Του Γιώργου Φλωρίδη
Πολλοί διαισθάνονται ότι, από κυβερνητικής πλευράς, δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Εννοώ τη βαθιά αρνητική πλευρά της συριζαϊκής εξουσίας, η οποία στο εξής θα εκδηλωθεί πιο ανοικτά, πιο επιθετικά, πιο αποκαλυπτικά. Το διάστημα, λοιπόν, που απομένει μέχρι τις εκλογές, δεν θα είναι απλώς η φάση της αποδρομής, αλλά, κυρίως, η φάση της πλήρους αποκάλυψης του σκοτεινού και ανήθικου πολιτικού χαρακτήρα των κυβερνώντων. Όμως η εμμονή στην υλοποίηση των χρεοκοπημένων σχεδίων τους αποτελεί τη «βασιλική οδό» για την ολοκληρωτική ηθική και πολιτική τους αποκάλυψη.
Η χρεοκοπία του λαϊκίστικου σχεδίου και η εξουσιαστική μετάλλαξη
Η εναρκτήρια φάση διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σημαδεύτηκε από την πλήρη χρεοκοπία του ιδεολογικού λαϊκίστικου σχεδίου, το οποίο παραλίγο να οδηγήσει στην απόλυτη εθνική καταστροφή. Όλοι, όμως, αντιλαμβάνονταν ότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε μια κάποια ιδεολογική ταυτότητα, έστω ως λαϊκίστικος φορέας ενός καταστροφικού και εν τέλει ανεφάρμοστου αφηγήματος.
Στην επόμενη φάση, μετά την περίφημη μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού του 2015, ο ΣΥΡΙΖΑ, μετεξελίσσοντας τον λαϊκισμό του, διαμορφώθηκε ως εξουσιαστικό κόμμα με διαρκή υποβάθμιση των ιδεολογικών στοιχείων και των προγραμματικών του δεσμεύσεων. Το δόγμα που σταδιακά κυριάρχησε αλλά και σηματοδότησε αυτήν την περίοδο μέχρι και σήμερα ήταν το: «έχουμε την κυβέρνηση, πρέπει να πάρουμε και την εξουσία». Η επίκληση της μη «κατοχής της εξουσίας» για τα αριστερά κόμματα σημαίνει δύο πράγματα ως προς τον προσανατολισμό, αλλά και την πολιτική τους παρέμβαση. Πρώτον, η έλλειψη αυτή δικαιολογεί προς τον όχι και τόσο «αφελή λαό» την αδυναμία εφαρμογής των προγραμματικών τους υποσχέσεων. Δεύτερον, για να αποκτήσουν αυτήν την πολυπόθητη εξουσία, νομιμοποιούν την προσφυγή τους σε κάθε βρώμικη και αντιθεσμική πρακτική, προκειμένου, όπως υπόσχονται, να ηττηθεί και να ξεριζωθεί το «παλιό πολιτικό σύστημα».
Το ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η στροφή του 2015 μετέτρεψε οριστικά τον ΣΥΡΙΖΑ από ιδεολογικό-προγραμματικό φορέα σε σκληρό εξουσιαστικό μηχανισμό, εργαλείο εξουσίας στα χέρια της ηγετικής του ομάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τότε σχεδιάζει και πράττει αποκλειστικά και μόνο με στόχευση την παραμονή, διεκδίκηση και αναπαραγωγή της εξουσίας του.
Το εξουσιαστικό σχέδιο που «δεν βγαίνει»
Η απόλυτη στοχοπροσήλωση στην υπηρεσία της νέας, στυγνής εξουσιαστικής ταυτότητας, οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σε πολιτικές άτυπης και άρρητης ανταλλαγής αμοιβαίων συμφερόντων με τους εταίρους και δανειστές. Από τότε, οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ θέτουν ως προτεραιότητα όχι την επίτευξη ιδεολογικών και προγραμματικών στόχων, αλλά την περίφημη ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με όρους συριζαϊκής κυριαρχίας για το τώρα και το μετά. Έτσι, όλοι πλέον γνωρίζουν πώς μεθοδεύτηκε η δήθεν «λύση» ενός σημαντικού εθνικού προβλήματος όπως το Σκοπιανό, όλοι πλέον γνωρίζουν πώς μεθοδεύτηκε η περίφημη «έξοδος» από τα μνημόνια, όλοι πλέον γνωρίζουν πώς μεθοδεύεται μέχρι σήμερα η περίφημη «κάθαρση» του πολιτικού συστήματος, για ν' αναφερθώ μόνο σε κορυφαία ζητήματα της εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής.
Το εντυπωσιακό, όμως, στοιχείο, που αναμένεται να αποτελέσει τον καθοριστικό παράγοντα πλήρους αποκάλυψης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι τίποτα δεν του βγαίνει από αυτόν τον εξουσιαστικό του σχεδιασμό, όσο κι αν επιμένει να τον υπερασπίζεται και να προσπαθεί να τον εφαρμόσει. Έτσι, λοιπόν, το Σκοπιανό γύρισε μπούμερανγκ, η οικονομική ανάκαμψη είναι όνειρο απατηλό και αντικαταστάθηκε από την πλήρη και συνειδητή υπονόμευση της οικονομίας, η παροχολογία πέφτει στο κενό και η περιβόητη «κάθαρση» παίρνει τα χαρακτηριστικά συνταγματικής εκτροπής. Όλα καταλήγουν να συντείνουν στη περαιτέρω κυβερνητική φθορά.
Το αποκαλυπτικό τέλος και η συντριβή που έρχεται
Τα δύσκολα για τον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν από τώρα προς την τελική ευθεία των εκλογών και, κατά τη γνώμη μου, προοιωνίζονται ένα αποκαλυπτικό και, ταυτόχρονα, οικτρό τέλος της συριζαϊκής διακυβέρνησης. Αξίζει μόνο να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία σε δύο τελευταίες εξελίξεις και στη βασική κυβερνητική ερμηνεία, αντίληψη και πρόθεση για αυτά. Παράδειγμα πρώτο: για την κυβέρνηση, οι περίφημοι προστατευόμενοι μάρτυρες που θα αποκάλυπταν την «αλήθεια της κάθαρσης» μετατρέπονται πάραυτα σε υπόλογους και κατηγορούμενους, αφού αποκαλύπτουν, πλέον, την αλήθεια για τη σκευωρία. Παράδειγμα δεύτερο: ο επίσημος κυβερνητικός σχεδιασμός προβλέπει παραμονή της κυβέρνησης σε θέση μειοψηφικής ανοχής (!), μετά την ψήφιση της συμφωνίας για το Σκοπιανό. Τη στιγμή, μάλιστα, που θα έχει διαλυθεί ο εκλεγμένος συνασπισμός εξουσίας, σύμφωνα με τις δηλώσεις του πολιτικού του εταίρου.
Αυτά είναι κλασικά φαινόμενα που μαρτυρούν την είσοδο στη φάση της απώλειας του πολιτικού ελέγχου. Εκθέτουν, έως πλήρους γελοιοποίησης, αυτόν που τα υποστηρίζει και καθιστούν την πτώση του παταγώδη και την πολιτική του συντριβή αναπόφευκτη. Το μεγάλο, βεβαίως, ζητούμενο παραμένει το κατά πόσο είναι ανατάξιμες οι βλάβες της δημοκρατίας και της χώρας μετά την παρέλευση τέτοιων φαινομένων. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα της επερχόμενης διακυβέρνησης.
