Tης Μαρίας Dawkinson
Μπήκα στο ταξί και σάστισα. Αντί να ακούσω πολιτικούς να τσακώνονται, λαϊκά ή κάποια βαθυστόχαστη ποδοσφαιρική ανάλυση, τα αυτιά μου υποδέχτηκε υπέροχη κλασσική μουσική δωματίου.
- Πανόρμου παρακαλώ, στάση μετρό.
- Μάλιστα.
- Ακούτε τρίτο; Δεν άντεξα.
- Κάθε μέρα, από τότε που ξανάνοιξε. Σήμερα έχει αφιέρωμα στον Μπετόβεν. Ακούμε τo κουαρτέτο Οpus 137. Είναι υπέροχο. Από τα πιο αγαπημένα μου.
- Πράγματι. Αγαπώ πολύ και τα κουαρτέτα του Σούμπερτ και το τελευταίο του κουιντέτο είναι συγκλονιστικό. Αριστούργημα!
- Πάλευε με τη σύφιλη τότε ο καημένος, είχε υπαρξιακό angst και η μουσική του το περιγράφει απόλυτα. Πέθανε πολύ νωρίς, όπως κι ο Μότσαρτ.
- Τι θα έγραφε ο Μότσαρτ άραγε αν ζούσε όσο ο Μπετόβεν…
- Τον Τριστάνο!, είπε χαριτολογώντας. Ξέρετε, ο Σαλιέρι εκτός άλλων ανακάλυψε τον Σούμπερτ και του έκανε αφιλοκερδώς μαθήματα. Ο Σούμπερτ θαύμαζε πάντως τον Μπετόβεν, που ήταν επίσης μαθητής του Σαλιέρι. Ο Σαλιέρι ήταν καλός άνθρωπος, από ό,τι φαίνεται. Τον αδίκησε πολύ η ταινία. Φυσικά και δεν ήταν αυτός που ζήτησε από τον Μότσαρτ να γράψει το Ρέκβιεμ για να το οικειοποιηθεί. Είναι γνωστό ότι ήταν άλλος εκείνος που τα έκανε αυτά τότε και μάλιστα τον ξεμπρόστιασε η γυναίκα του Μότσαρτ, όταν πήγε να το παρουσιάσει ως δικό του. Ο Σαλιέρι ήταν μέτριος μουσικός και σημαντικό κομμάτι της καθεστηκύιας τάξης, αλλά αδικήθηκε πολύ από τη χρονική συγκυρία. Να είναι σύγχρονός με ιερά ''τέρατα'', δηλαδή. Γκαντεμιά.
- Το ρέκβιεμ του Μότσαρτ είναι το αγαπημένο μου!
Αυτό το είπα μάλλον αμήχανα. Δεν ήξερα τι άλλο να σχολιάσω.
- Τα ύστερα του Μότσαρτ είναι πολύ ώριμα έργα, με απαύγασμα το Ρέκβιεμ. Πολλά ρέκβιεμ είναι σημαντικά, όπως του Μπερλιόζ ας πούμε, αλλά του Μότσαρτ είναι μόνο του εκεί πάνω. Ακούτε κλασσική καιρό;
- Από μικρή στο σπίτι, άκουγαν οι δικοί μου τους ρομαντικούς πολύ. Με την κλασσική έχω σχέση πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια. Είχα καλό δάσκαλο… Εσείς πάντως ασχολείστε με την κλασσική μουσική πολύ περισότερο από μένα. Παίζετε κάποιο όργανο;
- Σπούδασα σύνθεση. Γράφω νότες.
- Συνθέτετε κλασική μουσική;
- Μάλιστα. Γράφω και σύγχρονη. Δε θα σας άρεσε.
- Μα, τι λέτε. Ακούω και σύγχρονη. Λίγκετι, Σνίτκε, Μπρίτεν, Περτ.
- Αναφέρατε τρεις από τους δικούς μου αγαπημένους. Ο Λίγκετι και Σνίκε είδικά για μένα. Ο Πέρτ είναι λίγο καταθλιπτικός για τα γούστα μου. Μελοποιώ και ποίηση. Διάσημη μέτζο σοπράνο -η ΧΧΧΧ (δεν αναφέρω όνομα) έχει ερμηνεύσει μελοποιημένο Καβάφη δικό μου, στο Ωδείο του Νάκα. Θα ήθελα πολύ να με ερμηνεύσει κάποτε η ΨΨΨΨ (πάλι δεν αναφέρω). Είχε έρθει ο ΖΖΖΖΖ (ξανά δεν) ο μαέστρος και μου είχε πει ότι του άρεσε πολύ η δουλειά μου κι ότι επιθυμεί να με παρακολουθήσει. Με τίμησε αυτό.
- Έχετε κάτι να ακούσω; Θα το ήθελα πολύ.
- Δε θα βρείτε τη δουλειά μου στο διαδίκτυο. Είμαι αόρατος συνθέτης. Δώστε μου τη διεύθυνσή σας να σας στείλω ένα cd, αν σας ενδιαφέρει. Με αυτά και αυτά, πάει και η fugue του Μπετόβεν. Τη χάσαμε, είπε γελώντας.
Μιλήσαμε για τα κομμάτια που μας κάνουν να κλαίμε όταν τα ακούμε, για τον Σοπέν και για τα βαλς του, για το ''un bal'' του Μπερλιόζ, μέχρι να φτάσουμε Πανόρμου. Έγραψα τη διεύθυνσή μου σε ένα κομμάτι χαρτί και άνοιξα την πόρτα να φύγω. Ο μουσικός με αποχαιρέτησε ευγενικά με χειραψία. Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι έπρεπε και να τον πληρώσω για τη διαδρομή. Γυρνάω πίσω και του δίνω ένα δεκάρικο.
- Αιθεροβάμονες, όπως όλοι οι καλλιτέχνες είμαστε και οι δύο! ξεχάσαμε το δια ταύτα, απολογήθηκα.
- Αυτά τα δια ταύτα μας τρώνε κάθε μέρα, αποκρίθηκε, παραδίδοντάς μου τα ρέστα. Δίπλα στο χειρόφρενο είδα ένα πάκο απο χειρόγραφες παρτιτούρες. Με κατάλαβε ότι τις κοίταξα.
- Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα σε σταματήσει η έμπνευση, είπε εξηγώντας μου.
Σε εμένα το λες; Πάντα στην τσάντα μου υπάρχει μπλοκάκι και μολύβι.
Μόλις γύρισα σπίτι, έβαλα ένα ποτήρι κρασί και το opus 137 στο cd player.
H πόλη αυτή έχει ακόμα ευχάριστες εκπλήξεις να σου προσφέρει μέσα από την ασχήμια της. Η πόλη αυτή είναι γεμάτη λύπες βουτηγμένες σε χαρές (πάντα είναι απ'' έξω η ζάχαρη και από μέσα το πικραμύγδαλο). Στην πόλη αυτή, ακόμα και τα πιο χαρούμενα κουβαλάνε μέσα στα σωθικά τους ένα βουβό ρέκβιεμ.
