Στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται πια οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Αμιγώς σοσιαλιστικές -αριστερές κυβερνήσεις υπάρχουν πλέον μόνο σε Ισπανία, Πορτογαλία και Μάλτα.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί, αφού έζησαν στο πετσί τους τις ευκαιριακές δήθεν «προοδευτικές» (κατά τον κ. Τσίπρα) αριστερές συμμαχίες και κουράστηκαν με τους εκβιασμούς των «προοδευτικών» εταίρων, τους πήραν το τιμόνι από τα χέρια. «Έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη», για να θυμηθούμε το τελευταίο απόφθεγμα Τσίπρα!
Αλλά ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κάνει ότι το ξεχνάει αυτό όταν προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της απλής αναλογικής και να μας πείσει πως τάχα οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι σταθερές, ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης υπάρχουν «σταθερές» κυβερνήσεις συνεργασίας με ψήφο ανοχής και ότι γενικά «έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη». Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται σε όλη την Ευρώπη είναι μια τεράστια στροφή προς την κεντροδεξιά!
Η εξήγηση υπάρχει: Οι ευρωπαϊκοί λαοί διαπίστωσαν στην πράξη ότι με τους κεντροαριστερούς κυβερνητικούς συνασπισμούς προκοπή δεν γίνεται. Δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, ο ένας εκβιάζει τον άλλον και στο τέλος ο ένας ρίχνει τον άλλον!
Δεν πρόκειται απλά για την αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, τις μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις και τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Η εμπειρία έχει δείξει πως οι συνασπισμοί κομμάτων που σχηματίζονται μεταξύ σοσιαλδημοκρατών, σοσιαλιστών και αριστερών δεν μακροημερεύουν επειδή τα αριστερά κόμματα προσπαθούν να επιβάλουν εκβιαστικά τις απόψεις τους, δεν σέβονται τις συμφωνίες και συμπεριφέρονται τυχοδιωκτικά. Είναι στη φύση αυτών των κομμάτων να θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και ότι κυβερνούν στο όνομα του λαού - χωρίς φυσικά τον λαό.
Οι κατά Τσίπρα «προοδευτικοί» και τα ραντεβού στα τυφλά
Ο κ. Τσίπρας, που πατάει σε δύο βάρκες, παριστάνοντας πότε τον σοσιαλδημοκράτη και πότε τον αριστερό «ριζοσπάστη», δηλώνει πως ταιριάζει με το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, αλλά μπορεί μια χαρά να τακιμιάσει και με το ΚΚΕ και με τον Βαρουφάκη. Διότι, λέει, είναι κόμματα του… προοδευτικού χώρου.
Περιγράφει προφανώς αυτό που η προπαγάνδα έχει βαφτίσει «προοδευτικό χώρο». Εκτός και αν «προοδευτικό» είναι το απολυταρχικό και το ασυνάρτητο!
Διαφορετικά, πώς είναι προοδευτικό το κομμουνιστικό κόμμα που αν ποτέ βρισκόταν στην εξουσία δεν θα ξανάκανε εκλογές; Και πώς είναι προοδευτικός κάποιος που θέλει να ανατινάξει το τραπεζικό σύστημα; Τι είδους «πρόοδος» είναι όλα αυτά;
Αλλά για τον κ. Τσίπρα δεν υπάρχει πρόβλημα. Γι’ αυτό όταν μιλάει για το ΚΚΕ αναφέρεται στους αγώνες του – αλλά όχι στην προσκόλλησή του στο σοβιετικό ολοκληρωτικό μοντέλο με τις νομενκλατούρες και τα άλλα τύπου «στη γραμμή του κόμματος κάποιος είν’ αόμματος»! Και όταν μιλάει για τον Βαρουφάκη, λέει πως «ειλικρινά» δεν γνωρίζει… ποιο είναι το πρόγραμμά του! Οπότε είναι έτοιμος να πάει μαζί του σε ένα ραντεβού στα τυφλά!
Δεν σχηματίζονται έτσι οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Κι’ ας μας λέει ο κ. Τσίπρας πως «έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη». Έτσι σχηματίζονται μόνο οι κεντροαριστερές συμμαχίες που είναι πάντα ευκαιριακές, συνάπτονται βιαστικά με το βλέμμα στο λάφυρο της εξουσίας και διάφορα κόμματα και κομματίδια ενώνουν τις δυνάμεις τους, ο πρώτος για να βρεθεί στον πρωθυπουργικό θώκο και οι υπόλοιποι για να υπηρετήσει (και να εξυπηρετήσει) ο καθένας την δική του ατζέντα. Γι’ αυτό και μένουν μαζί για όσο διάστημα περνούν οι εκβιασμοί τους.
Βλέπε Ισπανία όπου ο Σάντσεθ με τους Podemos στηρίζονται στην ψήφο ή την ανοχή πότε των Βάσκων εθνικιστών και πότε των Καταλανών αυτονομιστών, οι οποίοι μάλιστα τσακώνονται και μεταξύ τους - όταν δεν εκβιάζουν τον Σάντσεθ για ευνοϊκές αποφάσεις υπέρ των φυλακισμένων της ΕΤΑ ή των υπόδικων για το παράνομο δημοψήφισμα της αυτονομίας.
