Της Δικηγόρου Σοφίας Νικολάου
«Nepos», στα λατινικά, είναι ο ανιψιός. Νεποτισμός, στα ελληνικά, είναι η μαύρη μοίρα μας. Και τώρα τελευταία, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, τείνουν να τον καταστήσουν εθνικό τους ευαγγέλιο. Γιατί ο νεποτισμός, ως έννοια, δεν περιλαμβάνει μόνο τα κάθε λογής «ανίψια», που όρμησαν στον δημόσιο κορβανά, περιλαμβάνει και τους φίλους των υπουργών μας, των περιφερειαρχών μας και, απροκάλυπτα τώρα τελευταία, του ίδιου του πρωθυπουργού μας.
Ο πατέρας του Παππά βολεύτηκε στον ΟΑΣΘ, αφού αυτοχρίστηκε ως «ο καταλληλότερος». Ο σύντροφος της Δούρου στην ΕΥΔΑΠ. Ο Κουρουμπλής χρέωσε στο Κράτος τη γυναίκα του και 5 ανίψια. Ο Βούτσης έφερε τη σύζυγο στο γραφείο του. Και να μην ξεχνάμε το αποχωρήσαν ζεύγος Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου, αλλά κι εκείνο που διατηρείται, Τασία – Δρίτσας. Ο πρωθυπουργός, από την άλλη, δεν διόρισε μόνο τον ξάδερφο Γιώργο, προϊστάμενο στο Οικονομικό του Γραφείο, τώρα επεκτείνει τη δράση του και στους «φίλους», όπως η πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου, κυρία Θάνου.
Είναι, όμως, λογικό, η πρώην Πρόεδρος ενός εκ των ανωτάτων Δικαστηρίων της Χώρας, να θεωρείται «φίλη» του πρωθυπουργού της ίδιας αυτής δύσμοιρης χώρας; Εάν αυτό σταματούσε στην κοινωνική διάσταση του πράγματος, δεν νομίζω να ετίθετο ζήτημα. Όταν, όμως, αυτός ο πρωθυπουργός τη διορίζει σε θεσούλες, τότε μάλλον κάτι δεν πάει καλά. Πόσο συμβατό είναι άραγε αυτό με την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, της εκτελεστικής εξουσίας και τελικά, με την ποιότητα της ίδιας της Δημοκρατίας μας;
Είναι κάτι περισσότερο από προφανές ότι ο Τσίπρας, κατά πρώτον ξεπληρώνει γραμμάτια. Κατά δεύτερον, προφυλάσσει τον εαυτό του. Τα γραμμάτια αφορούν στις πολύμηνες αποχές των δικαστικών λειτουργών, όταν Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων ήταν η Θάνου και πρωθυπουργός ο Σαμαράς. Η κυρία Πρόεδρος προσέφερε τότε στον Τσίπρα, άλλον έναν αντιπολιτευτικό μοχλό πίεσης.
Από την άλλη, δε, η «διείσδυση» της κυρίας Προέδρου στις τάξεις των Δικαστών και των Εισαγγελέων, ακόμα και σήμερα, φαντάζει στο μυαλό του πρωθυπουργού ως ασφαλιστική δικλείδα προστασίας, όταν δεν θα είναι πια πρωθυπουργός και οι αντίπαλοί του θα θελήσουν να ερευνήσουν τα έργα και τις ημέρες μιας κυβέρνησης που όζει σκανδάλων τα 4 χρόνια που μένει αμετακίνητη στην καρεκλίτσα της.
Είναι, δε, λογικό, κάθε πολίτης αυτής της χώρας, που έχει μάθει να μην εμπιστεύεται αυτούς τους πολιτικούς απατεώνες, να υποπτεύεται ότι κάτι μπορεί να κρύβεται ακόμα και πίσω από τις υποθέσεις που χειρίζεται αυτήν την περίοδο η Επιτροπή. Προς ώρας, τα στοιχεία μπορεί να μην οδηγούν με ασφάλεια σε «κατηγορητήριο», κάτι μου λέει, όμως, ότι σύντομα θα μάθουμε, ποια «τρύπα» που έπρεπε να κλείσει, απαιτούσε «χείρα» συριζαϊκής βοήθειας. Και μάλιστα «προεδρικής».
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, πριν λίγο καιρό, επεσήμαινε σε εισήγησή της την αναγκαιότητα η Επιτροπή Ανταγωνισμού στην Ελλάδα να καταστεί Ανεξάρτητη Αρχή, ώστε να θωρακιστεί απέναντι σε όποιου τύπου παρεμβάσεις. Αντί, όμως, αυτό να αποτελέσει ένα εκ των ζητημάτων της συνταγματικής αναθεώρησης, ο Τσίπρας έσπευσε να διασφαλίσει στη φίλη του μία θέση ιδιαίτερης προβολής και οικονομικών απολαβών για τα επόμενα 5 χρόνια.
Όσο στην Ελλάδα βολεύουμε «ημέτερους» προς ίδιον όφελος και μάλιστα μπλέκοντας εκτελεστική με δικαστική εξουσία, ώστε να βγάζουμε υποχρεώσεις και να προστατεύουμε το κονκλάβιό μας, δεν θα βαθαίνει μόνο η απόσταση από την όποια ανεξαρτησία θα έπρεπε να έχει αυτή η Επιτροπή, θα βαθαίνει και το ρήγμα με την ίδια τη δημοκρατία μας.