Τελικά τις περισσότερες φορές οι καλοί νικούν. Στις δημοκρατίες, υπάρχουν οι ασφαλιστικές δικλείδες, υπάρχει ένα σύστημα εγγυήσεων που σε τελική ανάλυση προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτό φάνηκε στις υποθέσεις Novartis, Γεωργίου και χθες στην υπόθεση Στ. Παπασταύρου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι και οι τρεις σκευωρίες είχαν τους ίδιους πρωταγωνιστές και εκκολάφθηκαν μέσα στο συγκεκριμένο πολιτικό περιβάλλον που διαμόρφωσε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει ποτέ να μας διαφεύγει.
Αυτές οι υποθέσεις δεν είχαν απλώς τα χαρακτηριστικά μιας σκευωρίας, αλλά είχαν βαθύτερες πολιτικές στοχεύσεις. Η συμμορία δρούσε με κίνητρα πολιτικά με στόχο την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ώστε να εδραιωθεί η εξουσία των Τσίπρα - Καμμένου. Αν απέτυχαν, δεν σημαίνει πως δεν το επιχείρησαν. Αν κάποιοι έντιμοι δικαστές αντιστάθηκαν, αυτό δεν σημαίνει πως δεν έγινε απόπειρα χειραγώγησης της Δικαιοσύνης και αλλοίωσης της μορφής του πολιτεύματος. Γι' αυτό σήμερα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν πως «η δεύτερη φορά Αριστερά» θα καταλάβει όλους τους αρμούς της εξουσίας. Δηλαδή, δηλώνουν άνευ ντροπής πως στόχος τους είναι ο απόλυτος έλεγχος της Δικαιοσύνης, ώστε οι μεθοδεύσεις τους να μην βρίσκουν αντιστάσεις. Άλλωστε, μέσα στον κυνισμό τους, έχουν πει και αυτό το απεχθές: «Μια απόφαση αρχειοθέτησης ή αθώωσης, σημαίνει ότι δεν βρέθηκε κάτι, όχι ότι δεν έγινε κάτι».
Τόσο ο κ. Γεωργίου όσο και ο κ. Παπασταύρου κυνηγήθηκαν σχεδόν επί έξι χρόνια από την ίδια συμμορία. Μια ομάδα πολιτικών, δημοσιογράφων και επίορκων κρατικών λειτουργούν κυνήγησαν δύο Έλληνες πολίτες γιατί ο πρώτος το έλλειμμα του 2009 το ανέβασε από το 13.5% στο…15.5%, και ενώ είχε προηγουμένως υπογραφεί το πρώτο μνημόνιο και ο δεύτερος γιατί ήταν φίλος και συνεργάτης με τον Αντώνη Σαμαρά. Αυτά ήταν τα «εγκλήματα» τους για τα οποία κυνηγήθηκαν ανηλεώς.
Οι διώκτες τους ήταν ένα συνονθύλευμα από ανόητους, εμπαθείς και αργυρώνητους συμπλεγματικούς, που είχαν ένα κοινό γνώρισμα. Ήταν αδίστακτοι. Χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο για να πετύχουν τον σκοπό τους. Έτσι πρότειναν στον Παπασταύρου να καταθέσει κατά της συζύγου του Κυριάκου Μητσοτάκη για να «την βγάλει καθαρή ο ίδιος», όπως παλιότερα, οι ίδιοι άνθρωποι είχαν προτείνει στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου -υπουργό Εθνικής Οικονομίας στην κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου- να τους «δώσει» τον Βαγγέλη Βενιζέλο για να «πέσει στα μαλακά». Τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου όσο και ο κ. Παπασταύρου με αξιοπρέπεια υπερασπίστηκαν τον εαυτό τους.
Σήμερα οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί. Και στο μεν νομικό επίπεδο δεν γνωρίζω αν ο κ. Παπασταύρου θα κινηθεί εναντίον των συκοφαντών του. Στο πολιτικό όμως επίπεδο αποκαλύφθηκε πανηγυρικά η δράση αυτής της ομάδας που λειτουργούσε στην καρδιά της εξουσίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, κάτι που θα πάρει άλλες, πιο συνταρακτικές διαστάσεις αν τελικά οι κουκουλοφόροι μάρτυρες της υπόθεσης Novartis καταθέσουν χωρίς τις κουκούλες τους, όπως εισηγήθηκε χθες η αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου στο Δικαστικό Συμβούλιο.
Αυτές οι υποθέσεις μπορεί νομικά να μην συμπλέκονται, πολιτικά όμως είναι αλληλένδετες στον βαθμό που οι ίδιοι άνθρωποι πρωταγωνίστησαν στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο για να σπιλώσουν υπολήψεις και να εξοντώσουν πολιτικά τους αντιπάλους τους, ξεφτιλίζοντας το τεκμήριο τα αθωότητας που είναι μια από τις βασικές πολιτισμικές αξίες μας.
Είναι μάταιο να ζητά ο κ. Παπασταύρου τη συγγνώμη του Α. Τσίπρα. Αν είχε παρόμοιες ευαισθησίες δεν θα παρακολουθούσε αδιάφορος τις δολοφονίες χαρακτήρων που επιχειρούσαν κατ'εξακολούθηση συνεργάτες του.
