54 χρόνια μετά

Δεν συμφέρει κανένα μας στην ελληνική κοινωνία να δίνουμε μεγαλύτερη έκταση απ' όση τους αναλογούν σε επεισόδια όπως αυτό πριν από λίγες ημέρες, όταν πρώην βουλευτής της αντιπολίτευσης, από το βήμα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ πρότεινε «λαός και στρατός ενωμένοι» να ανατρέψουν «την κυβέρνηση του Ιμπραήμ». Κι ας καταχειροκροτήθηκε από τους συνέδρους.

Όμως, είναι αποκαρδιωτικό, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της 21ης Απριλίου να υπάρχουν πολιτικοποιημένοι Έλληνες και όχι τίποτα παιδάκια αλλά μεσήλικες με μνήμες της δικτατορίας,  που εκστομίζουν τέτοιες κουβέντες.

Συνηθίζουμε και σωστά στη δημόσια συζήτηση να δίνουμε έμφαση στα γεγονότα του Ιουλίου του 1974, στην επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα και την έναρξη της χρυσής περιόδου στη σύγχρονη ιστορίας της χώρας, τη λεγόμενη Μεταπολίτευση.

Δεν συζητάμε πολύ τη Χούντα, από ενοχές ίσως γιατί αν εξαιρέσουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την αντιδικτατορική δράση ελάχιστων Ελλήνων, τα επτά, ατελείωτα χρόνια πέρασαν για τους πολλούς ακύμαντα.

Η μεγαλύτερη αποτυχία στη Μεταπολίτευση ήταν ότι δεν καταφέραμε να συνδέσουμε την άνοδο του βιοτικού επιπέδου και τη μαζική ένταξη της πλειοψηφίας των Ελλήνων στο κέντρο της δημόσιας ζωής, με τη Δημοκρατία. 

Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ που συνέβαλε καθοριστικά στην εδραίωση και την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας, ρητορευε με όρους ριζοσπαστικούς κι ενώ βόλευε τους πολλούς πολιτευόταν με την υπόσχεση της εξέγερσης.

Σήμερα, με τις γνωστές προκλήσεις μπροστά μας, οι πολιτικές ευθύνες βαρύνουν, πάλι, τους μετριοπαθείς πολίτες του Κέντρου.

Έχοντας μπροστά μας μια δύσκολη εκλογική διαδικασία, περικυκλωμένοι, πάλι, από τις δυνάμεις του αντισυστημισμού κσι με τη φυσική ηγεσία του Κέντρου να ηγείται του συντηρητικού κόμματος της χώρας, οι πολίτες του Κέντρου θα πρέπει να εξηγήσουν ότι η ευημερία μας στο μέλλον, με όποιους όρους κι αν αυτή θα πρέπει να εκφραστεί, γιατί σίγουρα πρέπει να αλλάξει η αντίληψή μας για ό,τι αύριο θα συνιστά ευημερία, έχει ως μοναδικό όχημα την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

Είναι μια δύσκολη πρόκληση. Την ίδια στιγμή είναι τόσο σημαντική που αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε.