«Μπορεί να μου εξηγήσει κανείς πως γίνεται να έχεις ίντερνετ για να βρίζεις την Κεραμέως, επειδή δεν έχεις ίντερνετ για να κάνεις τηλεκπαίδευση;». Ομολογώ πως ήταν από τα πιο ευρηματικά σχόλια μητέρας που διάβασα σήμερα. Θα μου πείτε τα έχει κάνει όλα άψογα η υπουργός; Παρεμπιπτόντως σήμερα με ανάρτησή της διαπιστώνει ότι η τηλεκπαίδευση λειτουργεί, αφού 46.000 τάξεις είναι ενεργές, δεν αναφέρει όμως πόσες δεν είναι, ενώ θα έπρεπε να είναι, και για μια ακόμη φορά μας ευχαριστεί για την ετοιμότητά μας.

Ποια είναι η ετοιμότητα του Υπουργείου όμως; Για παράδειγμα έχουν τα σχολεία, που κάθε τόσο καλούνται να καταγράψουν τον τεχνολογικό τους εξοπλισμό, αποκτήσει όλα αυτά τα μέσα που θα μας περάσουν στην ψηφιακή εποχή; Έχουν αναβαθμίσει τις ταχύτητες δικτύου; Εκμεταλλευτήκαμε τη συγκυρία για να κάνουμε το άλμα στο ψηφιακό σχολείο; Ενημέρωσε από την προηγούμενη βδομάδα η διοίκηση ότι θα πρέπει να είστε έτοιμοι για το ενδεχόμενο κακοκαιρίας που προβλέπεται εδώ και μέρες; Ελέγχει η διοίκηση ποιοι δουλεύουν σήμερα και ποιοι όχι; Όχι! Ημίμετρα και μπαλώματα της τελευταίας στιγμής, χάριν τηλεθέασης...

Το ίδιο δηλαδή που ισχύει και με τους νόμους που ψηφίζονται για να μην εφαρμόζονται. Ψηφίστηκε νόμος για ανοιχτές κάμερες όταν μαθητής λείπει λόγω πανδημίας ή νοσήματος; Ψηφίστηκε. Εφαρμόζεται; Όχι. Ψηφίστηκε νόμος για υποχρεωτική τηλεκπαίδευση, όταν γίνονται καταλήψεις; Ναι. Τον εφάρμοσαν όλα τα σχολεία κι όλοι οι εκπαιδευτικοί; Καταχωρήθηκαν οι απουσίες των μαθητών όπως προβλέπεται; Ποιος τα ελέγχει όλα αυτά; Δηλαδή ποιος ελέγχει αν τηρούνται οι νόμοι και ποιος ζήτησε έγγραφες εξηγήσεις από εκείνον που απέχει από το καθήκον του και ποιος αποφασίζει ότι πρέπει να πληρωθούν όλοι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες κατά την εκκλησιαστική ορολογία;

Γιατί λοιπόν ο εκπαιδευτικός που βλέπει τον συνάδελφο να δηλώνει αδυναμία να κάνει τη δουλειά του, είτε από άποψη γιατί δεν θέλει να εμποδίσει το «μαθητικό κίνημα» στις καταλήψεις, είτε γιατί δεν έχει εξοπλισμό στο σπίτι του, όπως δηλώνει, να μην κάνει κι εκείνος το ίδιο αύριο και να πάμε όλοι μαζί να παίξουμε χιονοπόλεμο με τους μαθητές μας, αφού θα πληρωθούμε όλοι, όπως και να έχει;

Ως πότε το θέμα εκπαίδευση θα επαφίεται στον πατριωτισμό μερικών εκπαιδευτικών και στην υποκρισία των κυβερνώντων ότι έκαμψαν τις αντιδράσεις και μεταρρύθμισαν το αενάως μεταρρυθμιζόμενο και ουδέποτε μεταρρυθμισθέν σώμα της Εκπαίδευσης;

Από την άλλη, ποιοι τελοσπάντων είναι αυτοί οι εκπαιδευτικοί που στην τρίτη δεκαετία του 21ο αι. δεν έχουν υπολογιστή ή τάμπλετ ή κινητό στην ανάγκη, για να ανταπεξέλθουν σε μια έκτακτη συνθήκη δυο τριών ημερών; Ποιος εκπαιδευτικός σήμερα δεν έχει ηλεκτρονικές σημειώσεις ή αρχεία; Ποιος δεν έχει σε λειτουργία την ηλεκτρονική του τάξη από την αρχή της χρονιάς, ώστε να μειώσουμε και τις φωτοτυπίες και περιμένει το Υπουργείο να τον ορμηνέψει ή να τον υποχρεώσει ή να του αγοράσει υπολογιστή;

Αν θέλουμε να μας αγοράσει το κράτος σε όλους, μαθητές και εκπαιδευτικούς, υπολογιστή ή τάμπλετ, γιατί δεν προκρίνουμε και δεν προτείνουμε αυτή την επιλογή και παράλληλα την κατάργηση του σχολικού βιβλίου, ώστε και τις μεθόδους μας να αναβαθμίσουμε με τις πολλαπλές πηγές που θα μπορούμε να έχουμε ηλεκτρονικά και την απίστευτη οικολογική και οικονομική δαπάνη που κοστίζει κάθε χρόνο στον προϋπολογισμό μας να περιορίσουμε;

Επίσης, ποιος διευθυντής δεν έχει από την αρχή της χρονιάς και ενώ είμαστε ακόμη σε συνθήκη πανδημίας και αντιμετωπίζουμε και καταλήψεις, αναρτήσει τις διευθύνσεις των ηλεκτρονικών τάξεων των εκπαιδευτικών του στη σελίδα του σχολείου του, ώστε να είναι όλα τα σχολεία σε ετοιμότητα; Αυτό δεν λέγεται πρόνοια και καλή διοίκηση και οργάνωση; Πρέπει κι αυτό να μας το υπαγορεύσει το Υπουργείο; Δεν αξιολογούμε βάσει διοικητικών και οργανωτικών προσόντων τα στελέχη που επιλέγουμε ή μήπως όχι…

Είμαστε σοβαροί; Επιτρέπουμε στην κοινωνία να έχει τέτοια εικόνα για εμάς ακολουθώντας τυφλά κελεύσματα συνδικαλιστικών ηγεσιών και κομματικών σκοπιμοτήτων που σαν τον βοσκό με τον λύκο, όταν κλείνουν τα σχολεία ζητούν ν’ ανοίξουν και όταν ανοίγουν να κλείσουν; Το χειμώνα του 2020 συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούσαν τους εκπαιδευτικούς να μην υποκύψουν στον τεχνοφασισμό και στις ανάγκες μιας ιστορικής πανδημίας για να μην κινδυνεύσουν τα προσωπικά τους δεδομένα και σήμερα δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι έβαλαν πλάτη στην τηλεκπαίδευση. Πότε; Την επόμενη χρονιά που έγινε υποχρεωτική; Τότε που άρχισε η γκρίνια για τον ατομικό μας εξοπλισμό;

Τότε ναι, βάλαμε πλάτη όλοι. Υποχρεωτικά όμως. Κι εκεί που μισούσαμε την τηλεκπαίδευση και αρνούμασταν να την εφαρμόσουμε, ξαφνικά μετά τις γιορτές φέτος την λατρέψαμε, αλλά υπό τον όρο να πηγαίνουμε στα σχολεία, γιατί αυτό αποφάσισαν οι συνδικαλιστές μας ερήμην ημών. Και σήμερα που χιονίζει, ενώ μέχρι χθες ξεσηκώναμε τον κόσμο και σιγοντάραμε καταλήψεις για την τηλεκπαίδευση δεν την θέλουμε, είτε γιατί είμαστε ευαίσθητοι και θέλουμε τα παιδιά να παίξουν με το χιόνι, είτε γιατί οι δρόμοι είναι κλειστοί για να πάμε στο σχολείο, όπως υπαγορεύουν οι εργατικοί νόμοι –λένε- είτε γιατί οι οικογένειες που μέχρι χθες φοβόντουσαν να στείλουν τα παιδιά στο σχολείο και ζητούσαν τηλεκπαίδευση ξαφνικά δεν έχουν σήμερα όσα μέσα χρειάζονται για όλα τα μέλη τους.

Για να σοβαρευτούμε. Ούτε το Υπουργείο τα πάντα εν σοφία εποίησε, ούτε η χρηματοδότηση για την Παιδεία είναι αυτή που θα έπρεπε, ούτε τα σχολεία στελεχώνονται σωστά, ούτε οι μεταρρυθμίσεις γίνονται βάσει οργανωμένου, μακρόπνοου και κυρίως διακομματικού σχεδίου με στόχο την ανάταξη του βαριά άρρωστου εκπαιδευτικού συστήματος, αντίθετα διαχρονικά προκρίνονται εμβαλωματικές λύσεις και ψηφίζονται αλλαγές υπό τον φόβο των αντιδράσεων και του πολιτικού κόστους, που συχνά μένουν και στα χαρτιά. Από την άλλη όμως η ευθύνη του εκπαιδευτικού κόσμου απέναντι στην κοινωνία που μας κρίνει σκληρά είναι τεράστια.

Όταν επιτρέπουμε σε ακραίες δυνάμεις με τον αντιδραστικό τους λόγο και τις ακραίες απαιτήσεις τους, αφενός να καλλιεργούν μια εικόνα άρνησης των πάντων που μας εκθέτει στην κοινωνία, αφετέρου να μην αφήνουν να ακουστούν με επιχειρήματα εφικτές και υλοποιήσιμες προτάσεις που λαμβάνουν υπόψη τους ότι είμαστε ένα χρεωκοπημένο κράτος και τίποτα δεν είναι τζάμπα, αλλά όλα τα πληρώνει η τσέπη του φορολογούμενου πολίτη, άρα εμείς οι ίδιοι, τότε οι ευθύνες ημών των ιδίων των λειτουργών της εκπαίδευσης είναι επίσης σημαντικές.

Ο καθένας μπορεί να διαλέξει την ιεράρχηση των ευθυνών που τον βολεύει, κυβερνήσεις, εκπαιδευτικοί και γονείς, γιατί και η αδιαφορία ή η απαξίωση του σχολείου από τους γονείς παίζει το ρόλο της, αλλά κανείς να μην κάνει το σφάλμα να εξαιρεί τον εαυτό του.

*Η Χολέβα Ευαγγελία είναι εκπαιδευτικός, δρ.Ιστορίας