Της Μαρίας Χούκλη
Αφέλεια ή ανάγκη για ελπίδα από την παρατεταμένη απελπισία;
Μιλάω για τις ευχές των ημερών που χάρη στο ασώματο και α-πρόσωπο του διαδικτύου μπορούν πλέον να είναι πληθωρικές, ευφάνταστες, μικρά δοκίμια παρηγοριάς και αισιοδοξίας, παυσίπονα χαϊκού για τα τραύματα που επισώρευσε η απελθούσα χρονιά. Ευχές αφειδώς προς όλους, γνωστούς και άγνωστους. Generosite oblige.
Τώρα, όμως, που τα φώτα της γιορτής σιγά-σιγά χαμηλώνουν, η αληθινή ζωή επιστρέφει απαιτητική για να μας θυμίσει ότι η πραγματικότητα δεν είναι, ούτε θα γίνει άκοπα έτσι όπως νομίζουμε και επιθυμούμε. Κι εγώ δεν θέλω ρεαλισμό, μαγεία θέλω, αλλά μόνον τα παιδιά, οι κυνικοί, οι μικρόνοες και οι σαλοί μπορούν να είναι μακάριοι ακόμη κι όταν γύρω τους ο κόσμος γυρίζει ανάποδα. Αν το συλλογικό πάσχει, η ατομική χαρά δεν έχει τόπο να σταθεί.
Δέος. Η λέξη που έρχεται στο νου για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε. Τι μας περιμένει και τι δεν μας περιμένει άραγε; Οι σκόπελοι εντός και εκτός της χώρας φαίνονται, οι ύφαλοι πρέπει να μας ανησυχούν. Ας τελειώσουμε, ωστόσο, με τους κλαυθηρμούς.
“Γιατί οι λέξεις της περσινής χρονιάς ανήκουν/ στη γλώσσα της περσινής χρονιάς/και οι λέξεις της επόμενης χρονιάς/ προσμένουν μια άλλη φωνή”. Από τα Κουαρτέτα του Έλιοτ και μας το προτείνει ως credo για το 2017 ο φίλος ποιητής Χάρης Βλαβιανός.
Ναι, χρειάζεται όλοι να μιλήσουμε αλλιώς. Αλλά για να μιλήσουμε αλλιώς, πρέπει και να σκεφτούμε διαφορετικά. Όσο κι αν προσπαθούμε να κάνουμε καλύτερα το ίδιο παλιό πράγμα, δεν θα μπορούμε να ξεφύγουμε από το μαγνητικό πεδίο της κρίσης που στην περίπτωση της Ελλάδας -από παρόξυνση μιας κακής κατάστασης, όπως ορίζουν τα λεξικά- μετατράπηκε σε χρόνια κανονικότητα. Δεσμά που τα συνηθίσαμε. Μια παράσταση παρανοϊκή που την παρακολουθούμε σχεδόν στωικά, ρευστοποιώντας την οργή, την ειρωνεία, την απελπισία, τα χειρότερα των ενστίκτων μας στο διαδίκτυο με ασήμαντες αφορμές, μαστιγώνοντας τη θάλασσα για να ηρεμήσει το πέλαγος.
Το μαχαίρι, καλώς ή κακώς, βρίσκεται στα χέρια των πολιτικών ηγεσιών. Αν δεν αλλάξουν εκείνοι φωνή, θα συνεχίσουμε να στροβιλιζόμαστε στο ίδιο σημείο περιμένοντας τον από μηχανής θεό να καλυτερέψει τις συνθήκες. Σαν ρόδα καθηλωμένη από μύριες όσες παθογένειες, όχι σταλμένες από το Θεό αλλά από την άρνηση μας να ξεβολευτούμε, να κοιτάξουμε διαφορετικά το μικρόκοσμο μας, να συντονιστούμε με τα κύματα της εποχής.
Καράβι που πάει κόντρα στους καιρούς, αργά ή γρήγορα σπάει.
Ποιες λέξεις να διαλέξουμε για να αρθρώσουμε τη νέα φωνή;
Στο εμβληματικό έργο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της» ο Καρλ Πόππερ μας συμβουλεύει: «Αντί να υποδυόμαστε τους προφήτες, πρέπει να γίνουν δημιουργοί της μοίρας μας».
Υγεία και σωφροσύνη. Δεν βλέπω, τι άλλο να χρειαζόμαστε.
