Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
«Τέλος εποχής». Ήταν ο τίτλος μιας πολύ τρυφερής και επιτυχημένης ταινίας του Αντώνη Κόκκινου.
Επίσης θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να υποδηλώσει το τέλος μιας κυβερνητικής εποχής που χαρακτηρίστηκε από οικονομικό και διεθνοπολιτικό αναλφαβητισμό, ακραίο θεσμικό και πολιτικό καιροσκοπισμό (διάβαζε έφεση στον «σαλτιμπαγκικό κωλοτουμπισμό»: από τον Χουντή και τον Λαφαζάνη στην Παπακώστα), ακρισία και απρονοησία.
Τελικά η ολοκληρωθείσα περίοδος Σύριζα μπορεί να σημαίνει τέλος εποχής πρωτίστως υπό μια άλλη έννοια: Ο Τσίπρας έκανε κάποια καλά (κατά την άποψή μου τις Πρέσπες και κάποια μέριμνα, έστω και με λάθος τρόπο, για τους ολοσχερώς απόκληρους της κοινωνίας), δεν ολοκλήρωσε, λόγω κωλοτούμπας, κάποια κακά (ενώ ολοκλήρωσε τη μετάλλαξή του σε κόμμα ενδοσυστημικό: κραυγαλέα απόδειξη η αυτοστέρησή του από τη δυνατότητα να ξαναπροκαλέσει διάλυση της βουλής λόγω ΠτΔ), και ολοκλήρωσε με το παραπάνω κάποια μεγάλα και πασίγνωστα πλέον κακά.
Κατά την άποψή μου το σημαντικότερο εξ αυτών είναι ότι οδήγησε τη χώρα στο τέλος της εποχής όπου μια στοιχειώδης μορφωτική επάρκεια (θυμηθείτε την πολιτική ζωή με Παναγιώτη ή Θανάση Κανελλόπουλο, Ηλία Ηλιού, Σπύρο Θεοτόκη, Ευάγγελο Βενιζέλο κλπ) ήταν προϋπόθεση για ορισμένα πράγματα. Τώρα πια, όταν ένας γονιός ή ένας δάσκαλος παροτρύνει το παιδί του ή τον μαθητή του να μορφωθεί, ρωτώντας το «τι θα γίνεις, αν μείνεις ξύλο απελέκητο;», αυτό ανενδοίαστα θα απαντάει: «πρωθυπουργός».
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου.