ΣΤΑΛΙΝ

Ο Νίκος Μπίστης, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, και από τους πρωτεργάτες της περίφημης «Γέφυρας», είχε τουλάχιστον την ευαισθησία να αντιδράσει. Δεν είμαστε δικαστές προθέσεων, δε θα του καταλογίσουμε υποκρισία για το θεαθήναι. Θεωρούμε ειλικρινή την αντίδρασή του. Το ίδιο βεβαίως και λειψή. Η κριτική του σε σχέση με τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα Λιγνάδη, περιορίστηκε στον δημοσιογράφο Βαξεβάνη.

Τις ημέρες που ο διάσημος συγγραφέας Βενιαμίν Καβέριν (1902-1989) είχε αρχίσει να σχεδιάζει το μυθιστόρημά του «Οι δύο καπετάνιοι», ο μεγαλύτερος αδελφός του Λεβ Ζιλμπέρ (1894-1966), ούρλιαζε από τον πόνο, καθώς τον χτυπούσαν στα πλευρά με τις καλογυαλισμένες μπότες τους οι ανακριτές του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, και σφάδαζε στο παγωμένο πάτωμα της φυλακής Μπουτίρκα.

Πολύς λόγος γίνεται στην εποχή μας για την βαριά κληρονομιά της «συλλογικής ευθύνης» που μας άφησε ο 20ος αιώνας.  Ιστορικοί και απλοί αναγνώστες, πως η έννοια της συλλογικής ευθύνης που εφάρμοσε το ναζιστικό Γ? Ράιχ αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την εφαρμογή της «συλλογικής ευθύνης» στο τεράστιο πειραματικό εργαστήριο της κομμουνιστικής ουτοπίας της Ε.Σ.Σ.Δ.

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε άλλος ένας πόλεμος ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε, όπως συμβαίνει πάντα, ο πόλεμος της προπαγάνδας, ο «πόλεμος μέσα στον πόλεμο». Δυστυχώς και στην Ελλάδα. Ωστόσο, όσοι βλέπουν ανάποδες «ομοιότητες» ανάμεσα στην Κύπρο και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, καλό είναι να… ξαναβάλουν τα καλώδια στη θέση τους.

Οι μέρες που ο Κωστής Χατζηδάκης περνούσε την πλατεία και οι «πατριώτες» του άνοιγαν το κεφάλι δεν είναι μακριά. Αναρωτιέμαι αν η χτεσινή απόφαση του Δικαστηρίου αφορά κι αυτούς. Ή και εκείνους που πληροφορούσαν μέσω twitter τους συντρόφους τους πού έτρωγαν υπουργοί του ΓΑΠ για να τους προπηλακίσουν. Το 7% του ελληνικού λαού ψήφισε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Γίνονται τέτοια πράγματα στο λίκνο της Δημοκρατίας; 

Ο Μιχαήλ Ζόσενκο (1894-1958) είναι μία ξεχωριστή περίπτωση των ρωσικών γραμμάτων του 20ου αιώνα, μα και συνάμα ένα θύμα της παράλογης και απάνθρωπης μηχανής που έστησαν οι Μπολσεβίκοι, τσακίζοντας ζωές αθώων ανθρώπων, αναιτιολόγητα και μόνο με την υποψία ότι «δεν είναι δικός τους».

Η Βαλεντίνα Γιασνοπόλσκαγια γεννήθηκε το 1904. Εργάστηκε στο Λένινγκραντ ως οικονομολόγος στη Γενική Διεύθυνση Τηλεγραφείων. Την συνέλαβαν το 1930 για την υπόθεση του «αντισοβιετικού μοναρχικού κέντρου της Αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Ο Ιβάν Στεπάνοβιτς Κόνεφ (1897-1973) ήταν στρατάρχης της Ε.Σ.Σ.Δ. από το 1944, είχε τιμηθεί δύο φορές με το παράσημο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης (1944 και 1945), το παράσημο της «Νίκης» το 1945 και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. από το 1952 μέχρι το θάνατό του.

Ο Ιανουάριος του 1936 και η εποχή του Μεγάλου Τρόμου. Τι συζητούσε ο Στάλιν με τον Βοροσίλοφ, τον Μόλοτοφ, τον Καλίνιν και άλλα ανώτατα στελέχη του Μπολσεβίκικου κόμματος στον ιδιωτικό κινηματογράφο του ηγέτη της ΕΣΣΔ μέσα στο Κρεμλίνο; 

Πριν από τρία τέταρτα του αιώνα, οι ηττημένες γερμανικές δυνάμεις συνθηκολογούσαν με τους Συμμάχους. Έκτοτε, η 8η Μαΐου γιορτάζεται ευρέως ως «ημέρα της νίκης στην Ευρώπη»· μιας νίκης ποτισμένης με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Μιας νίκης που δεν σήμανε αυτονόητα την επικράτηση της ειρήνης ή της δημοκρατίας.

