Εκεί στα αγαπημένα μου Κύθηρα υπάρχει ένα καταπληκτικό κομμάτι γης, ακριβώς πάνω στην θάλασσα. Να βλέπεις τα πλοία να έρχονται και να φεύγουν και το κύμα να σκάει στα πόδια σου. Είναι δε έτσι καμωμένο από την φύση που η κατάληξή του είναι σε βράχο. Και να θέλει ο παραθεριστής να πατήσει σε αυτή την γη είναι δύσκολο. Θα πρέπει να χορέψει πάνω στα βράχια. Αν θα ήθελα κάπου να αφήσω τα κόκαλά μου, σε μια τέτοια γωνιά της γης θα ήθελα να τα αφήσω. Ακούγοντας την μουσική της θάλασσας και μαλώνοντας με τους γλάρους!
Δοκίμασα, λοιπόν, να το αγοράσω. Αρχικά μου είπαν ότι η γη αυτή έχει ένα ελάττωμα, ότι είναι στα όρια του οικισμού, εκτός σχεδίου. Άρα, δεν μπορεί κανείς να κτίσει τα σωστά μέτρα. Έπειτα, όμως, ανακάλυψα ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα: Το οικόπεδο το «τρώει» ο αιγιαλός. Από τα 2,5 στρέμματα είναι περίπτωση αν μένουν στο τέλος μερικά δεκάδες μέτρα. Σκέφτηκα προς στιγμή να προχωρήσω, βάζοντας μέσα ένα τροχόσπιτο. Η «δουλειά» χάλασε διότι οι άνθρωποι το πωλούσαν σαν να μην υπάρχει το πρόβλημα του Αιγιαλού: «Θα το θεραπεύσουμε, θα βρούμε τρόπο να το λύσουμε».
Οι άνθρωποι από την πλευρά τους είχαν ένα δίκιο. Για κάποιον άγνωστο λόγο το σχέδιο σταμάτησε στο όριό τους κι ενώ ο αιγιαλός δίπλα τους, είναι μερικά μόλις βήματα από το κύμα, στην δική τους πλευρά, ένα μόλις μέτρο πιο πέρα από το σχέδιο πόλης, στο δικό τους οικόπεδο, ο αιγιαλός είναι 50 μέτρα. Άδικο, χωρίς αμφιβολία. Αλλά συνέβη. Όπως συμβαίνει κι αυτό που λένε, ότι σε αυτή την χώρα όλα αυτά «θεραπεύονται». Η εμπειρία λέει ότι στο τέλος κάποιος τρόπος θα βρεθεί για να λυθεί το πρόβλημα! Και σε αυτή την περίπτωση, όπως βρέθηκε σε εκατομμύρια άλλες…
Προσωπικά δεν θέλησα να μπω σε αυτή την περιπέτεια. Δεν μου αρέσουν τα μπερδεμένα πράγματα. Τα θέλω ξεκάθαρα. Αλλά ο κάθε ένας από μας έχει τον χαρακτήρα του. Γι'' αυτό με λένε Θανάση και όχι Κατερίνα. Η Κατερίνα μπορεί να είναι καλύτερος άνθρωπος από εμένα, αλλά σε αυτά τα πράγματα το κατέχει καλύτερα το άθλημα.
Στο μεταξύ, μου λείπει αυτή η αίσθηση να κοιμάσαι στο τροχόσπιτο και να σκάει το κύμα απ'' έξω ακριβώς. Αλλά σε αυτή την ζωή θα πρέπει να αφήνουμε και μερικά πράγματα για να τα ονειρευόμαστε! Δεν μπορεί να θέλουμε να τα γευτούμε όλα μεμιάς! Τι θα μας μείνει για την επόμενη;
Για να γυρίσουμε στην πολιτική θεώρηση του θέματος! Πιστεύω ότι όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργεί στους πολίτες το κράτος και η παράλληλη ύπαρξη ενός γκρίζου μηχανισμού που όλα τα «θεραπεύει» είναι η αχίλλειος πτέρνα της ίδιας της χώρας. Έχουμε έναν κρατικό μηχανισμό που έχει στηθεί με τέτοιο τρόπο που το πολιτικό σύστημα να πουλάει ρουσφέτια και εξυπηρετήσεις. Μοιάζει σαν κάποιος να δημιουργεί ένα πρόβλημα που μόνο ο ίδιος μπορεί να επιλύσει. Ακριβώς για να είναι... χρήσιμος!
Αν η επόμενη κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει αυτή η χώρα μπροστά πρέπει να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα του κρατικού τομέα. Στην μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης, στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, στην είσοδο του δημοσίου στην ψηφιακή εποχή. Και μην νομίσει κανείς ότι όλα αυτά είναι εύκολα. Εύκολα είναι μόνο στα λόγια! Η μεταρρύθμιση στην Δικαιοσύνη είναι ένα έργο που απαιτεί τουλάχιστον μία δεκαετία. Όσο για την ψηφιακή εποχή; Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την Ελλάδα της ανάπτυξης. Το παράδειγμα της Εσθονίας είναι πολύ χαρακτηριστικό.
Μπορεί ο αιγιαλός να «μετακινηθεί»; Θα το ξέρουμε από την αρχή, σε μία χώρα που επικρατούν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Ανεξάρτητα από το αν ονομάζονται Θανάσης, Κατερίνα, Μαρία ή Κλειώ. Αυτή είναι η μόνη Ελλάδα που μπορεί να επιβιώσει!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
ΣΗΜ: Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Φιλελεύθερος και στην στήλη «Πετριές», στο φύλλο της 2ας Ιουλίου.
