Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Το Ποτάμι ιστορικά, είναι μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση του πολιτικού συστήματος. Θυμίζει κάπως του Εκλεκτικούς της Εθνοσυνέλευσης 1862-64. Οι Εκλεκτικοί ήταν μια ετερόκλητη παράταξη εξεχόντων Aθηναίων, λογίων και αξιωματικών, με μετριοπαθείς θέσεις, που προσπαθούσε να εμπνεύσει του Έλληνες ψηφοφόρους των οποίων το επίπεδο αναλφαβητισμού τότε, ίσως ξεπερνούσε το 80%..! Μετά από ένα διάστημα, οι Εκλεκτικοί διαλύθηκαν και απορροφήθηκαν κυρίως από το Τρικουπικό Κόμμα.
Το Ποτάμι, μετά την αποχώρησή του από το ΚΙΝΑΛ, κλυδωνίζεται, φανερώνοντας την αμηχανία των στελεχών του αλλά και του ίδιου του επικεφαλής Σταύρου Θεοδωράκη. Μόλις χθες, έκπληξη προκάλεσε η αντίδραση στο twitter η ανάρτηση του βουλευτή του, Γρηγόρη Ψαριανού ο οποίος διέγνωσε στροφή του κόμματος προς τον ΣΥΡΙΖΑ «Το Ποτάμι έχει ένα σοβαρό πρόβλημα στρατηγικής. Ο κόσμος που το εγκατέλειψε, έφυγε προς την κατεύθυνση που κοιτάζει και η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν απομείνει. Ενώ ο επικεφαλής και ένα μικρό τμήμα της ηγετικής ομάδας κοιτάζουν ή/και κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση». Για να συνεχίσει αργότερα, απαντώντας στον έτερο βουλευτή Γιώργο Μαυρωτά «Το σχέδιο είναι προσέγγιση και διάλογος με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το σχέδιο εμένα δεν με περιλαμβάνει. Δεν συνεργάζομαι με αυτόν που κήρυξαν τον διχασμό και τώρα ζητούν συναίνεση. Με τους θαυμαστές του Μαδούρο»...
Και το ερώτημα είναι τι ακριβώς θέλει να πει ο «ποιητής» Ψαριανός. Ξέρει κάτι; Έγιναν πράγματα που εμείς δεν έχουμε δει; Μπορεί ο Σταύρος τη μία να αφορίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την άλλη, να θέλει να εξαντλήσει την τετραετία... αλλά η αντίδραση του Ψαριανού, ομολογουμένως ήταν λίγο υπερβολική για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Υπάρχει βέβαια μια υποψία που παραπέμπει στο ότι ο Γρηγόρης Ψαριανός προσπαθεί να μονοπωλήσει αντιαριστερούς δρόμους, προλαβαίνοντας τον αρχηγό του και το υπόλοιπο Ποτάμι...
Σε κάθε περίπτωση, στο Ποτάμι όλα πλέον είναι δύσκολα και προοιωνίζονται μία ακόμα πιο αδιέξοδη πορεία στο μέλλον. Και δεν αποκλείεται να γίνονται διεργασίες που ο Ψαριανός διακρίνει εκεί που εμείς αδυνατούμε να τις εντοπίσουμε με γυμνό μάτι.
Η πολιτική είναι ένας χώρος περίεργος, όπου οι άνθρωποι δοκιμάζουν ιδέες, ευρήματα, σχέδια και φιλοδοξίες. Άλλοτε ως αυτονόητες επιδιώξεις τακτικής και άλλοτε ως εργαλεία αυτόνομης πολιτικής επιβίωσης. Καμιά φορά όμως είναι τόσο προφανείς οι προθέσεις που ξενίζει η δραματοποίησή του λόγου, του «σεναρίου» και της σκοπιμότητας της παρέμβασης.
Ειδικά στην εποχή των social media και της ταχύτητας των ηλεκτρονικών «θεατρικών σχημάτων» δεν ξέρεις ποιος είναι ο πρωταγωνιστής και ποιο το έργο που παίζεται.
Το Ποτάμι είναι φανερό ότι σιγά σιγά, χάνει την αυτοδιάθεσή του, υφιστάμενο τους κλυδωνισμούς του πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να το απορρίψει. Κυρίως γιατί δεν βρήκε τον τρόπο να δηλώσει τη χρησιμότητά του, την δέουσα στιγμή των πολιτικών αναζητήσεων.
Για αυτό επιμένω πως μου θυμίζει αυτό το διαβρωτικό «ετερόκλητο» των Εκλεκτικών του προηγούμενου αιώνα και όχι την δημιουργική διαφορετικότητα που επαγγέλθηκε στο Λαύριο, πριν τέσσερα χρόνια, ο ιδρυτής του.
