Αποδεικνύεται ότι η Μόσχα δεν είχε καμία πρόθεση να διαπραγματευθεί για την πλατφόρμα του Μινσκ ή να φτάσει σε ένα συμβιβασμό με την Ουκρανία και με τη Δύση. Επίσης, αποδεικνύεται ότι οι πληροφορίες και οι εκτιμήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης ήταν απολύτως ακριβείς. Μπορεί να μην έχουμε μια στρατιωτική εισβολή, αλλά έχουμε τον περαιτέρω ακρωτηριασμό της Ουκρανίας από τη Ρωσία. Αναγνωρίζοντας την ανεξαρτησία των δύο επαρχιών, Ντόνετσκ και Λουχάνσκ, ο Πούτιν δημιουργεί ένα νομιμοφανές πλαίσιο που θα επιτρέψει στην Μόσχα να εγκαταστήσει εκεί μονάδες του ρωσικού στρατού.
Το πιθανότερο σενάριο είναι ότι άμεσα οι «κυβερνήσεις» αυτών των δύο αυτοαποκαλούμενων λαϊκών δημοκρατιών θα προσκαλέσουν επισήμως την Ρωσία να εγγυηθεί την ασφάλειά τους, με τον ίδιο τρόπο που λειτούργησε η κυβέρνηση του Καζακστάν τις προηγούμενες εβδομάδες.
Η επόμενη μέρα προφανώς και δεν φέρνει το τέλος των ρωσικών επιδιώξεων στην Ουκρανία. Υπάρχουν ακόμη περιοχές, τις οποίες με τον ίδιο ίσως τρόπο, η Ρωσία θα επιχειρήσει να αποσπάσει από την Ουκρανία. Δηλαδή μέσα από αναταραχές, ρωσόφωνοι οι οποίοι θα θέλουν και αυτοί την ανεξαρτησία τους από το Κίεβο, συγκρούσεις με τον ουκρανικό στρατό, άλλες ομάδες αυτονομιστών με την ρωσική υποστήριξη, εκ νέου περιοχές που θα εκφεύγουν τον έλεγχο της κεντρικής κυβέρνησης και οι οποίες συν το χρόνω θα καταλήξουν ρωσικές επαρχίες.
Η Δύση έρχεται αντιμέτωπη με μια κατάσταση που από πλευράς έντασης, είναι τέτοια, που θα δοκιμάσει την ενότητά της. Δεν έχουμε μια ξεκάθαρη εισβολή, ούτε μια πολεμική ενέργεια, γεγονός που θα δώσει ίσως την ευκαιρία σε όσους είναι επιφυλακτικοί στην Δύση απέναντι στην επιβολή κυρώσεων και περαιτέρω όξυνσης να διαφοροποιηθούν. Δηλαδή υπάρχουν χώρες που θα επιλέξουν για μια ακόμη φορά τον κατευνασμό της Ρωσίας, ελπίζοντας ότι η Μόσχα θα σταματήσει.
Είναι σίγουρο ότι οι ΗΠΑ θα διαμορφώσουν ένα πακέτο πολύ σκληρών κυρώσεων, όχι απαραιτήτως γιατί αυτή ήταν η επιλογή του Λευκού Οίκου, αλλά κυρίως γιατί στο Κογκρέσο υπάρχουν τέτοιες διακομματικές πλειοψηφίες, που δεν θα αφήσουν περιθώρια στον πρόεδρο Μπάιντεν, παρά να αντιδράσει πολύ σκληρά.
Ελάχιστη σημασία έχει αν ο Πούτιν απευθύνονταν στον μέσο Ρώσο ή αν έστελνε και ένα μήνυμα στην Δύση. Πιθανότατα έκανε και τα δύο. Προφανώς, έχουν ενδιαφέρον όλες αυτές οι ιστορικές αναφορές και η έμφαση στην αδικία που έχει υποστεί η Ρωσία από την εποχή ακόμη της Οκτωβριανής επανάστασης, έχουν ενδιαφέρον ότι ο Πούτιν θεωρεί πρωταιτίους τον Λένιν και τον Στάλιν για την θέση της Ρωσίας εντός της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και συνολικά της Σοβιετικής Ένωσης. Πρόκειται για μια κλασσική επιχειρηματολογία αναθεωρητισμού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ρωσία είναι η «παρ excellence αναθεωρητική δύναμη του καιρού μας, και δεν είναι καθόλου περίεργο ότι έχει αναπτύξει μια σχέση στρατηγικής συνεργασίας με την Τουρκία, η οποία βεβαίως και αυτή είναι ένας παράγοντας αναθεώρησης του staus quo στην Αν.Μεσόγειο.
* O Κώστας Υφαντής είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Διευθυντής του ΙΔΙΣ
