Πριν από ένα χρόνο ακριβώς στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο της χώρας περίοπτη θέση κατείχε το φωτεινό και χαρούμενο πρόσωπο της νοσηλεύτριας, που είχε εμβολιαστεί πρώτη σε όλη την επικράτεια. Ήταν το πρώτο σημάδι ελπίδας, μετά από ένα χρόνο ψυχικής καταπόνησης, που έφερε την ανακούφιση να πάρει τη θέση του φόβου απέναντι στο άγνωστο και τη θέση της απειλής απέναντι στην ίδια τη ζωή.
Σήμερα, η πανδημία επιμένει. Αλλάζει χαρακτηριστικά, αλλάζει μορφή, και επανέρχεται ιδιαίτερα απειλητική. Για τους περισσότερους από εμάς, αυτό σημαίνει ότι ετοιμαζόμαστε να θυσιάσουμε για μια ακόμα φορά το σήμερα, για να κερδίσουμε το αύριο. Αναβάλλουμε και πάλι, όλα όσα θέλαμε να κάνουμε και όσα ανθρώπινα μας έχουν λείψει, για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο, που δεν πια τόσο μακρινός, όσο είχαμε συμπεράνει.
Η μετάλλαξη Όμικρον βρίσκεται ακριβώς δίπλα μας. Με τη στάση των ανεμβολίαστων, αλλά και των απογοητευμένων που θεωρούν πως ό,τι και να κάνουν θα νοσήσουν, να συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία μιας χαοτικής συναισθηματικής φόρτισης. Μιας φόρτισης που οδηγεί με τη σειρά της, σε σπασμωδικές αντιδράσεις και σε εκτεταμένες εκφράσεις και εκδηλώσεις δυσφορίας.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, έχουμε τις δηλώσεις του γνωστού προέδρου του Εδεσσαϊκού, να ακούγονται από τα επίσημα χείλη των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικά στελέχη, που μέχρι προχθές ζητούσαν εκλογές, σήμερα ξανάρχισαν τα μπρος - πίσω, επιτιθέμενα απέναντι σε οποιοδήποτε μέτρο εξαγγέλλει και εφαρμόζει η κυβέρνηση. Με άξονα την παράνοια της προαιρετικής υποχρεωτικότητας, των μόνιμων συνθημάτων για διορισμούς και ΜΕΘ, των «ναι μεν, αλλά» και των υπερβολών που τους έχει απομακρύνει από κάθε λογική πρόταση και ουσιαστική θετική συμβολή, λειτουργούν σαν χορηγοί στην κλιμάκωση της ψυχικής έντασης και της αβεβαιότητας, ανάμεσα στους πολίτες.
Κάποιοι από εμάς έχουν συμβιβαστεί, εκτιμώντας ότι αυτό που ζουν είναι ίσως η νέα μορφή κανονικότητας, γεμάτη ευμετάβλητες καταστάσεις και κινδύνους που δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Και προσαρμόζονται.
Κάποιοι άλλοι από εμάς, βιώνουν τη διαρκή αναβολή των επιθυμιών τους και την αγωνία τους για την επιστροφή στην προ covid καθημερινότητα τους. Και καταπονούνται ψυχικά.
Κάποιοι άλλοι, θεωρούν ότι η αμεσότητα του κινδύνου της νόσησης, τους απαλλάσσει από την ευθύνη της προστασίας, με τη λογική ότι αφού κινδυνεύουν ό,τι κι αν κάνουν, τότε θα κάνουν ό,τι θέλουν.
Είναι ομολογουμένως περίεργο αλλά απολύτως κατανοητό, ότι σήμερα που η Όμικρον δείχνει το πιο επιθετικό της πρόσωπο, οι πολίτες κουράστηκαν πια να περιμένουν, κουράστηκαν να αναβάλουν, δεν αντέχουν να στερούνται, δεν μπορούν να αισθάνονται φόβο και αγωνία. Και έτσι έχουν πιο οργισμένες και αντιδραστικές εκδηλώσεις, είναι πιο ευάλωτοι και παρασύρονται πιο εύκολα.
Και ενώ οι οπαδοί του αντιεμβολιαστικού κινήματος ερωτοτροπούν με τον θάνατο, συμπαρασύροντας στο πέρασμα τους όποιον βρουν, οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, αντί να κρατήσουν μια υπεύθυνη στάση όπως όλες οι αντιπολιτευτικές δυνάμεις σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ακολουθούν μια ευτελή πορεία. Με μόνο σκοπό τη διόγκωση της ανησυχίας και του θορύβου, και όχι το ξεπέρασμα της κρίσης. Με απώτερο στόχο αφ' ενός την κυβερνητική φθορά και αφ' ετέρου το ξεκαθάρισμα των μεταξύ τους λογαριασμών.
Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις σχετικά με τη δυνατότητα των δυο αλληλοσυγκρουόμενων κομμάτων που βρίσκονται στα αριστερά της κυβέρνησης. να δομήσουν καθαρές και αξιόπιστες θέσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Αλλά ούτε σχετικά και με την ικανότητα τους να χειριστούν παρόμοιες καταστάσεις.
Γι’ αυτό το λόγο όσο δυσαρεστημένοι και να αισθάνονται κάποιοι πολίτες για την ασκούμενη υγειονομική πολιτική της κυβέρνησης, αρκεί να στέψουν τη ματιά τους στα έδρανα που κάθεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, για να διερωτηθούν, ποιος απ’ όλους θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της αντιμετώπισης της πανδημίας. Διότι πίσω από τον βερμπαλισμό της αντιπολίτευσης, κρύβεται η βαθύτατη άγνοια και ανικανότητα της. Και αυτό οι πολίτες το γνωρίζουν.
