Foundation for Economic Education

Πλήθη ανθρώπων να καταστρέφουν σοβιετικά σύμβολα και να απαιτούν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές… Αν νομίζετε ότι μιλώ για τη δεκαετία του 1990, πέσατε έξω λίγες δεκαετίες. Στις 17 Ιουνίου 1953, εργάτες στην Ανατολική Γερμανία εξεγέρθηκαν εναντίον της κομμουνιστικής τους κυβέρνησης και των Σοβιετικών επικυρίαρχων. Γράφει ο Zilvinas Silenas.

Το να βλέπει κανείς κάποιον άνθρωπο να πεθαίνει μπορεί μόνο να είναι φρικτό. Το να βλέπει κανείς έναν άνθρωπο να πεθαίνει από ασφυξία κάτω από αστυνομικούς που ορκίστηκαν να βοηθούν και να προστατεύουν τους συνανθρώπους τους είναι αποτρόπαιο. Το ίδιο θα ίσχυε και για οποιονδήποτε, πέρα από θρησκευτική πίστη, χρώμα ή εθνικότητα.

Τα κρατικά προνοιακά συστήματα δεν αλλάζουν ριζικά ιδιαίτερα συχνά. Όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως έχει προηγηθεί μια μεγάλη κρίση, ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή. Οι πόλοι και οι φυσικές καταστροφές αναταράσσουν το κατεστημένο και δημιουργούν πολιτικό χώρο στον οποίο ιδέες και πολιτικές που δεν θα εξετάζονταν σε κανονικές συνθήκες ξαφνικά εξετάζονται.

Ένα ελβετικό δικαστήριο έκρινε πρόσφατα ότι οι εργοδότες πρέπει να συνεισφέρουν στο ενοίκιο των υπαλλήλων τους που εργάζονται από το σπίτι.

Στις 29 Μαΐου ήταν τα γενέθλια του Άρθουρ Σέλντον. Ο Σέλντον «έφερε στον μη ειδικό αναγνώστη τις ιδέες όλων των κορυφαίων οικονομολόγων και στοχαστών υπέρ της ελεύθερης αγοράς της εποχής». Παρήγαγε έργο που δημοσιεύθηκε σε επτά τόμους, και περιλαμβάνει βιβλία, μονογραφίες, δοκίμια και άρθρα καθώς και την επιμέλεια εκατοντάδων επιστημονικών άρθρων, μονογραφιών και φυλλαδίων.

Η οικονομία μετά τον COVID-19 θα φαίνεται πολύ διαφορετική από αυτή που προηγουμένως γνωρίζαμε. Το ξεπάγωμα προϋποθέτει μια εκ θεμελίων αναδόμηση του ρυθμιστικού μας συστήματος - και αυτή η αναδόμηση θα πρέπει να στοχεύει άμεσα στην ενίσχυση των επιχειρηματιών ώστε να ανακαλύψουν την οικονομία μετά την πανδημία. Τι πρέπει να γίνει.

Διάφοροι οικονομολόγοι και σχολιαστές υποστηρίζουν ότι οι κυβερνητικώς επιβληθέντες νόμοι περί κοινωνικής απόστασης πρέπει να χαλαρώσουν σύντομα: Οι βίαιοι κρατικοί περιορισμοί έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση της παραγωγής, εκτόξευση της ανεργίας και μεγάλες ουρές για προνοιακά προγράμματα που χρηματοδοτούνται από ένα διογκούμενο κρατικό χρέος.

Είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς ποια θα είναι η έκταση των επιπτώσεων της κρίσης του COVID-19, ιδίως καθώς ο τελικός αριθμός των θυμάτων παραμένει αυτήν την στιγμή άγνωστος. Ωστόσο δυο πράγματα που μπορεί να σώσουν τον κόσμο μετά την πανδημία: Η δημιουργική επιχειρηματικότητα και η μετατροπής της γης σε μια γιγαντιαία Ειδική Οικονομική Ζώνη.

Στο κεϋνσιανό μοντέλο δεν υπάρχει κάποια διαδικασία μέσα στον χρόνο για τον υπολογισμό, την επιλογή και την παραγωγή των συγκεκριμένων μορφών του κεφαλαιακού εξοπλισμού. Αν δεν υπάρχει ποικιλομορφία στα κεφαλαιακά αγαθά, δομή παραγωγής, προσανατολισμός για το μέλλον και επιλογή, τότε δεν υπάρχει και ανάγκη για επιχειρηματίες.

Ο COVID-19 δεν χρειάζεται εισαγωγές. Τους τελευταίους μήνες αποδείχθηκε αναπόδραστος. Επηρέασε σχολεία, επιχειρήσεις και φυσικά και τον ειδησεογραφικό κύκλο. Πολλές αμερικανικές πολιτείες έχουν πλέον εκδώσει διατάγματα παραμονής στο σπίτι ή άλλα πολύ παρόμοια στο περιεχόμενό τους που περιορίζουν όλους στο σπίτι, ενώ πολλές άλλες επιχειρήσεις έχουν κλείσει από μόνες τους λόγω έλλειψης πελατών.

