Του Νίκου Ρίζου
Αχ αγόρι μου γλυκό… Εσύ με τα συνέδρια σου προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι τα πράγματα πάνε καλά και εκεί έξω γίνεται της κακομοίρας… Εκεί έξω συμβαίνουν πράγματα που δεν έχουν καμιά σχέση με ό,τι σκέφτεται το αριστερό μυαλουδάκι σου… Ο κόσμος είναι θυμωμένος, αποκαρδιωμένος, απογοητευμένος… Κυρίως με εσένα αλλά όχι μόνο με εσένα… Και ξέρεις γιατί με εσένα; Γιατί οι άλλοι απέτυχαν να τον λυτρώσουν από τα μνημόνια και τον χαμό που τα συνόδευε και πήραν το μάθημα τους… Ενώ εσύ τους κορόιδεψες κατάμουτρα και μάλιστα με κυνικό τρόπο… Και δεν πήρες κανένα μάθημα… Γι' αυτό είναι εξαιρετικά οργισμένοι με την αφεντιά σου…
Ξέρεις αγαπητέ πρωθυπουργέ… Μία από τις σημαντικές ικανότητες ενός ηγέτη, είναι να επιλέγει με επιτυχή τρόπο τους συνεργάτες του… Εσύ δεν το ''χεις… Αποκομμένος από τον λαό αφήνεις τις ορδές των ιδεοκολλημένων συνεργατών σου να αλωνίζουν… Αγνοείς αυτό που συμβαίνει στη κοινωνία… Η κοινωνία αγαπητέ μου αλλάζει… Και αλλάζει όχι προς το καλύτερο όπως τα παπαγαλάκια που έχεις γύρω σου σου πιπιλίζουν το μυαλό… Η κοινωνία χάνει τις αξίες της με τις οποίες χρόνια τώρα πορεύονταν και επιβίωνε… Αν μπορούσες να βγεις από το κουστούμι του δήθεν ηγέτη με το οποίο περιφέρεσαι ανά τον κόσμο τότε θα διαπίστωνες πράγματα και θαύματα… Θα κατανοούσες αυτό που συμβαίνει στο λαό σου… Και θα αναρωτιόσουν και εσύ…
Γιατί είναι θυμωμένοι οι άνθρωποι… Γιατί γρυλλίζουν και δεν χαμογελούν… Γιατί περπατούν με χαμηλωμένο το κεφάλι τους… Που είναι η ανεμελιά του μεσογειακού… Πού είναι η έξω καρδιά του νησιώτη… Ο δυναμισμός του Κρητικού… Τι συμβαίνει και οι άνθρωποι δεν μιλούν μεταξύ τους… Δεν χαμογελούν και δεν ανταλλάσουν όμορφα λόγια… Τι είναι αυτό το φοβερό και τρομερό που τον τελευταίο καιρό συνέβη στους ανθρώπους… Ο θυμός… Η οργή… Η πίεση…
Το άγχος… Ο κόσμος άλλαξε… Βλέπω πίσω μου χαμένες καλές μέρες σαν τον επιβάτη της πρύμνης που μελετά τα απόνερα του καραβιού…
Τις βλέπω να φεύγουν και να χάνονται στο βάθος του ορίζοντα μαζί με τις χαρές και τις στιγμές με τις οποίες αυτές ήταν δεμένες… Πάνε οι
καλές μέρες… Τα καλύτερα χρόνια… Και πάνε όχι γιατί δεν πρόκειται να ξανάρθουν… Αλλά γιατί λιγόστεψαν οι ελπίδες για το αύριο… Και οι άνθρωποι δεν βλέπουν πια αισιόδοξα… Δεν περιμένουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν… Γι' αυτό θυμώνουν… Γι' αυτό οργίζονται…
Σημειολογώ παρατηρώντας τα πρόσωπα… Δύσμορφα πρόσωπα… Γεμάτα συνοφρύωση… Μελαγχολία… Μια μουντάδα απλωμένη στη ματιά… Σαν τον ανταριασμένο ουρανό λίγο πριν ξεσπάσει η καταιγίδα… Έρχεσαι μούρη με μούρη με τον γείτονα… Δεν σου μιλά… Δεν σε καλημερίζει… Απλά σε κοιτά… Και το πολύ-πολύ γνέφει το κεφάλι αρνούμενος να αρθρώσει έναν ανέξοδο χαιρετισμό…
Βλέπω τον αγαθό επαγγελματία της γειτονιάς… Μήτε ανθρώπινος ο χαιρετισμός του… Μήτε επαγγελματικός… Ξέρετε… Εκείνος ο επιτηδευμένος χαιρετισμός για να έχει καλή σχέση μαζί σου και να τον προτιμήσεις αύριο στις αγορές σου… Βλέπω τον θαμώνα του καφενείου… Του χώρου όπου ο κάθε ένας είναι δημοφιλής στους άλλους… Έτσι οι χαιρετούρες και οι χαριεντισμοί που ήταν κάποτε στην ημερήσια διάταξη, τώρα… Τώρα ανάμεσα στις ζαριές του τάβλι, το μόνο που ακούς μπαίνοντας είναι ένα βαριεστημένο βουητό που μόνο μυημένος καφενόβιος πρέπει να είσαι για να το εκλάβεις ως χαιρετισμό… Αλλάζεις τον κόσμο Αλέξη… Όχι έτσι όπως εσύ ιδεοληπτικά αντιλαμβάνεσαι… Στην πραγματικότητα καταστρέφεις τα δομικά του στοιχεία που τον κρατούν όρθιο χρόνια τώρα…
Η υπόσταση της ανθρώπινης ύπαρξης μαζί σου αρχίζει να μπαίνει πια σε αμφιβολία… Σε διαπραγμάτευση σκέψης… Σε ερωτηματικά… Σε σχέση πάντα με την αναγκαιότητα των δυσκολιών της… Αυτονόητες μέχρι τώρα, γλυκές και ελκυστικές έννοιες όπως ο γάμος, η οικογένεια, τα παιδιά, οι αξίες, μπαίνουν στον Προκρούστη της ανάλυσης από την αρχή… Προκύπτουν ερωτήματα… Γιατί να παντρευτώ αναρωτιέται η νέα γενιά… Γιατί και πως θα μεγαλώσω τα παιδιά μου… Σε τι κόσμο θα τα βγάλω…Πως θα ανταπεξέλθω λοιπόν σε όλα αυτά τόσο οικονομικά όσο και ψυχολογικά… Πως θα αντέξω αυτό το ατέλειωτο βάρος που κάποτε στην εποχή των γονιών μας, ήταν η απόλυτη έννοια της ευτυχίας και σήμερα έγινε ο ορισμός του άγχους και της ανασφάλειας… Ιδού λοιπόν η οργή της νέα γενιάς που όπως πάνε τα πράγματα θα χρειασθεί τη φροντίδα ενός εθνικού ψυχαναλυτή…
