Πρώτοι και καλύτεροι, στη σημερινή απεργία ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο κατεβαίνουν αυτοί που διαφεντεύουν το συνδικαλισμό στη «παντοκρατορία» του Δημοσίου. Αυτοί που διατρανώνουν ότι δε θέλουν να καταστραφεί το μέλλον των «βιολογικών» και των «συμβολικών παιδιών τους» και να δε θέλουν να βλέπουν «ανθρώπους» που «θα μαραζώνουν δουλεύοντας 10 ή 12 ώρες την ημέρα».
Δεν ανησυχούν γενικώς για τους χιλιάδες ανθρώπους που ούτως ή άλλως δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα και μαραζώνουν, που δεν έχουν ελεύθερο χρόνο και ψευτοζούν. Για τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους ανησυχούν. Ούτε έχουν κανένα πραγματικό φόβο ότι αν καταργηθεί το οκτάωρο στον ιδιωτικό τομέα γρήγορα θα χαθεί και στο Δημόσιο. Ούτε αυτοί ξέρουν πόσα χρόνια πριν κατάργησαν το οκτάωρο μόνοι τους. ‘
Όχι ακριβώς μόνοι τους για να είμαστε δίκαιοι.
Τους βοήθησε η συνενοχή όλων των κυβερνήσεων όλων των αποχρώσεων και η συνεπαγόμενη ανοχή στα ρετιρέ και στα υπόγεια του πελατειακού κράτους. Οκτάωρο στο δημόσιο ίσον πάγος στην έρημο. Δεν υπάρχει δημόσια υπηρεσία που οι υπάλληλοι της να εργάζονται το προβλεπόμενο οκτάωρο. Τετράωρα και αν. Με εξαίρεση κάποιους λίγους που τραβούν το κάρο και κρατάνε τελικά όρθιο το οικοδόμημα.
Τους νοιάζει η σημερινή απεργία, σύμφωνα με τα γραφόμενα ενός εκ των συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ, γιατί το Δημόσιο δεν είναι πια ο ασφαλής εργασιακός τόπος με τις καλές εργασιακές σχέσεις και τους ψηλούς μισθούς. Δεν έχουν πάρει αυξήσεις, είναι και η αγοραστική τους δύναμη καθηλωμένη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτοί ζουν ήδη στον… εργασιακό μεσαίωνα και εμείς δεν πήραμε χαμπάρι να τους συμπαρασταθούμε. Με μια απεργία, μια διαδήλωση κάτι αγωνιστικό για τους κακοπαθημένους του δημοσίου.
Στις τάξεις των χιλιάδων υπάρχουν κι αυτοί που δηλώνουν με αιδώ ότι ντρέπονται για την καλοτυχία τους μέσα στην πανδημία. Η υποχρεωτική τηλεργασία έγινε στο δημόσιο μια πληρωμένη αργία. Η αναστολή πληρωμής των μισθών τσάκισε τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που ζούσαν με τα επιδόματα των 534 ευρώ.
Στο σπίτι τους, επί μήνες και με τα εισοδήματα τους απείραχτα, οι δημόσιοι υπάλληλοι μετρούν το κέρδος της πανδημίας στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους. Αυτή είναι αφετηριακή συνθήκη αντίληψης της πραγματικότητας. Ούτε κοινωνικός αυτοματισμός ούτε κατάλοιπο και απωθημένο των μνημονίων.