Της Μαρίας Dawkinson
Αυτή ήταν η πρόσκληση για μια συνάντηση στο σπίτι με φίλο, όταν ήμουν έφηβη.
Θα είχα πάει στο Pop Eleven και θα είχα αγοράσει με συσσωρευμένο χαρτζιλίκι 2 - 3 καινούργια βινύλια των αγαπημένων μου καλλιτεχνών και ήθελα να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου με κάποιον κολλητό. Θα άνοιγα το πικ-απ και τον ενισχυτή, θα καθάριζα τη βελόνα και θα τοποθετούσα με ευλάβεια το καινούργιο LP.
Πραγματική μυσταγωγία του Σαββατοκύριακου ήταν το άκουσμα δίσκων. Ενισχούσε φιλίες και προκαλούσε έρωτες. Ειδικά όταν μέσα στη θήκη του LP είχε και τους στίχους. Τότε καθόμασταν και διαβάζαμε όλα όσα έλεγε ο ποιητής και αναλύαμε με τις ώρες τις δημιουργίες του. Αυτό κι αν ήταν bonding...
Όσο πιο μεγάλη η συλλογή, τόσο πιο αρμένικη η επίσκεψη. Έτσι ήταν η μουσική τότε. Τελετουργία. Τα καινούργια κομμάτια τα μαθαίναμε από την εκπομπή του γκουρού Γιάννη Πετρίδη και σπεύδαμε να τα αποκτήσουμε από το ναό της μουσικής, το Pop Eleven.
Συνοδευτικά υπήρχαν οι κασέτες. Υποδεέστερες των LP, αλλά πολύ χρήσιμες για τα walkman και τα κασετόφωνα του αυτοκινήτου που άναβαν στις διαδρομές μας. Γράφαμε κασέτες μανιωδώς από τους δίσκους. Φτιάχναμε συλλογές για τα ταξίδια, γράφαμε ειδικές καψούρικες που τις αφιερώναμε στους γκόμενους, άλλες τις χαρίζαμε στους φίλους, είχαμε συλλογές για κάθε περίσταση. Γράφαμε και στο cover της κασέτας τίτλο - τίτλο τα περιεχόμενα, με σχόλια. Κι αν μια κασέτα αγαπημένη και χιλιοακουσμένη έσπαγε με τα πολλά Rewind και Fast forward, είχαμε τρόπο ειδικό να την ξεβιδώνουμε, να κολλάμε με σελοτέιπ την ταινία και να την επισκευάζουμε για περισσότερα παιξίματα. Στο σημείο της συγκόλλησης, το τραγούδι «πήδαγε» λίγο. Έτσι ήξερες ότι η κασέτα έχει υποστεί χειρουργείο. Αυτά, στα παλιά χρόνια.
Μετά, με την τεχνολογική επανάσταση ήρθαν τα CDs και τα MP3, που έκαναν τα πράγματα πολύ πιο εύκολα, αλλά λιγότερο τελετουργικά. Οι δίσκοι και τα στερεοφωνικά παροπλίστηκαν, μπήκαν σε πατάρια ή πετάχτηκαν ως ξεπερασμένες τεχνολογίες.
Εγώ τα LP που απέκτησα με πείνα και ιδρώτα τα κράτησα σε ράφια της βιβλιοθήκης που δε χρησιμοποιούσε για δεκαετίες κανείς, και ενίοτε ξεσκόνιζα, χαζεύοντας τα εξώφυλλά τους. Οι κασέτες, αντίστοιχα μπήκαν στα ντουλάπια σε στίβες.
Πέρασαν χρόνια και πολλή σκόνη από πάνω τους, μέχρι που μια μέρα ήρθε η μετακόμιση. Τα LP μπήκαν σε κούτες για αρχείο νεότητας. Οι κασέτες δεν είχαν την ίδια τύχη. Στη μεγάλη τρέλα του ξεσκαρταρίσματος και σε μια ακατάσχετη ανάγκη για αφαίρεση και μινιμαλισμό, ανοίχτηκε το ντουλάπι και εκατοντάδες κασέτες στιβάχτηκαν σε σακούλες σκουπιδιών και κατέληξαν στην ανακύκλωση.
Η εικοσάχρονη του σπιτιού σήμερα, προς μεγάλη μου έκπληξη, κάνει συλλογή από LPs και έβγαλε το στερεοφωνικό από το χρονοντούλαπο. Μάλιστα. Ποιος να το είχε προβλέψει αυτό το twist. Οι δίσκοι που μάζευα ως έφηβη έγιναν πάλι αντικείμενο λατρείας προς μεγάλη μου χαρά, αλλά και απορία.
«Τι τους κάνετε τους δίσκους παιδί μου, εσείς που έχετε τα computer;»
«Δεν ξέρεις εσύ! Είναι συλλεκτικοί! Το βινύλιο έχει γίνει ανάρπαστο πάλι! Όσοι ξέρουν, βινύλιο αγοράζουν!»
Σταυροκοπιέμαι. Άλλη κι αυτή η μετεμψύχωση...
Το χειρότερο βέβαια το έπαθα προχθές, που ο Αρσέν Λουπέν της οικογένειας έψαχνε μετά μανίας το σπίτι.
«Πού είναι οι κασέτες σου από τα 80''s;», με ρώτησε με μια αγωνία στο μάτι. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι είχα κάνει το τεράστιο φάουλ, χωρίς καν να ξέρω τι ήταν αυτό.
«Τις πέταξα, τι άλλο να τις έκανα τις αρχαιολογίες!», αποκρίνομαι αμυντικά.
«Τιιιιιιιιιιιιι;», αποκρίθηκε η νεαρά, κοιτάζοντάς με βδελυγμία, σαν να είχα πνίξει μαζικά τα χάμστερ της.
«Mη μου το λες αυτό! Ξέρεις τι έκανες;;;;»
«Σπάνια ξέρω τι κάνω, αλλά πες μου, γιατί νιώθω σαν τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη!»
«Πέταξες μια περιουσία! 25 ευρώ μπορεί να κάνει μια original κασέτα σήμερα! Είναι το νέο ''it''!»
Αρρώστησα. Πού να περιμένω τέτοιο come-back της παλαιολιθικής τεχνολογίας. Πού να φανταστώ ότι θα πέταγα τα οικογενειακά κειμήλια στον κάδο; Ότι η digital γενιά της ευκολίας ξαφνικά θα πάθαινε φετίχ με τις παλιατζούρες; Μήπως να το ''χα υποψιαστεί;
Το φυσάω και δεν κρυώνει. Μην πετάς τίποτα, λέμε! Όλες οι μόδες κάνουν κύκλο. Το ήξερα με τα παπούτσια, αλλά πού να ''ξερα ότι οι κασέτες θα έκαναν τέτοια τρελή αναβίωση καριέρας;
What goes around, comes around, δε λένε; Ξέθαψε τις κασέτες και βάλτες στη θυρίδα, το καλό που σου θέλω. Μην την πάθεις όπως εγώ.
