Του Παναγιώτη Γκλαβίνη
Το πρώτο εξάμηνο του 2014, η οικονομία σταθεροποιήθηκε μετά την παρέλευση δυο ετών από τη θέση σε ισχύ του Δευτέρου Μνημονίου, όταν σχεδιάστηκε ένα νέο οικονομικό πρόγραμμα για τη χώρα και γίνανε οι μεγάλες παρεμβάσεις στο χρέος της. Η ύφεση ήταν πλέον μηδενική, το πρωτογενές έλλειμμα γύρισε σε πλεόνασμα και οι ανεξόφλητες δαπάνες του Δημοσίου μειώθηκαν δραστικά.
Η χώρα έκανε επιτέλους rebound! Το τρίτο τρίμηνο του 2014, η οικονομία ανέκαμπτε για πρώτη φορά κατά 2% μετά από τέσσερα χρόνια συνεχούς ύφεσης, για να βυθιστεί, όμως, εκ νέου, υπό το βάρος της πολιτικής αβεβαιότητας, το τελευταίο τρίμηνο του 2014.
Έκτοτε, συνεχίζει να βυθίζεται. Όχι, όμως, με την ορμή με την οποία θα ανέμενε κανείς, αν αναλογιστεί τις αλλεπάλληλες ριπές που δέχθηκε το σώμα της ελληνικής οικονομίας στο μεταξύ.
Αυτό σημαίνει ένα πράγμα: ότι η δυναμική της ανάκαμψης πριν το 2015 ήταν τέτοια, που:
- μια αποτυχημένη εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 2014 και μια εκλογική αναμέτρηση τον Γενάρη του 2015, που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και τις καταθέσεις στις θυρίδες,
- 6 μήνες αποστράγγισης της χώρας κατά την περίοδο της «τρελής» διαπραγμάτευσης της πρώτης Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ,
- η επιβολή των capital controls τον περασμένο Ιούνιο,
- ένα δημοψήφισμα και μια βουτιά στην άβυσσο τον περασμένο Ιούλιο,
- μια ακόμη εκλογική αναμέτρηση τον περασμένο Σεπτέμβριο και
- 8 μήνες νέας αβεβαιότητας μέχρι να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση του νέου Μνημονίου,
δεν έφτασαν για να σκοτώσουν την ελληνική οικονομία. Αν και βαριά λαβωμένο, το σώμα της εξακολουθεί να κινείται!
Δεν εξηγείται αλλιώς: Η ελληνική οικονομία πρέπει να αναπτύσσεται τη νύχτα, όταν οι κυβερνώντες κοιμούνται και δεν μπορούν να της κάνουν κακό. Την ημέρα, όταν ξαναπιάνουν δουλειά, της ρίχνουν κι από μία. Μέχρι να ''ρθει ξανά το βράδυ να πάνε για ύπνο, οπότε η ελληνική οικονομία επιχειρεί να ξανασταθεί στα πόδια της.
Μέχρι πότε, όμως, θα το κάνει αυτό; Πόσο μπορεί ν' αντέξει ένας σωλήνας να θερμαίνεται και να ψύχεται χωρίς να σπάσει;
Εδώ και τρία τρίμηνα βρισκόμαστε ξανά σε ύφεση και, όπως πάμε, θα κλείσουμε χρόνο. Η δε Citigroup προβλέπει συνέχιση της υφεσιακής πορείας της χώρας και το 2018, όταν η ύφεση θα ξεπεράσει το 7%!
Μήπως φτάσαμε στο σημείο καμπής, όπου η ελληνική οικονομία αδυνατεί πλέον να ξανασταθεί στα πόδια της, και δεν το ξέρουμε;
Ποιο είναι, αλήθεια, το story τού επικαιροποιημένου Μνημονίου;
Όποιο κι αν είναι, αυτήν τη φορά είναι πολύ κυνικό για να είναι αληθινό. Να θέλει, δηλαδή, πραγματικά να μας σώσει:
Η Ελλάδα, λέει, μπορεί να συνεχίσει σε ύφεση μέχρι το 2018, πλην όμως θα λειτουργήσει στο μεταξύ ο «κόφτης», ο οποίος θα μειώσει σε τέτοιο βαθμό τις δαπάνες, ώστε να διασφαλίσει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% τη χρονιά αυτή. Και τότε θα ξαναγίνει το rebound, χάρη στις αθρόες αποκρατικοποιήσεις που θα υλοποιεί στο μεταξύ απερίσπαστο το νέο Υπερταμείο!
Τότε, όμως, θα ξυπνήσουμε από ένα όνειρο θερινής νυκτός.
Και το άλλο πρωί, αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση, κάτι θα σκαρφιστεί πάλι…
