Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Σύριζα… Κομματικό μόρφωμα ιδιόμορφο και ανεπανάληπτο. Κάποιοι θα έλεγαν και ιδιοπαθές. Πράγματι, ίσως ποτέ ένα κόμμα, σε παγκόσμια κλίμακα, δεν έφτασε δια της εκλογικής οδού στην εξουσία με τόσες κοσμοαναπλαστικές υποσχέσεις, τέτοιο φορτίο απραγματοποίητων δεσμεύσεων, τέτοια περιφρόνηση όλων των νόμων της οικονομίας, των διεθνοπολιτικών συσχετισμών, ακόμη και των νόμων της –πολιτικής τουλάχιστον- βαρύτητας…
Τσίπρας… Πιθανόν ποτέ πολιτικός αρχηγός δεν εξέλαβε -και δεν πρόβαλε- όσο αυτός τις επιθυμίες, τις φαντασιώσεις και τις ονειρώξεις του ως εφαρμόσιμο πολιτικό πρόγραμμα. «Οι διαθέσεις του νόμοι, ήθελεν και τον αντίλαλον της θελήσεώς του επανελάμβανον τα βουνά και οι κάμποι», είχε γράψει ο Γεώργιος Βλάχος για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, την επαύριο του θανάτου του. Και ο εξ Αθαμανίου Άρτης αυτοϋπνωτιζόμενος δημαγωγός φαίνεται πως είχε εκλάβει εαυτόν ως νέο Βενιζέλο.
Ως αρχιτέκτονα του σύμπαντος τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό με τον εκ Κρήτης –αμαρτωλό, αρματολό αλλά και πραγματοποιό, καταστροφικό αλλά και ανορθωτικό, ρισκαδόρο αλλά και ρεαλιστή- Εθνάρχη. Όρια πουθενά δεν έβλεπε στο πραγματοποιήσιμο των επιθυμιών του ο πατροκτόνος του Αλαβάνου. Μέχρι και απέναντί στο κόμμα του στάθηκε, προκειμένου να εντάξει στην κοινοβουλευτική του ομάδα προσωπικότητα, η οποία δεν δίστασε να προτείνει ως εφικτή μέθοδο επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της χώρας τη μαζική εκτύπωση του κοινού νομίσματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Ακόμη περισσότερο: Κανένα άλλο κόμμα και κανένας άλλος κομματικός αρχηγός δεν τόλμησε να χαράξει προοπτική μακροχρόνιας συγκυβέρνησης με ανθρώπους και πολιτικά υποκείμενα που να βρίσκονται –ως νοοτροπία, πολιτική φιλοσοφία και στοχοθεσία- σε τόση ιδεολογική απόσταση προς το(ν) ίδιο. Νεοσταλινικοί, όπως ο Παν. Λαφαζάνης, και νεοορθόδοξοι όπως ο Νίκος Νικολόπουλος αγαστώς συνυπήρξαν στην πρώτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που στήριξε τη συριζανέλεια κυβέρνηση.
Και όμως… Μπορεί το ετερόκλητο και ετερόκλιτο αυτό σχήμα σε χρόνο dt να κατέρριψε κάθε ρεκόρ διαχειριστικής ανικανότητας. (Οι σπάνιες λογικές επιλογές του –πχ αποποινικοποίηση ασφαλιστικών μικροοφειλών, Πρέσπες ως προς αρκετές πτυχές τους κλπ- θυμίζουν τη σωστή ώρα που δείχνει ένα χαλασμένο ρολόι δύο φορές το 24ωρο)… Μπορεί να διέλυσε και να αφελλήνισε και να κατέστησε τελείως εύτρωτο το τραπεζικό σύστημα της χώρας… Μπορεί να υποθήκευσε για τέσσερις περίπου γενεές τον εθνικό πλούτο, περιλαμβανομένων και των πολιτισμικών μνημείων του τόπου… Μπορεί ολοσχερώς να εξαέρωσε το - αυτο-επιδικασθέν(!) στο ενδοκυβερνητικά δεσπόζον αριστερορριζοσπαστικό πολιτικό υποκείμενο- ηθικό πλεονέκτημα… (Υπουργός «λησμόνησε» να δηλώσει στο Πόθεν Έσχες του κατάθεση 1.000.000$, άλλη υπουργός έσχε τη «διορατικότητα» να αποσύρει από τη θυρίδα της κάποιες παχιές δεσμίδες 500ευρων λίγο πριν θεσπιστούν έλεγχοι κινήσεως κεφαλαίων, τρίτη υπουργός, πολυεκατομμυριούχος αυτή και με ιδιόκτητη κατοικία στην Αθήνα, λάμβανε επίδομα ενοικίου κοκ κοκ)… Όλα αυτά δεν εμπόδισαν ωστόσο την, τόσο ανομοιογενή και βασιζόμενη σε τόσο οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κυβέρνηση Τσίπρα να γίνει μια από τις απειροελάχιστες του εθνικού μας δημόσιου βίου που εξάντλησαν –ή περίπου- τον συνταγματικά προκαθορισμένο κυβερνητικό τους βίο.
Και δεν είναι μόνον η μακροβιότητά της. Είναι που ακόμη και σήμερα όλα τα δημοσκοπικά ευρήματα, όλες οι προβολές και αναλύσεις των δημοσκόπων εξακολουθούν να πιστώνουν τον Σύριζα με ένα εκλογικό ποσοστό περί το 25%. Παρά τη συγκρότηση ή την απόπειρα συγκρότησης «συλλεκτικού» ευρωψηφοδελτίου… Παρά τη μετακίνηση δακτυλοδεικτούμενων εκπροσώπων της τρισκατάρατης διαπλοκής στην προμετωπίδα του κόμματος, κάτι που δείχνει πως δεν πρόκειται πλέον για συνεργασία αλλά για συγχώνευση με το διαπλεκόμενο κεφάλαιο…
Πάνω-κάτω ένας στους 4 Έλληνες –περίπου ένας στους 3 αν συνυπολογιστούν και οι συμπαθούντες τα λοιπά κόμματα της θεοπάλαβης καθ' ημάς ανατολικοστραφούς Αριστεράς- φαίνεται πράγματι να εξακολουθεί να πρόσκειται σε μια παράταξη, μια φιλοσοφία και μια κυβερνητική πρακτική που χρειάζεται βαριά οφθαλμολογική πάθηση προκειμένου να μην βλέπει κανείς πόσο έβλαψε την οικονομία, τους θεσμούς, το δημοκρατικό πολίτευμα και τις αναπτυξιακές προοπτικές του τρόπου. Ενώ υπονόμευσε και τη σχέση της κοινωνίας με την παιδεία –το βασικό καταφύγιο των μικρών λαών-, καθιστώντας πασίδηλο ότι η ακραία απαιδευσία δεν αποτελεί εμπόδιο για καμία θεσιθηρία…
Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί οι Έλληνες –η αλήθεια είναι όχι μόνον οι Έλληνες: άλλοι λαοί της Δύσης εξέλεξαν τον Τραμπ, άλλοι παραλίγο τον Μελανσόν και άλλοι επέλεξαν τον δρόμο της λαμπράς απομόνωσης- προσεβλήθησαν από μαζική πολιτική ακρισία;
Χωρίς να υποβαθμίζω κάποιους λογικούς λόγους θυμού και απογοήτευσης της κοινωνίας προς το παλιό πολιτικό σύστημα -πχ άκριτη δανειοληψία των κομμάτων από κρατικές τράπεζες, φαινόμενα διαφθοράς, αίσθημα αδικίας κλπ-, αυτό που θα μπορούσα ίσως να συνεισφέρω ως απάντηση στο ερώτημα είναι πως ο ορθολογισμός αποτελεί μια πολύ πρόσφατη και πολύ λεπτή επίστρωση ακόμη και για τον πολιτισμένο δυτικό άνθρωπο. (Πάνε, για παράδειγμα, μόλις δυόμισι αιώνες αφότου η Μεγάλη Αικατερίνη θεσμοθέτησε στη Ρωσία την ανεξιθρησκία και απαγόρευσε τις διώξεις και τις εκτελέσεις των παλαιοημερολογιτών ή παλαιόπιστων. Αυτοί, λοιπόν, τότε άρχισαν να αυτοκτονούν ομαδικά, εκπέμποντας κατάρες για τη σατανική αυτοκρατόρισσα που θέλησε να επιβραδύνει την ένωσή τους με τον Κύριο). Άρα ευλόγως επιβραβεύεται ο Τσίπρας που, πιο ανενδοίαστα από τον καθένα, κατέστησε τον ανορθολογισμό πολιτικό πρόγραμμα!
Συμπέρασμα: όσοι επιδιώκουν και υπόσχονται έναν κόσμο κατά το δυνατόν καλύτερο, ως αποτέλεσμα ορθολογικών προσπαθειών και μεθοδεύσεων, μόνον περιστασιακά και μόνο σε κάποιο βαθμό μπορούν να κατισχύουν εκείνων που –οιονεί μεταφυσικά- υπόσχονται τον καλύτερο δυνατό κόσμο. Ας μην ξεχνάμε πως και ο δυτικός διαφωτισμός δεν κατάφερε να εκριζώσει την πίστη σε παραδείσους, επουράνιους ή γήινους.
