Και μόλις είκοσι χρονών να είναι κάποιος σήμερα έχει καταλάβει, χαζεύοντας απλώς το κινητό του, ότι η χώρα που λέγεται Κίνα έχει σοβαρό πρόβλημα.
Η αδιαφάνεια και η μυστικότητα με την οποία οι Κινέζοι χειρίστηκαν το ξέσπασμα της πανδημίας, η «εξαφάνιση» όσων θέλησαν να προειδοποιήσουν για τον επικίνδυνο ιό ,αλλά και ειδήσεις για χιτλερικού τύπου στρατόπεδα συγκέντρωσης Μουσουλμάνων στα οποία γίνονται αδιανόητα βασανιστήρια, μέχρι και στειρώσεις γυναικών, οι εικόνες από τη βίαιη καταστολή των δημοκρατών του Χονγκ Κονγκ, το κλείσιμο των εφημερίδων και βέβαια οι πληροφορίες για τις συνθήκες εργασίας σε διάφορες εμβληματικές βιομηχανίες της χώρας και οι απόπειρες παρέμβασης στη Δύση όταν γίνεται κριτική.
Κάποιος δεν χρειάζεται να θυμάται γεγονότα όπως η φοιτητική εξέγερση στην Τιενανμιέν που θυμόμαστε εμείς για να έχει αξιολογήσει την Κίνα και το καθεστώς της ως απειλή για τη Δύση.
Κι όμως. Τα περισσότερα από τα άρθρα που γράφτηκαν με αφορμή την επέτειο των 100 χρόνων του ΚΚΚ δείχνουν να αγνοούν ότι αναφέρονται σε ένα πολιτικό σύστημα, σε μια ιδεολογία που όπου εφαρμόστηκε προκάλεσε αδιανόητο πόνο από τις θηριωδίες που προκλήθηκαν στο όνομά της.
Μας φαίνεται απίστευτο που τον 21ο αιώνα μιλάμε για τον Κομμουνισμό με τους ίδιους όρους που αναλύουμε τον Καπιταλισμό ή τις δυτικές δημοκρατίες.
Λες και είναι απλώς ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα οργάνωσης της πολιτείας και όχι ως αυτό που πραγματικά είναι: Ενα ανελεύθερο, δικτατορικό σύστημα που εξοντώνει τα άτομα και βλέπει τα δικαιώματα του ανθρώπου ως δυτική διαστροφή (έχει ειπωθεί αυτό στην ελληνική Βουλή από την Αλέκα Παπαρήγα).
Γιατί ακόμα και σήμερα επιδεικνύουμε τόσο μεγάλη ανοχή στον κομμουνισμό;
Γράφονται και διαβάζουμε πολλά για την παρακμή της δυτικής δημοκρατίας που την προκαλεί, λέει, η κρίση αντιπροσώπευσης.
Την παρακμή την έχει προκαλέσει η ανοχή στον αυταρχισμό και η παρέκκλιση από τη βασική αρχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας που προκρίνει την ελευθερία και τα δικαιώματα του ανθρώπου κάθε άλλου μικρού ή μεγάλου συμφέροντος.
Μόνο ως οδυνηρό γεγονός πρέπει να αποτιμώνται τα 100 χρόνια του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, ως προσβολή στην Ανθρωπότητα. Η ανοχή απέναντι στον ολοκληρωτισμό είναι που έχει προκαλέσει τις κρίσεις στις φιλελεύθερες δημοκρατίες στη Δύση.
Η στάση μας απέναντι στον κομμουνισμό δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματική και ομόφωνη. Ειδικότερα αυτός της Κίνας πρέπει να αξιολογείται πλέον και ως άμεση και κοντινή απειλή. Ό,τι διαφορετικό είναι στην καλύτερη περίπτωση αφελές.