Μένουν επίσης μαζί μέχρι την ώρα που διαπιστώνουν ότι τα ποσοστά τους πέφτουν λόγω της συμμετοχής τους στην κυβέρνηση, επειδή δεν κατάφεραν να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους.
Βλέπε Πορτογαλία, όπου το Μπλόκο της Αριστεράς έριξε την κυβέρνηση του Κόστα – προκαλώντας πρόωρες εκλογές και την οργή του λαού που τελικά έδωσε αυτοδυναμία στον σοσιαλιστή Κόστα για να ησυχάσει το κεφάλι του.
Αριστερά με Φιλελεύθερους στη Δανία
Βλέπε και Δανία, όπου ένα μικρό ριζοσπαστικό κόμμα της Αριστεράς απείλησε την αριστερή πρωθυπουργό Μέτε Φρεντερικσον με αποχώρηση, εκείνη πήγε σε πρόωρες εκλογές, το αποτέλεσμα δεν έδινε Δεδηλωμένη στη Βουλή και τελικά συνέβη αυτό που μόνο μια φορά έχει συμβεί στη χώρα, το 1978 και άντεξε λίγο πάνω από έναν χρόνο: Ένας μεγάλος συνασπισμός.
Συμφώνησαν τα τρία κόμματα και σχηματίστηκε κυβέρνηση από τους Σοσιαλδημοκράτες, με πρωθυπουργό την Φρεντέρικσεν, τους Φιλελεύθερους, με αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Άμυνας τον αρχηγό του κόμματος Γιάκομπ Έλεμαν- Γένσεν και τους Μετριοπαθείς με τον αρχηγό τους, τον πρώην πρωθυπουργό Λαρς Λόκε Ράσμουσεν να ορκίζεται υπουργός των Εξωτερικών.
Δηλαδή σχημάτισαν κυβέρνηση οι παραδοσιακοί αντίπαλοι. Μάλιστα, ο αρχηγός των Φιλελευθέρων είχε προεκλογικά πει πως θα προτιμούσε μια δεξιά πλειοψηφία, αλλά δέχθηκε «για το καλό της Δανίας».
Εδώ σημειώστε πως στη Δανία εκλογές έγιναν την 1η Νοεμβρίου 2022 και κυβέρνηση σχηματίστηκε ενάμιση μήνα μετά, στις 15 Δεκεμβρίου. Και γρήγορα, θα πει κανείς, αλλά η πίεση ήταν μεγάλη λόγω των ρωσικών απειλών.
Ο κ. Τσίπρας που μας λέει πως «έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη», μπορεί να μας απαντήσει πώς θα μπορούσε να συμβεί μια οποιαδήποτε συμφωνία στην Ελλάδα, όπου το κάθε κόμμα κρατά την εντολή τρεις μόνο μέρες διότι αυτό επιτάσσει το Σύνταγμα;
Αν ο κ. Τσίπρας επιθυμούσε πραγματική εφαρμογή της απλής αναλογικής, έπρεπε να είχε φροντίσει ή να επιδιώξει να αλλάξει το Σύνταγμα, ώστε να επιτρέπονται οι μακράς διάρκειας διαπραγματεύσεις. Δεν το έπραξε γιατί στο νου του δεν είχε την συνεννόηση, αλλά μια άρον άρον συμφωνία για τη νομή της εξουσίας.
Και επομένως, με δεδομένο ότι προεκλογικά όλοι δηλώνουν πως δεν θα συνεργαστούν με κανέναν – και επομένως ουδείς βάζει κάτω τα προγράμματα για τις περίφημες συγκλίσεις – αν τελικά συμφωνούσαν σε τρεις μέρες, θα ήταν μια ευκαιριακή και εύθραυστη συμφωνία. Εδώ μήνες διαπραγματεύονται στο εξωτερικό και πάλι έχουν προβλήματα!
Επιστροφή των Χριστιανοδημοκρατών στο Βερολίνο
Έχουμε και φρέσκα κουλούρια. Την Πέμπτη, 27 Απριλίου, στο Βερολίνο επιτεύχθηκε συμφωνία μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Σοσιαλδημοκρατών. Νέος κυβερνήτης-δήμαρχος είναι πλέον ο Χριστιανοδημοκράτης Κάι Βέγκνερ του οποίου το κόμμα πρώτευσε στις εκλογές, ενώ η Σοσιαλδημοκράτισσα πρώην δήμαρχος Φραντσίσκα Γκίφαϊ θα είναι η νέα υπουργός Οικονομικών.
Σημειώστε πως στο Βερολίνο οι εκλογές έγιναν στις 12 Φεβρουαρίου και συμφώνησαν μετά από 2,5 μήνες. Και πάντως ο πρώτος έγινε δήμαρχος και η δεύτερη ανέλαβε ένα σημαντικό υπουργείο. Δεν έψαξαν κάποιον άλλον από το πουθενά, όπως διακηρύσσει ο κ. Ανδρουλάκης.
