Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η χώρα αυτή θα κάνει την περίφημη «επανεκκίνηση», όταν η πλειοψηφία της κοινωνίας συνειδητοποιήσει τις στοιχειώδεις αλήθειες. Μία από αυτές είναι η απόλυτη εξάρτησή της από τον κρατισμό. Γνήσιος εκφραστής του οποίου είναι μόνο το παλιό και αυθεντικό ΠΑΣΟΚ.
Όταν επομένως, ο Διονύσης Σαββόπουλος λέει πως στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν μόνο «εγγαστρίμυθοι του Ανδρέα», έχει απόλυτο δίκιο. Οι «ομιλούντες εκ της γαστέρος» εξαρχής, είχαν προσδιορίσει τον ρόλο τους στην πολιτική σκηνή. Ως παρεπιδημούντες του πασοκικού κράτους. Ίσως γιατί η μοναδική τους φιλοδοξία ήταν να γεμίσει η γαστήρ με οποιονδήποτε τρόπο. Μέχρι που οι ίδιοι ανέλαβαν την εργολαβία, όταν το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να αποκηρύξει τον κρατισμό, εξαιτίας του μνημονίου.
Το μεγάλο τοτέμ όμως, που κυριαρχούσε πάντα πίσω από τη φιγούρα του Τσίπρα ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Γκουρού των «κοινωνικών οραμάτων». Ο αρχιερέας του ελεήμονος κράτους. Ο μέγας μάγιστρος της πεφωτισμένης λαϊκής δεσποτείας…
Ποια κόμματα, ποια Αριστερά και ποιες ιδεολογίες; Έγλειφαν ως συνδικαλιστές και κρατικοδίαιτοι το ΠΑΣΟΚ και μόλις τους δόθηκε η ευκαιρία, από μειοψηφία αυλικών, έγιναν πρωταγωνιστές στο παλάτι.
Η ταύτιση δε της πρωθυπουργικής καρικατούρας με τον Ανδρέα είναι τέτοια που μερικές φορές η φωνή του Τσίπρα θυμίζει τις μιμήσεις του Χάρυ Κλυν στην δεκαετία του ΄80! Είναι δε τόσο μεγάλη η προσήλωση στα κλασικά ιδεώδη του ΠΑΣΟΚ που η απέλπιδα μετάλλαξη επιχειρήθηκε από την πρώτη μέρα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, με το ίδιο περίπου σενάριο. Και ο Ανδρέας κέρδισε τις εκλογές με την υπόσχεση να φύγει η χώρα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ.
Και ο Αλέξης, θριάμβευσε τρεις φορές με την έξοδο από το Ευρώ- αν δεν υπέκυπταν οι εταίροι- στην προεκλογική του ατζέντα. Ούτε ο πρώτος διατύπωσε κανένα αίτημα αποχώρησης στους Ευρωπαίους ούτε ο δεύτερος ρίσκαρε καμία έξοδο από την Ευρωζώνη. Και οι δύο πούλησαν επανάσταση και βουλιμία στο πόπολο και συνέχισαν ως εθελόδουλοι τρόφιμοι των εταίρων και δανειστών.
Είναι πάντως, απορίας άξιον πως ένας παρανοϊκός θίασος απαξιωμένων ρόλων, κατάφερε να ανεβάσει μία τόσο αποτυχημένη πολιτική παρωδία. Παίζοντας με τα κατώτερα ένστικτα κακομαθημένων μαζών που συνήθισαν για δεκαετίες στην επαιτεία, μέσα από ένα καθεστωτικό αντιπαραγωγικό μοντέλο.
Και όχι μόνο αυτό. Να πρωτοστατεί και σήμερα, στην διεκδίκηση του κρυμμένου πασοκικού πτώματος, προκειμένου να εισπράξει ό τι απέμεινε από την σύνταξή του.
Υπάρχει εξήγηση: και σήμερα, στον ένατο χρόνο των μνημονίων, δεν έχει διατυπωθεί ένα γενναίο σχέδιο παραγωγικού μοντέλου για την οικονομία. Ένα πλάνο ανάδειξης των στρατηγικών πλεονεκτημάτων του ιδιωτικού τομέα που να αφορά όλους τους Έλληνες. Ακόμα και αυτούς που τρέμουν στην ιδέα ότι μία φιλελεύθερη κυβέρνηση θα τους στερήσει τα δικαιώματα του κρατικοδίαιτου βίου τους.
Είναι επομένως φυσικό, οι φύσει και θέσει πολιτικοί απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ να παπαγαλίζουν με φωνή κοράκου στιχάκια λαϊκισμού και δημαγωγίας. Μιμούμενοι τις φλύαρες και ακατάληπτες πασοκικές ρίμες μιας άλλης εποχής.
Και για κακή τους τύχη, ο Σαββόπουλος που πολύ θα τον ήθελαν ως έντεχνη υπόκρουση στους "εκ γαστρός" μύθους τους, είναι απλά ένας νοικοκυρεμένος αστός. Κανονικός και αληθινός, αντάξιος της επιτυχίας του.
Ενώ αυτοί, ψεύτικοι και επιπλέοντες στην επικερδή τους ανωριμότητα...
