Του Γιάννη Κουζηνού
Δύο πράγματα είναι σίγουρα στην ζωή. Ο θάνατος και οι φόροι. Ακόμα και αυτό το ρητό με τις «βεβαιότητες» της ζωής στις σύγχρονες κοινωνίες έχει ανατραπεί στην Βενεζουέλα όπως και κάθε άλλη μορφή κανονικότητας. Στην Βενεζουέλα του 2016 οι φόροι είναι μια σταθερή σιγουριά, ναι ακόμα και με «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, οι ελλείψεις τροφίμων και βασικών ειδών διαβίωσης είναι μια δεύτερη, όπως και οι ατελείωτες ουρές που συμπληρώνουν την τριάδα.
Η Βενεζουέλα μπορεί πλέον να μην παράγει σχεδόν τίποτα, μπορεί πλέον η ανάπτυξη η επιχειρηματικότητα και η καινοτομία να είναι άγνωστες λέξεις αλλά μπορεί να είναι περήφανη καθώς σε έναν τομέα κρατάει την παγκόσμια πρωτιά παραγωγικότητας. Η Βενεζουέλα στα χρόνια της "μπολιβαριανής επανάστασης" παράγει θάνατο.
Με τέσσερις πόλεις στην δεκάδα των πιο επικίνδυνων στον πλανήτη και με το Καράκας στην κορυφή, παράγει περισσότερους νεκρούς από οποιαδήποτε άλλη χώρα σε καιρό ειρήνης αλλά και περισσότερους ακόμα και από χώρες που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση. Και επειδή αυτό δεν φτάνει, ήρθε και η κατάρρευση της οικονομίας που δημιούργησε νέες μορφές παραγωγής θανάτου από υποσιτισμό, από την έλλειψη φαρμάκων, ιατρικών αναλωσίμων και ιατρικού εξοπλισμού.
Αν και ο συνδυασμός της ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας με την βαθιά ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει την χώρα επιβεβαιώνει με ταχύτατους ρυθμούς το ρητό της σιγουριάς του θανάτου, το τι γίνεται μετά θάνατον, το που και το πως θα καταλήξει ο άνθρωπος που εγκατέλειψε το μάταιο τούτο κόσμο είναι μια άλλη η μια ακόμα θλιβερή ιστορία. Στην Βενεζουέλα ούτε οι νεκροί δεν ησυχάζουν.
Ο έλεγχος συναλλάγματος και η έλλειψη ρευστότητας δημιουργεί πρόβλημα στις εισαγωγές πρώτων υλών και έχει χτυπήσει όπως ήταν αναμενόμενο και τον τομέα παροχής υπηρεσιών ταφής. Και ενώ η χώρα παράγει θλιβερά υψηλά ποσοστά «πελατών» για τους συγκεκριμένους επιχειρηματίες, η έλλειψη πρώτων υλών για την κατασκευή φέρετρων έχει μετατρέψει ακόμα και το τελευταίο ταξίδι σε εφιάλτη της αναξιοπρέπειας.
Οι εκπρόσωποι της Canadefu-Camara Nacional de Empresas Funerarias Cementerios-Εθνικό Επιμελητήριο Κηδειών και Νεκροταφείων-μιλώντας στο Notiminuto αναφέρουν χαρακτηριστικά:
«Η κατάσταση έχει χειροτερέψει από το Φεβρουάριο. Ενώ θα έπρεπε να εισάγουμε πάνω από 400 τόνους φύλλων χάλυβα κάθε μήνα, εδώ και ένα μήνα δεν έχει εισέλθει στην χώρα ούτε γραμμάριο. Το απόθεμα γίνεται ολοένα και μικρότερο αλλά ακόμα κάποιοι κατασκευαστές συνεχίζουν την παραγωγή επειδή αγοράζουν τα φύλλα σε πολύ υψηλές τιμές. Αυτό όπως είναι αναμενόμενο έχει εκτοξεύσει τις τιμές αφού ένα φέρετρο κοστίζει μεταξύ 75.000 και 80.000 μπολίβαρ και η ολοκληρωμένη ταφή κοστίζει τώρα 200.000 μπολίβαρ», δήλωσε στο Notiminuto ο Tomas Rodriguez, Πρόεδρος της Canadefu (βασικός μισθός 15.500 μπολίβαρ)
Ορισμένες εταιρείες έχουν αποφασίσει να κάνουν λιγότερο περίτεχνα φέρετρα, χωρίς τη χρήση χάλυβα και προϊόντα από χαμηλής ποιότητας ξύλο για την ανακούφιση των ελλείψεων αλλά και για να προσφέρουν φθηνότερες επιλογές. Αλλά επειδή στην αρχή μίλησα για την απουσία επιχειρηματικότητας και καινοτομίας η λύση που βρέθηκε για την έλλειψη πρώτων υλών και το υπέρογκο κόστος μιας ταφής στην Βενεζουέλα έρχεται να με διαψεύσει με τρόπο θλιβερό.
Ένα άλλο υλικό χρησιμοποιείται τώρα πια στα χρόνια της κρίσης και δεν είναι άλλο από το κοινό χαρτόνι που κατασκευάζονται και όλα τα χαρτόκουτα μεταφοράς προϊόντων. Μια Βενεζολάνικη καινοτομία που σύμφωνα με τους κατασκευαστές του, υπακούει σε όλους (εκτός από έναν) τους κανονισμούς για την υγεία και έχει την απαραίτητη αντοχή.
Ο Elio Angulo, διευθυντής της εταιρείας που κατασκευάζει αυτό το φέρετρο,εξήγησε ότι έχει ήδη χρησιμοποιηθεί και σε άλλες χώρες όπως η Κολομβία, η Αργεντινή και το το Περού. Το Biocoffin, όπως το ονομάζουν, γίνεται με τριπλή στρώση από κυματοειδές χαρτόνι και ενισχύεται με πέντε φύλλα. Έχει αντοχή 130 κιλών και έχει ελαφρώς πλαστικοποιημένο χαρτί που το μονώνει από οποιοδήποτε υγρό. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ταφή, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μεταφορά από ένα γραφείο τελετών σε ένα κρεματόριο.
Καταλαβαίνω απόλυτα τον κύριο Elio Angulo και την προσπάθεια του να παρουσιάσει το προϊόν του σαν ένα οικολογικό και αξιοπρεπές τρόπο μεταφοράς των ανθρώπων στα κρεματόρια καύσης αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα χαρτόκουτο σε σχήμα φέρετρου το οποίο μάλιστα μαζί με την μεταφορά κοστίζει 25 με 35.000 μπολίβαρ. Ακόμα και με αυτή την λύση πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν μια οικογένεια μπορεί να αποχαιρετήσει τον άνθρωπό της με αξιοπρέπεια, αφού ακόμα και αυτό το κατώτερο κόστος είναι ουσιαστικά μια περιουσία σε σχέση με τον βασικό μισθό.
Αυτή είναι η μια πλευρά και το πρώτο μέρος από τα δύο άρθρα με γενικό τίτλο «Οι νεκροί δεν ησυχάζουν» που έγραψα για να σας ενημερώσω για της γενικότερες επιπτώσεις της κρίσης στην Βενεζουέλα. Αύριο στο δεύτερο μέρος θα αναφερθώ στην κατάσταση που επικρατεί στα νεκροταφεία και σε μια παράμετρο που το μόνο που προκαλεί είναι θλίψη και φρίκη.