Επιστροφή της δεξιάς στη Φινλανδία και… αναμένεται κυβέρνηση
Έχουμε και την Φινλανδία. Επίσης την Πέμπτη 27 Απριλίου, ανακοινώθηκε ποιοι θα λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης, που θα ξεκινήσουν την προσεχή εβδομάδα. Προσέξτε! Οι εκλογές στη Φινλανδία έγιναν στις 2 Απριλίου, αλλά χρειάστηκαν 25 μέρες όχι για να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά για να αποφασιστεί ποιοι θα λάβουν μέρος στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση.
Στις εκλογές πρώτο κόμμα ήλθε η δεξιά «Εθνική Συμμαχία» (NCP) του Πέτερι Όρπο (48 έδρες), ο οποίος θα διαπραγματευτεί με το ακροδεξιό κόμμα των «Αληθινών Φινλανδών (46 έδρες), το Κόμμα των Σουηδών (RKP, 9 έδρες) και τους Χριστιανοδημοκράτες (KD, 5 έδρες).
Οι υπό την πρώην πρωθυπουργό Σάνα Μαρίν Σοσιαλδημοκράτες κέρδισαν 43 έδρες με το φινλανδικό κοινοβούλιο να αριθμεί 200 έδρες.
Στο στάδιο της διαπραγμάτευσης, αν ένα κόμμα αποχωρήσει, μπορεί την θέση του να πάρει ένα άλλο. Και αν οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν συνολικά, τότε την σκυτάλη παίρνει ο δεύτερος και όλα αρχίζουν από την αρχή.
Το Κόμμα των Σουηδών είχε αρχικά κάποιες επιφυλάξεις για την συμμετοχή σε διαπραγματεύσεις όπου μετέχει και το εθνικιστικό και αντιμεταναστευτικό κόμμα των Αληθινών Φινλανδών, αλλά τελικά τα όργανά του αποφάσισαν να συνεχίσουν. Με την αρχηγό του Άννα-Μάγια Χένρικσον να δηλώνει ωστόσο πως δεν θα δεχθούν συμβιβασμούς όσον αφορά στις αρχές του κόμματος και πως θα πάρουν τις τελικές αποφάσεις τους μόλις γίνει γνωστό το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.
Δηλαδή, ακόμη δεν γνωρίζουν καν αν μπορούν να συμφωνήσουν, διότι τους χωρίζει μεγάλη απόσταση σε πολλά σοβαρά ζητήματα.
Οι Σοσιαλιστές σε κάθετη πτώση
Και οπωσδήποτε δεν υπάρχουν πια σοσιαλιστικές ή κεντροαριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη. Μετά τις εκλογές της 11ης Σεπτεμβρίου 2022, όταν οι Σοσιαλδημοκράτες έχασαν και κυβέρνηση (μειοψηφίας με την ανοχή της ακροδεξιάς του Τζίμι Άκεσον «Δημοκράτες της Σουηδίας»), στη Σουηδία κυβέρνηση έχει σχηματίσει ο υπό τον πρωθυπουργό Ουλφ Κρίστερσον συνασπισμός Μετριοπαθών, Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων.
Και στην Γερμανία μπορεί καγκελάριος να είναι ο Σοσιαλδημοκράτης Σολτς, και υπουργός Εξωτερικών η Μπέρμποκ από τους Πράσινους, αλλά υπουργός Οικονομικών είναι ο Φιλελεύθερος Λίντνερ. Άρα, δεν είναι σοσιαλδημοκρατική η κυβέρνηση, όπως μας ζαλίζει το κεφάλι ο κ. Τσίπρας.
Αυτή την στιγμή, οι μόνες χώρες με σοσιαλιστές στο τιμόνι είναι η Ισπανία με την συμμαχία Σοσιαλιστών και Podemos (μειοψηφίας με ανοχή), η Πορτογαλία με σοσιαλιστική κυβέρνηση υπό τον Κόστα και η Μάλτα όπου στο τιμόνι βρίσκονται πάλι από τον Μάρτιο του 2022 οι Εργατικοί υπό τον πρωθυπουργό Ρόμπερτ Αμπέλα - τους οποίους έχουν αποκηρύξει οι άλλοι Ευρωπαίοι Σοσιαλιστές λόγω προβλημάτων σε θέματα Κράτους Δικαίου. Στη δε Ισπανία, προ των πυλών βρίσκονται οι εκλογές του προσεχούς Δεκεμβρίου, με τους Σοσιαλιστές του Σάντσεθ σε πτώση και τους Podemos σε διάλυση και σε σύγκρουση με τα άλλα αριστερά κόμματα.
Συμπέρασμα: Αν λάβουμε υπ’ όψη το απόφθεγμα του κ. Τσίπρα, τότε ναι, «έτσι γίνεται σε όλη την Ευρώπη»! Δηλαδή στροφή προς την κεντροδεξιά!
* Η Σοφία Βούλτεψη είναι υποψήφια Βουλευτής Β3 Νοτίου Τομέα Αθηνών, υφυπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, δημοσιογράφος