Θυμηθήκαμε την φράση του Νικίτα Χρουτσόφ «Δεν τολμούσα  να εκφράσω ευθέως τις απόψεις μου», με αφορμή τον απολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ για τα αίτια της ήττας, το οποίο συνέταξαν οι κ.κ. Γ. Δραγασάκης, Α. Μπαλτάς και Θ. Δρίτσας.

Έναν από τους πλέον ανθεκτικούς μύθους στον δημόσιο περί Ιστορίας λόγο αποτελεί η περίπτωση της Γιάλτας, όπου σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο Στάλιν υποδεχόταν τους Ρούζβελτ και Τσώρτσιλ για να συζητήσουν τις πάμπολλες εκκρεμότητες που άφηνε η διαφαινόμενη ήττα του ναζισμού. Γράφει ο Γιάννης Στεφανιδης.

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, θυμόμαστε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Για μένα, το τέταρτο Σάββατο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στην ανάμνηση των εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στη μαζική γενοκτονία από λιμό, το Χολοντομόρ. Γράφει η Marianna Davidovich Brashear.

Η 22η Νοεμβρίου είναι η Ημέρα Μνήμης για τον Μεγάλο Ουκρανικό Λιμό που προκλήθηκε σκόπιμα από την σταλινική ηγεσία της ΕΣΣΔ. «Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1932 και 1933, το ένα τέταρτο του ουκρανικού πληθυσμού πέθανε από ασιτία...Δεν έγινε καμιά κηδεία. Το σπίτι κλείδωνε και λίγο αργότερα έβλεπες καπνό να βγαίνει από την καμινάδα...Ο κανιβαλισμός ήταν πια κάτι συνηθισμένο». Γράφει η Κατερίνα Οικονομάκου.

Στον 20ο αιώνα υπήρξαν πολλοί σφαγείς που θυσίασαν εκατομμύρια ανθρώπους είτε για να διαιωνίσουν την εξουσία τους είτε για να υλοποιήσουν κάποιο μεγάλο σχέδιο για την ανθρωπότητα. Οι απεικονίσεις των ανθρώπων αυτών και των συμβόλων τους πάντα με ανατριχιάζουν διότι αποτελούν μία υπενθύμιση της πιο ωμής πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Αυτό το συναίσθημα το ένιωσα όταν είδα τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ να παραλαμβάνει το πορτραίτο του Στάλιν με το χαμόγελο στα χείλη.

Οι μαρξιστές—ορθόδοξοι και αναθεωρητές—μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού (1989-1991) βρέθηκαν μπροστά σε μια πραγματικότητα που διέψευδε τον μαρξισμό: Τον σοσιαλισμό δεν τον διαδέχτηκε ο κομμουνισμός, αλλά ο καπιταλισμός. Η μόνη θεωρητική διέξοδος που υπήρχε ήταν να επιστρέψουν στις σταλινικές ρίζες. Γράφει ο Σάκης Μουμτζής.

Τώρα που πλησιάζει το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει, όλοι εμείς που ανήκουμε στον συντηρητικό—φιλελεύθερο χώρο, να επαναξιολογήσουμε την προσφορά του στην πολιτική ζωή του τόπου. Πολλά, πάρα πολλά τα αρνητικά του. Θα μπορούσα να γράφω χιλιάδες λέξεις. Όμως αντισταθμίζονται όλα αυτά από ένα γεγονός...

Δεν «κοπιάρει» μόνο τσιτάτα του Στάλιν, ο οποίος είχε υποστηρίξει «Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε κοινοί άνθρωποι. Είμαστε φτιαγμένοι από άλλη πάστα». Τον κοπιάρει - ως μικρογραφία - και στην διάθεση σπίλωσης των αντιπάλων. Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.

Θυμίζει κάπως ο Αλέξης Τσίπρας τον Στάλιν; Άλλες εποχές, άλλες συμφωνίες και άλλες συνθήκες. Άλλοι χαρακτήρες με άλλους λαούς. Το ερώτημα όμως, που σε πάει απευθείας στην ουσία του θέματος είναι περίπου το εξής: αν μπορούσε, αν είχε την ευκαιρία, αν δεν υπήρχαν αντιδράσεις, αν διέθετε τους μηχανισμούς, ο πρωθυπουργός θα λειτουργούσε όπως ο Στάλιν;

Για τον Σω, τα “αποτελέσματα” μπορούν να παραχθούν μόνο αν οι άνθρωποι βρίσκονται σε καθεστώς καθολικής σκλαβιάς έναντι του κράτους. Θεωρούσε πως αυτή η υποδούλωση είναι αναγκαία προϋπόθεση της ευημερίας των ανθρώπων - ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού είναι αγροίκοι που, αν αφεθούν ανεξέλεγκτοι, δεν θα μπορούν να φροντίσουν τους εαυτούς τους. Γράφει ο Tyler Curtis.