Ούτε ιδιαίτερη φαντασία ούτε εσωτερική πληροφόρηση χρειάζεται κανείς για να υποθέσει πώς λειτουργεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τους συνεργάτες του στις συσκέψεις του πρωινού καφέ οι οποίες, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, γίνονται συνήθως αργά το μεσημέρι και η πληροφορία αυτή, από μόνη της, είναι αρκετά αποκαλυπτική για το πως ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται τον πολιτικό χρόνο και πως οργανώνει τη στρατηγική του πάνω στη χρονογραμμή κάθε ημέρας.
Βάζουν μπροστά τους το δείκτη εμπιστοσύνης, όπως αυτός αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, βλέπουν τι είναι αυτό που κάθε φορά προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσπιστία στους Έλληνες κι εκεί πάνω στήνουν σκηνικά υστερικής αντιπαράθεσης.
Αυτή την εποχή οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται καθόλου, μα καθόλου τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ καταλαμβάνουν σταθερά τα χαμηλότερα ποσοστά στους δείκτες εμπιστοσύνης αλλά τον τελευταίο ένα χρόνο η τάση αυτή επιδεινώνεται. Οπότε και ο ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά παράγει ιστορίες συνωμοσίας για τα ΜΜΕ που δήθεν καλύπτουν «τα κυβερνητικά αίσχη» ενώ διαρρέει ότι σκέφτεται να εφαρμόσει εμπάργκο στην ΕΡΤ.
Βρίσκουμε εντυπωσιακό ότι για να κατανοήσει κανείς τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να στρέφει το βλέμμα διαρκώς στον πυρήνα της ιδεολογίας του αγνοώντας τα γνωστά εργαλεία της πολιτικής ανάλυσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και σήμερα αρνείται να συμμετέχει στο πολιτικό παιχνίδι ως θεσμικός παίκτης. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται διαρκώς σε πόλεμο. Ακόμα κι όταν ήταν στην κυβέρνηση ισχυρός κι ενώ είχε κάνει και ο ίδιος το παιχνιδάκι του με τα ΜΜΕ περιέγραφε την πολιτική κατάσταση ως εμπόλεμη με τον ίδιο να δέχεται επίθεση και να υπερασπίζεται ηρωϊκά τη Δημοκρατία την οποία φυσικά στην αστική της, φιλελεύθερη εκδοχή του ελληνικού Συντάγματος, επιχείρησε πολλές φορές και συστηματικά να υπονομεύσει.
Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε σε μη-κανονικές συνθήκες. Κατέλαβε την εξουσία ως αντισυστημική δύναμη και ακόμα κι όταν τον Ιούλιο του 2015 συνθηκολόγησε και εφάρμοσε πολιτικές λιτότητας με την ευλάβεια που δεν επέδειξε καμία κυβέρνηση της εποχής των μνημονίων, ρητόρευε ωσάν «Ελεύθερος Πολιορκημένος». Κι αυτό είναι το βίωμα επιτυχίας που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Δηλαδή, πιστεύει, βάσει της εμπειρίας του ότι για να ανασυγκροτηθει ως δύναμη εξουσίας πρέπει να δυναμιτίσει την ομαλότητα. Βέβαια, πάλι καλά που κατάλαβε ότι η πανδημία δεν προσφέρεται για κάτι τέτοιο αν και στην αρχή της έδειξε ότι φλέρταρε με την ιδέα.
Έπειτα, ισχύει και το άλλο. Κανείς, ούτε οι φανατικότεροι οπαδοί του, δεν έχουν αξιώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ να πολιτεύεται με σοβαρότητα γιατί στη συνείδησή τους το κόμμα τους δεν είναι θεσμικός παίκτης αλλά μια μικρή δύναμη που μπορεί να διεμβολίζει τις εξελίξεις προκαλώντας ανατροπές. Τι κι αν η μόνη ανατροπή που προκάλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική ζωή της χώρας ήταν η έλευση της ακροδεξιάς στην εξουσία; Για την αριστερά ή ό,τι τέλος πάντων αυτοπροσδριορίζεται ως αριστερά, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στην πραγματικότητα να μας διαλύει και τις πιο εξωφρενικές φαντασιώσεις.
Μόνο που έτσι δεν κερδίζεις πάλι την εξουσία, όταν μάλιστα ακόμα και ένα κομμάτι των δικών σου ψηφοφόρων αποτιμά την κυβέρνηση Μητσοτάκη θετικά ακριβώς γιατί πλέον κεντρική θέση στην πολιτική έχει η αποτελεσματική διακυβέρνηση και όχι η ιδεολογία, ειδικά μετά το πείραμα «ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση» με το οποίο δεν απαξιώθηκε μόνο ιδεολογικά αλλά αποδείχθηκε τραγικά ανίκανος στη διαχείριση της καθημερινότητας.
«Εφαρμόζει τη στρατηγική του ώριμου φρούτου ο ΣΥΡΙΖΑ», διαβάζουμε στα ρεπορτάζ και σε πλήθος αναλύσεων. Δηλαδή, περιμένει να εισπράξει τη φθορά της κυβέρνησης.
Μόνο που για την ώρα το άτιμο «το φρούτο» δεν δείχνει να ωριμάζει.
Οπότε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκινήσει το γνωστό αντάρτικο με τις επιθέσεις στους θεσμούς, αυτή την εποχή στα ΜΜΕ και για να μην κουράζεται ιδιαίτερα εκπονώντας πραγματικές στρατηγικές και παράγοντας πολιτικό λόγο αιχμής, επιλέγει αυτούς που η κοινωνία συλλήβδην αντιμετωπίζει με καχυποψία.
Πολιτική με «ευκολάκια», μέχρι να ωριμάσει το φρούτο, για να κερδίσει χρόνο ο κ. Τσίπρας. Γιατί για την ώρα, το μόνο «ώριμο φρούτο» που είναι έτοιμο να πέσει είναι η εξουσία του.
Πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι αυτή η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ;
Εξαρτάται από τη ταχύτητα ροής του πολιτικού χρόνου. Όταν τις πολιτικές εξελίξεις τις ρυθμίζουν σοβαροί εξωγενείς παράγοντες (πανδημία, παγκόσμια οικονομική κρίση) η εκάστοτε κυβέρνηση αναγκάζεται να ξοδέψει αρκετό από το πολιτικό της κεφάλαιο ως καύσιμο για να τρέξει πίσω από τις εξελίξεις και να δείξει ότι διατηρεί τον έλεγχο.
Όσο όμως το κριτήριο της κοινωνίας για την αποτίμηση της πολιτικής κατάστασης είναι η αποτελεσματική διακυβέρνηση, όσο οι Έλληνες θέλουν απλώς από την κυβέρνηση να τους εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή και ασφαλή καθημερινότητα, τότε η ιδεολογία, οι προκαταλήψεις, το κομματικό παρελθόν ή παρόν, έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Και τότε, «το φρούτο» θα αργήσει πάρα πολύ να ωριμάσει.
