(Photo by Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Images)
Του Γιάννη Κουζηνού
Περίπου 1 εκατομμύριο κόσμος τελικά ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της αντιπολίτευσης για μαζικές πορείες διαμαρτυρίας την 1η του Σεπτέμβρη με αίτημα την έγκαιρη και απρόσκοπτη διενέργεια του δημοψηφίσματος ανάκλησης κατά του προέδρου Μαδούρο. Εντυπωσιακό το νούμερο αν αναλογιστεί κανείς το κλίμα φόβου και τρομοκρατίας όλες αυτές τις μέρες που καλλιεργήθηκε από το καθεστώς.
Μεγάλη η παρουσία του στρατού και της αστυνομίας σε όλα τα κεντρικά, στρατηγικής σημασίας, σημεία στο Καράκας αλλά αυτοί που πάντα δημιουργούν τον μεγαλύτερο φόβο με την παρουσία τους είναι οι ορδές των μοτοσικλετιστών Colectivos που περιπολούν σε όλες τις γειτονιές και... επιβάλουν την τάξη αν αυτή δεν συνάδει με την βούληση της... επανάστασης. Ευτυχώς είχαμε μόνο μεμονωμένα συμβάντα βίας κατά των διαδηλωτών.
Ένα εκατομμύριο κόσμος στους δρόμους κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να χαρακτηριστεί τεράστια επιτυχία. Για τον κόσμο τον ίδιο πάνω από όλα που νίκησε το φόβο και ζήτησε μαχητικά αλλά ειρηνικά τα αυτονόητα. Εφαρμογή του συντάγματος και των διαδικασιών που προβλέπονται σε αυτό. Ο πήχης, όπως έγραψα και στο προηγούμενο κείμενό μου, όλες αυτές τις μέρες είχε ανεβεί πολύ ψηλά για το τι τελικά θα άφηνε πίσω της η 1η του Σεπτέμβρη.
Τουλάχιστον στο μυαλό του περισσότερου κόσμου αυτή η μέρα φάνταζε σαν η αρχή του τέλους του Τσαβισμού, ίσως ακόμα και η πτώση της κυβέρνησης και η άμεση προκήρυξη εκλογών. Εγώ έγραψα και ξαναέγραψα ότι μπορεί να συμβούν τα πάντα και μπορεί να μην συμβεί και απολύτως τίποτα. Επίσης έχω γράψει επανειλημμένως ότι δεν είμαι αισιόδοξος. Η συγκέντρωση τελικά της 1ης του Σεπτέμβρη ήταν πετυχημένα… αποτυχημένη.
Η επιτυχία ή η αποτυχία ενός εγχειρήματος κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος, κακά τα ψέματα. Η αναμονή των διαδηλώσεων προκάλεσε την ανησυχία τις κυβέρνησης και την κινητοποίηση στρατού, αστυνομίας αλλά και όλου του μηχανισμού της προπαγάνδας του φόβου αλλά τελικά το μόνο που δεν έκαναν είναι ακούσουν την φωνή τους ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που ζήτησαν τα αυτονόητα. Δεν θα άκουγαν αν οι άνθρωποι στους δρόμους ήταν δύο ή και τρία εκατομμύρια. Δεν ακούν γιατί δεν τους ενδιαφέρει να ακούσουν. Η φωνή του λαού που διαδηλώνει μαζικά αλλά ειρηνικά ακούγεται σε χώρες που η Δημοκρατία υφίσταται και λειτουργεί. Στη Βενεζουέλα ακούγεσαι μόνο αν συμφωνείς και υπακούς.
Η στρατηγική της αντιπολίτευσης μέχρι και σήμερα είναι να προσπαθεί μέσα στα πλαίσια του συντάγματος να φέρει την ειρηνική ανατροπή της κυβέρνησης και μέσω των διαδηλώσεων να ασκεί πίεση. Είναι προφανές ότι δεν θέλουν με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο να χαρακτηριστούν πραξικοπηματίες ή να προκαλέσουν, όπως ίσως θα ήθελε το καθεστώς, την επιβολή στρατιωτικού νομού στη χώρα. Αυτή μάλιστα η στρατηγική έχει δημιουργήσει έντονη δυσαρέσκεια σε πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Ιδιαιτέρα μάλιστα σε αυτούς που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις. Χιλιάδες τα μηνύματα δυσαρέσκειας στα κοινωνικά δίκτυα από τον κόσμο που ζητούσε από την αντιπολίτευση, την στιγμή που ήταν ακόμα o κόσμος στους δρόμους, να ηγηθούν προσπάθειας κατάληψης του προεδρικού μεγάρου και γενικότερα πιο επιθετικής πολιτικής απέναντι στο καθεστώς.
Όπως όμως και στο ερώτημα, εάν οι διαδηλώσεις της 1ης του Σεπτέμβρη ήταν πετυχημένες ή αποτυχημένες η απάντηση είναι και ναι και όχι, έτσι και σε αυτή την περίπτωση έχουν ταυτόχρονα δίκιο και o κόσμος μέσα στην απελπισία του που ζητά άμεση αλλαγή της πολιτικής κατάστασης αλλά και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης που κρατάν μέχρι σήμερα μια πιο μετριοπαθή στάση.
Ποιος είναι εκείνος o πολιτικός που θα πάρει πάνω του την καθοδήγηση ενός λαού σε μια εξέγερση και σε μια κατά μέτωπο επίθεση προς το καθεστώς; Ποιος είναι εκείνος o πολιτικός που θα μπορέσει να αντέξει το αίμα που οπωσδήποτε θα χυθεί στους δρόμους από τους "επαναστάτες"; Γιατί μην έχετε καμιά αμφιβολία. Μια κατά μέτωπο επίθεση θα είχε σαν αποτέλεσμα να χαθούν πολλές ζωές από όλες τις πλευρές. Φοβάται o Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη και νομίζω ότι τελικά η λύση θα ξεπηδήσει όπως έχω ξαναγράψει αυθόρμητα χωρίς καμιά καθοδήγηση και χειραγώγηση από τα σπλάχνα της κοινωνίας που βιώνει καθημερινά την εξαθλίωση. Και δεν είναι μακριά αυτή η ώρα. Όλα θα κριθούν πριν το τέλος του χρόνου. Είναι αδύνατο να πάει παραπέρα.
2 Σεπτεμβρίου και o Μαδούρο είναι ακόμα στο προεδρικό μέγαρο, η ευχή για καλή λευτεριά που δώσαμε όλοι προχθές δεν έπιασε τόπο αλλά τουλάχιστον έχει γίνει σαφές σε όλο τον κόσμο πλέον ότι το καθεστώς που δημιούργησε ο Ούγκο Τσάβες δεν είναι πλέον η πλειοψηφία στην Βενεζουέλα αλλά μια γατζωμένη στην εξουσία μειοψηφία. Για μιας μέρας δουλειά και αυτό τουλάχιστον είναι κέρδος.
