Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
Το πρώτο μνημόνιο Τσίπρα, προβλέπει ρητά ότι αν πετύχεις υπέρβαση στο πρωτογενές πλεόνασμα αυτό κατά 30% καταλήγει στη μείωση του χρέους[1]. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι από τα 7,5 δις της υπέρβασης τα δύο δις φεύγουν από την ελληνική οικονομία και οδεύουν ανεπιστρεπτί στα χρηματοκιβώτια των δανειστών, προς όφελος του γερμανικού προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών των άλλων Ευρωπαίων, μια που αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι δανειστές μας.
Η μείωση αυτή του χρέους, δύο δις είναι τόσο μικρή ώστε να μην έχει καμία σημασία για την συνολική εξυπηρέτησή του (το τέλος του 2016 χρωστάγαμε 326 δις), αφού το χρέος είναι τόσο μεγάλο, ώστε να απαιτεί ούτως ή άλλως ρύθμιση από τους δανειστές. Έχει όμως τεράστια σημασία για την οικονομία, μια που για το 2016-17 κόστισε ήδη και θα κοστίσει και στους επόμενους μήνες, μιάμιση με δύο μονάδες του ΑΕΠ λιγότερη ανάπτυξη. Από αυτές 1,2 μονάδες είναι άμεση μείωση και τουλάχιστον άλλη μισή με μια μονάδα οφείλεται στον περίφημο πολλαπλασιαστή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο πολλαπλασιαστής είναι αρνητικός -τα χρήματα που αφαιρείς από την οικονομία είναι πολύ περισσότερα από το χρέος που επιστρέφεις στους ξένους- και ιδιαίτερα υψηλός επειδή το πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 οφείλεται στην υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα και την μην πληρωμή των οφειλομένων από το κράτος (καθυστέρηση πχ στη διεκπεραίωση των επιστροφών φόρων).
Μιάμιση με δύο μονάδες χαμένη ανάπτυξη με τη σειρά τους έχουν τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία. Σημαίνουν 50-70 χιλιάδες επιπλέον ανέργους, κλείσιμο μερικών χιλιάδων οριακών επιχειρήσεων, πρόσθετο κοκκίνισμα δανείων, μειωμένες καταθέσεις και μειωμένη χρηματοδότηση επενδύσεων, πρόσθετη αμφιβολία για το ίδιο το χρέος (αφού η Ελλάδα παραμένει παγιδευμένη στην ύφεση), νέα αιμορραγία δεκάδων χιλιάδων διεθνώς ανταγωνιστικών Ελλήνων που μετανάστευσαν και μεταναστεύουν στο εξωτερικό, μειωμένα δημόσια έσοδα και εισφορές λόγω μειωμένου ρυθμού ανάπτυξης κατά 1-1,5 δις τουλάχιστον κλπ. Μιλάμε για σαμποτάζ της οικονομίας τόσο πολιτικά και οικονομικά αναιτιολόγητο που φτάνει στα όρια της ανόθευτης οικονομικής και πολιτικής βλακείας.
Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Τσακαλώτος έχουν αποκτήσει ψυχολογική εξάρτηση από τον κ. Σόιμπλε σε τέτοια έκταση ώστε να υποβάλλουν σε πρόσθετα και παντελώς ανεξήγητα βασανιστήρια τον ελληνικό λαό για να κάνουν πράγματα υπέρ του γερμανικού κρατικού προϋπολογισμού, που ούτε ο κ. Σόιμπλε δεν είχε διανοηθεί να τους ζητήσει. Το βέβαιο είναι ότι ο κ. Σόιμπλε καθόλου δεν συγκινήθηκε από τα δύο δισεκατομμύρια που ο «κιμπάρης»[2] Αλέξης σκέφθηκε να στείλει δώρο -σ' αυτόν και τους άλλους δανειστές- το 2016 και επανέλαβε ότι το θέμα του χρέους θα συζητηθεί το 2018 και βλέπουμε…
*Πρόεδρος της Δράσης
[1]«Οι αρχές προτίθενται να μεταφέρουν τουλάχιστον το 30% του πλεονάσματος που θα επιτευχθεί λόγω επιδόσεων υψηλότερων από τις αναμενόμενες στον χωριστό λογαριασμό που προορίζεται για τη μείωση του χρέους. Επιπλέον, ένα άλλο 30% του εν λόγω πλεονάσματος θα χρησιμοποιηθεί για την εκκαθάριση μη καταβληθεισών κυβερνητικών υποχρεώσεων του παρελθόντος.» Το ίδιο έλεγε και το προηγούμενο σε ότι αφορά το χρέος, άφηνε όμως μεγαλύτερη ελευθερία στη χρήση των υπολοίπων.
[2]«Άρχοντας στους τρόπους, γαλαντόμος, ευγενής, με καλούς τρόπους, πολύ καθώς πρέπει, αξιοπρεπής, που κάνει τα οφειλόμενα ακόμα κι όταν του είναι δύσκολο, εντάξει στις υποσχέσεις και υποχρεώσεις του».
