροσβεστική και την Πολιτική Προστασία ενώ οι επιτελείς των υπηρεσιών αυτών φαίνεται ότι έπεσαν κι έξω στις αρχικές εκτιμήσεις τους για τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Εξίσου εντυπωσιακές, στο ίδιο ρεπορτάζ, οι αναφορές για την ύπαρξη 45 συναρμόδιων φορέων για την πρόληψη μιας πυρκαγιάς και 17 φορέων από 6 διαφορετικά υπουργεία για την καταστολή της.
Είναι, άραγε, αυτό ακριβές; Γιατί είχαμε την εντύπωση ότι το επιτελικό κράτος όλα αυτά τα είχε επιλύσει, αν όχι σε ολόκληρη τη γιγαντιαία, αχανή έκταση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εφικτό να γίνει μέσα σε δύο χρόνια, τουλάχιστον όμως για τους τομείς που η κυβέρνηση είχε κάνει σημαία προεκλογικά και η ασφάλεια των πολιτών και η πολιτική προστασία ήταν δύο από αυτούς τους τομείς.
Τι συνέβη λοιπόν και γιατί ακόμα και σήμερα υπάρχει αυτή η γραφειοκρατία;
Βέβαια, αμφιβάλλουμε ότι μια... αποψίλωση των συναρμόδιων φορέων και η υπαγωγή τους σε μια κεντρική διοίκηση θα έλυνε το πρόβλημα γιατί όπως έχουμε πλέον όλοι καταλάβει, τα ζητήματα δεν λύνονται με την έκδοση κάποιας απόφασης κεντρικά αλλά με την εφαρμογή της οποιασδήποτε απόφασης που λαμβάνει η κυβέρνηση από τη διοίκηση. Στη διοίκηση: στο επίπεδο διευθυντών, τμηματαρχών και προϊσταμένων κρίνεται όλο το παιχνίδι.
Η κυβέρνηση όχι απλώς δεν έχει προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις στη διοίκηση αλλά έχει επιλέξει τη στρατηγική της αντικατάστασής της από μετακλητούς με διευθυντικές αρμοδιότητες ή του outsourcing των υπηρεσιών που η μεταρρύθμιση διοίκηση αδυνατεί να παρέχει (για πχ τη γρήγορη έκδοση των συντάξεων).
Κρίσεις όπως η πανδημία ή η κλιματική αλλαγή δεν είναι προφάσεις για να δικαιολογούμε τις αστοχίες της κυβέρνησης, όχι. Οι κρίσεις αυτές θέτουν πραγματικές προκλήσεις και δημιουργούν πολύ σοβαρά προβλήματα ακόμα και σε κράτη που έχουν να επιδείξουν καλύτερες επιδόσεις στην οργάνωσή τους από εμάς.
Την ίδια στιγμή όμως, κρίσεις όπως η πανδημία και η κλιματική αλλαγή κάνουν απλώς αδύνατο για την οποιαδήποτε κυβέρνηση, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, να κρύψει τις αστοχίες, τις ελλείψεις και τα προβλήματα στη διοίκηση των κρατικών και δημόσιων υπηρεσιών της.
Η κυβέρνηση αντί να μεταρρυθμίσει το κράτος επέλεξε να το καταργήσει χωρίς βέβαια να το μικρύνει αφού οι προσλήψεις, σύμφωνα με την έκθεση του ΔΝΤ, δεν έχουν σταματημό. Η στρατηγική αυτή δεν έχει αποδώσει.
Το αίτημα λοιπόν επανέρχεται πιο επίκαιρο από ποτέ: θέλουμε το μεταρρυθμισμένο, μικρό, λειτουργικό κράτος που η Νέα Δημοκρατία και ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκαν προεκλογικά.
