Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ο φίλος (και συμπαραγωγός μου στο ραδιόφωνο) Βασίλης Λυριτζής που έφυγε ξαφνικά χθες, είχε σαφή πολιτική άποψη: Στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Όμως, δυο χρόνια δίπλα του στο κοινό μικρόφωνο, δεν τον άκουσα ούτε μια φορά να σιγοντάρει ή να καλοπιάνει υπουργό. Συχνά-πυκνά, στις συνεντεύξεις του ήταν σκληρότερος από μένα, απέναντι σ' αυτούς που κατ' ιδίαν ονόμαζε «συντρόφους».
Αυτό θαρρώ είναι το μεγαλύτερο παράσημο πάνω στο φέρετρο του: Η δημοσιογραφική του εντιμότητα. Όταν ήθελε να σχολιάσει κάποιο πολιτικό γεγονός, η ιδεολογική του κατεύθυνση και η πολιτική του προτίμηση ήταν δεδομένες. Όμως ουδέποτε επέτρεψε στον εαυτό του να υποβιβάσει το λειτούργημα που ασκούσε σε υπάλληλο του κομματικού ή του κυβερνητικού συμφέροντος.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια γενναιότητα διαρκείας του Βασίλη, σπάνια στην εποχή μας. Οι «σύντροφοι» του τον είχαν κατά καιρούς καλέσει ν' αναλάβει διάφορες διευθυντικές θέσεις σε κρατικά μέσα. Αρνήθηκε επανειλημμένα, διότι ήξερε πως πολύ γρήγορα θα χαλούσαν αμφότεροι τις καρδιές τους και θα τα βροντούσε κάτω.
Τους γνώριζε όλους (υπουργούς και βουλευτές) για τριάντα ή και σαράντα χρόνια, όμως ουδέποτε τον ένιωσα να ταλαντεύεται από τα εύλογα παράπονα ή από τις έμμεσες πιέσεις που ασκεί η εξουσία σ' αυτούς που θεωρεί κοντά της λόγω κομματικής ιδιότητας ή παλαιάς γνωριμίας. Ό,τι κι αν γινόταν, τελικά ο Βασίλης έκανε την σωστή ερώτηση στην σωστή στιγμή, δίχως να νοθεύει το δημοσιογραφικό του κριτήριο.
Θαρρώ πως το βασικότερο του μυστικά αυτής ακεραιότητας του, ήταν ένα: Ενώ ήταν απαιτητικός στο να αμείβεται ακριβοδίκαια για την δουλειά του, ουδέποτε τον άκουσα να λέει «αχ και να έβρισκα τώρα μια αργομισθία ή αχ και να κονόμαγα τώρα μισό εκατομμύριο να έλυνα δια παντός τα προβλήματα μου». Όποιος μπορεί να το πει αυτό, είναι μάγκας και δεν έχει ανάγκη κανέναν.
Δεν μ' αρέσουν οι αγιογραφίες (κανείς μας δεν είναι άγιος) και το liberal δεν είναι ιστότοπος προσωπικών εξομολογήσεων ή λογοτεχνικών εξάρσεων. Όμως η γενική παρουσία του Βασίλη, ήταν τρεις πολυκατοικίες ψηλότερη από τον μέσο όρο της σημερινής ελληνικής δημοσιογραφίας. Ήταν τιμή μου που δούλεψα δίπλα του.
