Νοικοκυριά και επιχειρήσεις αποκτούν τη δυνατότητα να ρυθμίσουν τα χρέη τους, ενώ ταυτόχρονα προστατεύεται η πρώτη κατοικία για τους πραγματικά αυτή τη φορά, αδύναμους. Κούρεμα χρεών και ρυθμίσεις που φτάνουν τις 240 δόσεις για εφορία και ασφαλιστικά ταμεία και 420 για τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Κι όμως αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ που ξαναβγάζει από το συρτάρι τη σεισάχθεια το χαρακτηρίζει «κοινωνική καταστροφή» όπως ανέφερε σε ανάρτησή του ο Αλέξης Τσίπρας.
«Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί» δήλωνε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης σχολιάζοντας τις αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νόμου για τη 2η ευκαιρία, υπενθυμίζοντας ότι ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε πλειστηριασμούς ακόμη και πρώτης κατοικίας κοινωνικά αδύναμων. Μάλιστα τότε είχε δώσει και συγκεκριμένα στοιχεία με ονόματα και διευθύνσεις.
Άλλωστε ουδείς ξεχνά ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι αυτή που εφήρμοσε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ώστε να αποφεύγονται κινητοποιήσεις και ακυρώσεις τους ενώ ο Ευκλείδης Τσακαλώτος υπουργός οικονομικών το 2017 δήλωνε, μετά από συνεδρίαση του πολιτικού συμβουλίου του κόμματός του ότι «Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί είναι σημαντικοί, όχι μόνο για να έχουμε καλές τράπεζες, αλλά και για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους. Δηλαδή, αν οι τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουμε πρόβλημα. Αν οι τράπεζες δεν μπορούν να δώσουν χρήματα και νέα δάνεια σε νέα ζευγάρια, έχουμε ένα κοινωνικό πρόβλημα».
Ακριβώς αυτό το πρόβλημα που αναδείχθηκε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και δεν επιλύθηκε έρχεται να αντιμετωπίσει το νομικό πλαίσιο που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη θεσμοθέτησε και για το οποίο ο νυν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποστηρίζει πως αίρει την προστασία της πρώτης κατοικίας τονίζοντας πως πρόκειται για «εν εξελίξει κοινωνική καταστροφή» συνδέοντας το και με τα προβλήματα που προκάλεσε και προκαλεί η πανδημία.
Τι προβλέπει ο σχετικός νόμος
Τι είναι αυτό που προβλέπει όμως ο σχετικός νόμος που τίθεται σε εφαρμογή μετά τις παρατάσεις που έδωσε η σημερινή κυβέρνηση στην προστασίας από πλειστηριασμούς;
Κατ αρχήν καθίσταται εφικτή η διευθέτηση των οφειλών των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων με τη λήψη μέτρων όμως αναφορικά με τους κακοπληρωτές που εκμεταλλεύθηκαν επί μακρόν τις όποιες προσπάθειες έγιναν και που όμως επί της ουσίας άφηναν κενά μέσω των οποίων αρκετοί ωφελήθηκαν.
Στο πλαίσιο αυτό με το συγκεκριμένο νόμο λειτουργούν δύο διαδικασίας. Μέσω του εξωδικαστικού μηχανισμού που μέσω αίτησης διασφαλίζεται:
- Αναστολή των διαδικασιών αναγκαστικής εκτέλεσης
- Αποπληρωμή των οφειλών προς το Δημόσιο και τους Φορείς Κοινωνικής Ασφάλισης σε έως και 240 δόσεις και των μη εξυπηρετούμενων δανείων σε έως 420 δόσεις.
- Παρέχεται κρατική επιδότηση της δόσης του δανείου για την πρώτη κατοικία για 5 έτη στις περιπτώσεις των ευάλωτων νοικοκυριών,
- Διαγράφεται μέρος της οφειλής υπό προϋποθέσεις και με συγκεκριμένα κριτήρια
- Η άλλη επιλογή είναι η διαγραφή όλων των οφειλών και η απαλλαγή από όλα τα χρέη
Σε κάθε περίπτωση προστατεύεται η πρώτη κατοικία και η επαγγελματική στέγη των μικρομεσαίων επιχειρηματιών γεγονός το οποίο δείχνει ότι η κυβέρνηση και το Μέγαρο Μαξίμου κινήθηκαν με γνώμονα τη δημίουργια ενός πακέτου μέτρων που αφενός θα στηρίζει τους ευάλωτους αλλά και την κοινωνία συνολικά αφετέρου θα αναδείξει τους κακοπληρωτές που χρησιμοποίησαν κατά κόρον τα παράθυρα των προηγούμενων νομοθετικών παρεμβάσεων.
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ που σήμερα φωνάζει και κλείνει το μάτι στη λογική της σεισάχθειας που είχε κάνει σημαία πριν γίνει κυβέρνηση το 2015, αυτό που έπραξε είναι μια εξάμηνη παράταση του καθεστώτος προστασίας την οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη παρέτεινε αρχικά για ένα επτάμηνο ενώ και κατά τη διάρκεια της πανδημίας προστάτευσε την πρώτη κατοικία.
Σε συνεννόηση δε με τις τράπεζες κατάφερε να δημιουργηθεί και ένα πλέγμα βιώσιμων ρυθμίσεων που περιλαμβάνουν κούρεμα χρέους και μακροχρόνιες εξοφλήσεις.
Ως εκ τούτου η αντίδραση του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύουν την πρόθεσή τους να συνεχίσουν την αντιπολιτευτική τακτική του πεζοδρομίου και του όχι σε όλα προβαίνοντας σε πλειοδοτικής μορφής προτάσεις προκειμένου να αναβιώσουν ένα κοινωνικό προφίλ που κατά τη διάρκεια 2015 – 2019 χάθηκε μέσω της αφαίμαξης των πολιτών και ειδικά της μεσαίας τάξης.