Της Μαρίας Dawkinson
Είπαμε, η αγάπη και η πρόληψη σώζουν ζωές. Το ίδιο και το γέλιο, όμως. Ο συνδυασμός τους είναι το τριπλούν, εμβόλιο για όλα τα κακά. Από αυτά τα τρία, το πιο εύκολο είναι το γέλιο. Ειδικά τώρα, αυτό βρίσκεται παντού, γιατί το γελοίο έχει γίνει η μοκέτα της ζωής μας, απλώνεται από τοίχο σε τοίχο. Στην πραγματικότητα που ζούμε, ανακαλύπτουμε το γέλιο κάθε λεπτό, αρκεί να το θέλουμε. Πιο εύκολο να το βρούμε από την αγάπη, ασυζητητί. Αυτή είναι πιο σνομπ και θέλει τη συναίνεση του άλλου. Το γέλιο δε χρειάζεται συναινέσεις και τέτοια φιλελεύθερα και δημοκρατικά. Γίνεται ερήμην του αντικειμένου του πόθου σου. Πολλές φορές, κάθε μέρα, όλο και κάποιος χωρίς να το ξέρει μπορεί να σου προσφέρει στιγμές μεγάλης χαράς και ικανοποίησης. Όσο πιο σοβαρός και αμέτοχος ο στόχος, τόσο περισσότερο το γέλιο που προσφέρει. Εν αγνοία του, ας πούμε, κάποιος πολύ σοβαρός υπουργός σε πάνελ μπορεί πανεύκολα να σε κάνει να μη σου μείνει άντερο, χωρίς να το φαντάζεται.
Όσο περισσότερο γελάμε, τόσο περισσότερες οι ενδορφίνες και τα αντιοξειδωτικά που εξαπολύει ο οργανισμός, τα οποία δρουν υπέρ ημών. Το γέλιο είναι για την ψυχή, ό,τι το κραβ μαγκά και η βιταμίνη C για το σώμα. Τουτέστιν, προσφέρει την ιδανική μέθοδο αυτοάμυνας και χτίζει γερό ανοσοποιητικό. Γελάμε λοιπόν επειγόντως, γιατί χανόμαστε. Το απόσταγμα του γέλιου, η πιο εξεζητημένη και συμπυκνωμένη του μορφή, βρίσκεται σαφώς στον αυτοσαρκασμό. Αυτό είναι πιο δύσκολο, γιατί απαιτεί αυτοακύρωση και λίγοι χαρισματικοί μπορούν να πέσουν σε τόσο χαμηλό επίπεδο ύπαρξης. Οι περισσότεροι έχουμε τους εαυτούς μας πολύ ψηλά και τους παίρνουμε στα πολύ σοβαρά. Η ικανοποίηση που προσφέρει ο αυτοσαρκασμός όμως είναι αστείρευτη, γιατί η πηγή της χαράς σου (εσύ) είναι πάντα εκεί για σένα. Δεν εξαρτάσαι από κανέναν τρίτον.
Γελάμε με την κατάντια μας δυνατά. Φανταζόμαστε τους εαυτούς μας πρωταγωνιστές σε καρτούν που απέρριψε η Disney και η Pixar. Αποδεχόμαστε ότι είμαστε ο καρπός του έρωτα του Μπομπ Σφουγγαράκη με τον εαυτό του. Μόνο έτσι μπορούμε να κατανοήσουμε πραγματικά εμάς και τον κόσμο γύρω μας. Αν πάρουμε όσα μας συμβαίνουν στα σοβαρά, τα αποτελέσματα είναι αυτοκαταστροφικά. Αποφεύγουμε τη σοβαρότητα, όταν τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά, όσο τώρα. Δύο σοβαρότητες κάνουν μία γελοιότητα, εξάλλου. Αντιστεκόμαστε! Κάνουμε τη ζωή μας τραγούδι ραπ ή μαντινάδα. Την αποδομούμε ακόμα περισσότερο, το στέλνουμε στη Eurovision. Το τραβάμε κι άλλο: περιμένουμε από την Κύπρο να μας ψηφίσει.
Μας εγκατέλειψε ο έρωτας; Το γλεντάμε, γιατί ήρθε το τέλος του πολέμου με το κάθισμα της τουαλέτας (θα παραμείνει εν ειρήνη στη θέση του –πάνω ή κάτω– ανάλογα με το φύλο σου). Πάλι μας βομβαρδίζουν με το νέο τραγούδι της Αντέλ; το διασκεδάζουμε μέχρι δακρύων, γιατί μόνο οι στίχοι του μπορούν να γίνουν μπούμερανγκ στη μουσική του απόγνωση. Μας ήρθε ο ένφια; Το γλεντάμε με σπέσιαλ ενφιάλτες και ολονυχτίες για εμάς και τους φίλους! Μας εξοργίζουν τα νέα μέτρα που προβλέπουν για εμάς; Τους παίρνουμε κι εμείς τα δικά τους!
Το χιούμορ δεν είναι εύκολο, γιατί προϋποθέτει ευφυΐα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν τη διαθέτουμε. Το δοκιμάζουμε και θα εκπλαγούμε. Και μην σκεφτούμε ποτέ ότι διακωμωδώντας κάτι αποδυναμώνουμε την ουσία του. Ίσα - ίσα. Με τη διακωμώδηση περνάμε εμείς καλά και οι άλλοι –τα αντικείμενα της διακωμώδησης– πολύ χειρότερα. Περνάμε το μήνυμα της κριτικής με ευχάριστο και στοχευμένο τρόπο, για να το καταλαβαίνουν μικροί και μεγάλοι. Το χιούμορ είναι ο πιο γρήγορος και νόμιμος δρόμος στον εγκέφαλο του άλλου. Όλοι οι άλλοι τιμωρούνται με ισόβια.
