Κατ' αρχάς να πω ότι επρόκειτο για ένα θετικό γεγονός. Την τελευταία στιγμή η Ελλάδα σώθηκε από μιαν εθνική καταστροφή που θα συνοδευόταν και από μιαν ανθρωπιστική κρίση. Όπως έχει γίνει γνωστό οι εταίροι μας χρειάστηκαν 17 ώρες για να πείσουν τον Α. Τσίπρα πως ο δρόμος που είχε επιλέξει ήταν καταστροφικός και για τον ίδιο. Θα ήταν τελειωμένος πολιτικά από τα 40 του χρόνια.
Εμείς οι του «μένουμε Ευρώπη» αισθανθήκαμε μιαν ανακούφιση, τα δε στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσαν να δικαιολογήσουν την στροφή 180 μοιρών του ηγέτη τους με παραπομπές στον Λένιν. Είτε με Λένιν είτε χωρίς Λένιν, η στροφή ήταν ευπρόσδεκτη.
Εννοείται πως όλη αυτή η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του Α. Τσίπρα προσωπικά, έγινε αντικείμενο χλευαστικού σχολιασμού από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, τα οποία με πρωτοσέλιδα τους διεθνοποίησαν τον όρο «kolotoumba».
Από την επομένη ημέρα κινήθηκαν διαδικασίες για την αφομοίωση αυτής της μεταστροφής από το κοινό του «ΟΧΙ» και συγχρόνως έγινε μια προσπάθεια εθνικής συναίνεσης πάνω στα νέα δεδομένα. Σύσσωμη η ευρωπαϊκή αντιπολίτευση δήλωσε παρούσα στην προσπάθεια να «περάσει» το τρίτο, το βαρύτερο και κυρίως το πιο αχρείαστο μνημόνιο. Από αίσθημα εθνικής ευθύνης ανέλαβε ευθύνες που δεν της αναλογούσαν. Έτσι, προσήλθε άνευ όρων στην συνεδρίαση των πολιτικών αρχηγών, που συγκάλεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ας σημειωθεί, όπως ελπίζω να θυμάται ο αναγνώστης, πως ενώ συνεδρίαζαν οι πολιτικοί αρχηγοί, δεχόταν σκαιότατη επίθεση από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
Μέσα στην συνεδρίαση συνέβη ένα αξιοπερίεργο γεγονός. Ο κ. Στ. Θεοδωράκης ζήτησε να μην κρατηθούν πρακτικά, όπως και έγινε. Μια ανεξήγητη ενέργεια, καθώς πέραν όλων των άλλων, στερεί από τους ιστορικούς τη δυνατότητα να ερμηνεύσουν, βάσει τεκμηρίων, το τι συνέβη και το τι ειπώθηκε σε εκείνη τη συνεδρίαση. Έτσι σήμερα μαθαίνουμε περιστασιακά και χωρίς να έχουμε συνολική τεκμηριωμένη εικόνα, αυτά που επιθυμεί ο οποιοσδήποτε από αυτούς που συμμετείχαν να αποκαλύψει. Αποκαλύψεις αποσπασματικές οι οποίες βέβαια πάσχουν στο ζήτημα της αξιοπιστίας.
Εκείνη την ημέρα σε πιο δύσκολη θέση από όλους βρέθηκε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Β. Μεϊμαράκης. Έπρεπε να αποφασίσει αν θα συναινούσε εν λευκώ στην υπερψήφιση του αριστερού μνημονίου ή αν θα ζητούσε εξασφαλίσεις για τις προθέσεις του Α. Τσίπρα για τη διενέργεια εκλογών. Τελικά προέκρινε την εν λευκώ υπερψήφιση του μνημονίου, παρά τις ενστάσεις στελεχών της παράταξης. Βέβαια, η απόφαση του αυτή ξεπεράστηκε από τα γεγονότα, όταν το 1/3 της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ διαφώνησε με την θεαματική κυβίστηση του Α. Τσίπρα και αποχώρησε από το κόμμα. Ήταν προφανές πως η προσφυγή στις κάλπες ήταν αναγκαστική κίνηση για τον Α. Τσίπρα. Δεν μπορούσε να κυβερνήσει.
Έτσι η 13η Ιουλίου 2015 είναι μια σημαδιακή ημέρα. Η Ελλάδα παρέμεινε στην Eυρωζώνη και στην ΕΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε την σκληρή πραγματικότητα και η Ελλάδα εισήλθε στην εποχή του αριστερού μνημονίου. Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως πως τα γεγονότα, μετά το δημοψήφισμα, θα μπορούσαν εξίσου καλά να πάρουν την καταστροφική τροπή. Η επιμονή των εταίρων μας, η δηλωμένη βούληση του 39% να υπερασπίσει τον τρόπο ζωής του και κυρίως το αίσθημα της αυτοσυντήρησης του Α.Τσίπρα, όλα αυτά συνέβαλαν στη γνωστή kolotoumba.
