Της Μαρίας Dawkinson
Δε ρωτάω αν υπάρχει κράτος, γιατί σίγουρα υπάρχει. Υπάρχει κράτος που προσλαμβάνει ακόμα υπαλλήλους, ακριβώς τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Υπάρχει και κυβέρνηση που διαπραγματεύεται με τους αγρότες, με τις χώρες του Visegrad και με αυτό που το λένε ξανά τρόικα, που κυνηγά τη διαπλοκή, ψηφίζει παράλληλα προγράμματα, βάζει σε τάξη τα ΜΜΕ και το ίντερνετ και μιλά για σταθερότητα, ενώ σχεδιάζει ταυτόχρονα το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό που υπόσχονται την ανάπτυξη που θα έρθει μαζί με τις επενδύσεις. Κράτος υπάρχει, βέβαια.
Ρωτάω πλέον αν υπάρχει χώρα.
Το μεταναστευτικό τις τελευταίες μέρες έχει αφήσει άφωνους ακόμα και τους πιο ψύχραιμους, οι οποίοι μας θεωρούσαν υπερβολικούς, εμάς τους πιο νευρικούς. Δεν προλαβαίνουμε να ακούμε και να βλέπουμε τους χιλιάδες ανθρώπους που κινούνται από τα νησιά, στον Πειραιά, στην Ειδομένη και πίσω, όταν περισσότερες χιλιάδες εισρέουν τις επόμενες κιόλας ώρες. Συσσωρεύονται παντού, στις πλατείες, απεγνωσμένοι, χωρίς κανένα προγραμματισμό, καμία πρόβλεψη. Η χώρα, παρά τους νεόδμητους καταυλισμούς, γεμίζει μέρα με τη μέρα με χιλιάδες επί χιλιάδων κατατρεγμένων προσφύγων και μεταναστών που έχουν αρχίσει να εκφράζουν την απόγνωση και το θυμό τους, γιατί περίμεναν να σωθούν στη φιλόξενη Ευρώπη που τους προσκάλεσε και ήρθαν στο άλλο χάος, ερήμην τους.
Τα σύνορα που δε θα έκλειναν έκλεισαν. Είτε από τους αγρότες στη Βουλγαρία, είτε από τη ΦΥΡΟΜ που συνεργάζεται με την Αυστρία και τους φίλους της. Η εισροή στην Ελλάδα είναι γεγονός, ενώ η εκροή των μεταναστευτικών πληθυσμών αποτρέπεται επ'' αορίστω. Κανένας δεν μας είπε πώς, τι και γιατί βρεθήκαμε σε αυτήν τη δεινή θέση της απομόνωσης, ερήμην μας.
Η διαβαλκανική σύσκεψη για το μεταναστευτικό που οργανώνει η Αυστρία για σήμερα, κατά έναν προκλητικό και αφάνταστο τρόπο, εξαιρεί την ελληνική παρουσία. Της χώρας υποδοχής και αντιμέτωπης με το μεγαλύτερο πρόβλημα, μακράν. Τα Βαλκάνια δεν υπολογίζουν πλέον την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος τους; Έτσι, ερήμην μας;
Οι αγρότες διαπραγματεύονται το ασφαλιστικό και το φορολογικό για τον κλάδο τους ακινητοποιώντας όλη τη χώρα με τα τρακτέρ τους και οι υπόλοιποι επαγγελματίες που συμπεριλαμβάνονται στο ίδιο σύστημα (αλλά χωρίς τρακτέρ) παρακολουθούν να διαγράφονται οι τύχες τους από αυτές τις αδιέξοδες διαπραγματεύσεις, και παραμένουν αμέτοχοι, σε πλήρη σιωπή. Το μέλλον διαγράφεται ερήμην τους.
Όλα αυτά τα απίστευτα συμβαίνουν σε ένα πλαίσιο capital controls που κρατά εδώ και μήνες ομήρους όλους τους Έλληνες σε ένα τραπεζικό σύστημα που καταρρέει, εν μέσω συζητήσεων για δραχμή και bail in. Έρμαια της χρεοκοπίας.
Στα exclusive κλαμπ του κέντρου της πρωτεύουσας, όμως, γίνεται το αδιαχώρητο τα βράδια. Με ωραίους και ωραίες που πίνουν τα ποτά τους και απολαμβάνουν asian fusion από τα χέρια διάσημων σεφ, ενώ λίγο παρακάτω, στις πιο νεανικές περιοχές, νέοι και νέες διασκεδάζουν και συζητάνε με ενθουσιασμό για τη συναυλία των James, που θα γίνει το καλοκαίρι στην Αθήνα. Οι James ξέρουν ακριβώς σε ποια χώρα έρχονται και τι συμβαίνει εδώ, ή το κανόνισαν οι μάνατζερς τους, ερήμην τους;