Στα ρωσικά, σοβιέτ σημαίνει συμβούλιο. Θεωρητικά, αυτό το σύστημα επρόκειτο να δώσει φωνή σε κάθε μέλος του προλεταριάτου (της εργατικής τάξης) στη διαμόρφωση της μοίρας του μέσω ψηφοφορίας και εκλογής των αντιπροσώπων τους από τις περιοχές τους ώστε οι επιλογές τους να αναγνωρίζονται από την ευρύτερη κυβέρνηση.

Όσο άσχημα κι αν εξελιχθεί η σημερινή πανδημία του κορονοϊού, εντέλει θα ωχριά σε σύγκριση με τον πιο θανατηφόρο λοιμό στην ανθρώπινη ιστορία. Είναι ανακουφιστικό να βλέπουμε τα πράγματα στην ιστορική τους διάσταση. Θα μπορούσε να ήταν χειρότερα, και μόλις επτά αιώνες πριν, ήταν χειρότερα.

Στις 2 Απριλίου συμπληρώθηκαν 155 χρόνια από το θάνατο ενός από τα σημαντικότερα πρόσωπα στην ιστορία του ελεύθερου εμπορίου και του κλασικού φιλελευθερισμού. Λίγοι έχουν ακούσει το όνομα του Ρίτσαρντ Κόμπντεν, αλλά το έργο του άλλαξε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία για πάντα.

Τριάντα χρόνια μετά την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση, η Λιθουανία είναι πολύ διαφορετική: πιο ελεύθερη, πιο ευημερούσα, και πιο ασφαλής από ποτέ άλλοτε τα τελευταία 300 χρόνια. Απαλλάχθηκε από το σφυροδρέπανο της σχεδιασμένης οικονομίας, έλιωσε τα αγάλματα του Λένιν για να φτιάξει κουτάκια για Coca-Cola και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.

Είκοσι χρόνια πριν - την ημέρα της Ινδικής Δημοκρατίας, στις 26 Ιανουαρίου 2000 - περπατούσα στις παραγκουπόλεις πίσω από το Τσαρμινάρ, στην παλιά πόλη του Χαϊντεραμπάντ, και η ζωή μου άλλαξε για πάντα.

«Το [Αμερικανικό] Όνειρο δεν είναι νεκρό, και δεν πρέπει να αφήσουμε μια λαϊκιστική κραυγή να μας πείσει περί του αντιθέτου. Οι Αμερικανοί που ζουν σήμερα έχουν κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι - και ευγνώμονες» - Michael Strain, Αμερικανός οικονομολόγος. Γράφουν οι Doug McCoullough και Brooke Medina.

Όταν η Έσθερ Χάουλαντ ήταν 19 ετών, έλαβε ένα δώρο από έναν συνάδελφο του πατέρα της που είχε μόλις επιστρέψει από την Αγγλία. Ήταν μια κάρτα κεντημένη με περίτεχνη δαντέλα και χάρτινα λουλούδια. Ένας ανοιχτός πράσινος φάκελος στόλιζε το κέντρο που περιλάμβανε ένα επιστολόχαρτο με κόκκινη μπορτούρα που είχε μια επιγραφή. Ήταν ένα «valentine», μια πρώιμη κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου.

Οι γυναίκες κατέκτησαν το δικαίωμα ψήφου στις ΗΠΑ όταν εγκρίθηκε η 19η τροπολογία του Συντάγματος στις 18 Αυγούστου του 1920. Επτά χρόνια μετά, σε ηλικία 89 ετών, η ξεχασμένη Βικτόρια Γούντχαλ πέθανε, αλλά πιθανότατα με ένα χαμόγελο στα χείλη της. Γράφει ο Lawrence W. Reed.

Πριν από λίγους μήνες προειδοποιήσαμε ότι ο νόμος ΑΒ5 θα αποτελέσει τη θανατική ποινή στην περιστασιακή (gig) οικονομία. Φαίνεται πως οι νομοθέτες της Καλιφόρνιας άρχισαν να το συνειδητοποιούν.

Αυτή την στιγμή υπάρχει ένας πυρετός χρυσού στη Νέα Υόρκη με πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια στο τραπέζι κι όπως αναφέρουν οι New York Times, ένα ολόκληρο οικονομικό οικοσύστημα έχει εμφανιστεί στους δρόμους της Νέας Υόρκης. Οι άνθρωποι όμως δεν κυνηγούν χρυσό, αλλά ανακυκλώσιμα κουτάκια.