Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Το θέαμα μιας ομάδας ενστόλων, απεσταλμένων μιας κρατικής δύναμης τάξης, θεωρητικά ενόπλων, με συνοδεία εισαγγελέα να παραδίνονται σε μία ομάδα κακοποιών που να τους λοιδωρούν, να τους μαχαιρώνουν, να τους αφοπλίζουν και να τους κλέβουν ρίχνει τρόμο στην ψυχή όλων μας.
Γιατί αν αυτά τα παθαίνουν οι οργανωμένες δυνάμεις της τάξης, τότε τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς οι υπόλοιποι πολίτες; Μήπως είμαστε πια τελείως ανυπεράσπιστοι μπροστά στην βία και την ανομία του κάθε εγκληματία;
Το λιμενικό πήγε να κάνει μια χερσαία επιχείρηση. Πήγε σαν το σκυλί στο αμπέλι, στα Εξάρχεια, το «άβατο» της παρανομίας. Την στιγμή αυτή αλληλοκατηγορείται με την αστυνομία αν υπήρχε ή όχι προηγούμενη συνεννόηση για συντονισμό. Καθώς δεν είναι στα χωράφια του η αστυνόμευση της ξηράς.
Ας ξεπεράσουμε το ερωτηματικό του γιατί να αναφέρονται δύο δυνάμεις τάξης και ασφάλειας σε διαφορετικές διοικητικές δομές, σε δύο υπουργεία, πράγμα που κάνει τον συντονισμό από μόνο του προβληματικό. Ας μείνουμε στο μπάχαλο της ασυνεννοησίας που κατέληξε στον εξευτελισμό αυτόν, της παράδοσης μιας ένοπλης δύναμης σε ναρκέμπορους και εγκληματίες.
Είναι άλλη μια έκφανση της παράλυσης της κρατικής μηχανής, σημάδια της οποίας παρατηρούνται όλο και πιο συχνά. Μπορεί να έχουμε ένα παντοδύναμο κράτος το οποίο λατρεύουμε να ποτίζουμε δυσανάλογα με τις δυνατότητες μας, αλλά αυτό είναι ταυτόχρονα αδύναμο και ανίσχυρο για να μας προστατεύσει.
Και δεν είναι μόνο τα Εξάρχεια. Τα προάστια της Αθήνας στενάζουν. Διαρρήξεις, κλοπές, ληστείες, φόνοι, καταστροφές δημόσιας περιουσίας, αρπαγές των ΑΤΜ τραπεζών, συμμορίες λυμαίνονται την πόλη, όπως μαρτυρά συχνά πυκνά, σχεδόν καθημερινά, το αστυνομικό δελτίο.
Η ανομία εξαπλώνεται στην χώρα και σαν αποτέλεσμα της χαλαρότητας που έχει επικρατήσει στην ποινική αντιμετώπιση των κακοποιών. Η κυβέρνηση του Σύριζα έχει εγκαταστήσει ένα καθεστώς ανοχής και επιείκειας, στο οποίο θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει, με μία δόση υπερβολής, ότι η φυλάκιση δεν αποτελεί πλέον φόβητρο καθώς η διάρκεια της έχει μειωθεί και χαριστικές διατάξεις ξεφυτρώνουν κάθε ημέρα. Όταν ακόμη και καταδικασμένος για 17 φόνους μπορεί να μπαινοβγαίνει με άδειες κατά βούληση, τι μπορεί κανείς να περιμένει για μικρότερα αδικήματα.
Η ασφάλεια των πολιτών είναι μία ύψιστη προτεραιότητα αν θέλουμε ποτέ να ξεπεράσουμε την κρίση. Βασικός παράγοντας για να βγούμε από αυτήν είναι η εμπέδωση, ξανά, μιας νέας εμπιστοσύνης μεταξύ μας. Που ξεκινάει από την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις εκείνες που εγγυώνται την ασφάλεια και την ευημερία μας. Για να γίνει αυτό πρέπει να τις αφήσουμε να κάνουν την δουλειά τους.
Θα πει κανείς, γιατί δεν την κάνουν; Γιατί πρώτα από όλα πρέπει να υπάρξει η βούληση να εξοπλιστούν με δύο πράγματα. Θεσμικό περιβάλλον μεγαλύτερης αυστηρότητας απέναντι στην ανομία, με ποινές που θα αποθαρρύνουν την εγκληματική δραστηριότητα και θα δείχνουν μηδενική ανοχή στην παραβατικότητα. Αλλά και χρήση των εργαλείων της σύγχρονης τεχνολογίας ώστε να αστυνομεύεται καλύτερα ο δημόσιος χώρος.
Βάλτε κάμερες παντού στους δρόμους, όπως για παράδειγμα γίνεται στην Βρετανία και αλλού. Αντιγράψτε το δικό τους μοντέλο χρήσης τους. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες ότι δεν σέβονται τα δικαιώματα των πολιτών τους. Έτσι η αστυνομία θα μπορεί, αν όχι να προλαμβάνει το έγκλημα, να δημιουργεί την βεβαιότητα στα εγκληματικά στοιχεία ότι θα βρεθούν και θα λογοδοτήσουν.
Ας ξεκολλήσουμε με τις παλιές εμμονές μας και ας αγκαλιάσουμε την σύγχρονη τεχνολογία προκειμένου να καταπολεμήσουμε το έγκλημα.
Να οχυρώσουμε την κοινωνία μας, πριν ξεχαρβαλωθεί τελείως.
