ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Τα μεγάλα κόμματα πάντα κινούνται μέσα από συμβιβασμούς των τάσεων τους και με την τήρηση των απαραίτητων ισορροπιών. Όμως την τελική πινελιά τη βάζει πάντα ο ηγέτης τους. Αυτός, συνθέτοντας, έχει τον τελευταίο λόγο. Αυτή τη στιγμή όσοι ασκούν έσωθεν κριτική στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ουσιαστικά γκρινιάζουν. Οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις, περιορισμένες, δεν έπληξαν την κοινωνική συνοχή. Αυτή η ατμόσφαιρα αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις. Και ως γνωστόν ένα σύστημα που κερδίζει δεν το αλλάζεις, μέχρι να ξανακερδίσει.

Κομμάτι κομμάτι συνθέτουν στο Μέγαρο Μαξίμου το παζλ της επόμενης μέρας της πανδημίας, στη χώρα μας. Βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι η ατζέντα να αλλάξει και την κυριαρχία του κορονοϊού να την αντικαταστήσει η επικράτηση των μεταρρυθμίσεων σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Εάν λοιπόν κάποιος αναλύσει με προσοχή τις κυβερνητικές επιλογές μόνο των τελευταίων 24ωρων θα διακρίνει δύο κινήσεις με αναφορά στο άμεσο μέλλον, οι οποίες δυνητικά μπορούν να είναι «game changers».

Σήμερα, με τις παλινδρομήσεις και τους δισταγμούς της πολιτικής ηγεσίας και την άρνησή της να θεσπίσει ως υποχρεωτικό αυτό που η ίδια βροντοφωνάζει πως είναι η μόνη διέξοδος από τον θάνατο, δίνει το δικαίωμα σε εκείνους που η φύση τους έδωσε συναισθηματική και όχι λογική νοημοσύνη, άθελά τους, να παίζουν με τις ζωές τους και τις ζωές μας.

Στην αυγή του 2022, συνεχίζει να υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ του βρετανικού λαού και όσων εκλέγονται για να τους υπηρετούν. Η αποκάλυψη για πάρτυ και κοινωνικές συναθροίσεις στην καρδιά της κυβέρνησης τον Μάιο του 2020 - την ώρα που η χώρα βρισκόταν υπό αυστηρούς περιορισμούς κυκλοφορίας - ενίσχυσαν απλώς την ιδέα ότι «ένας κανόνας ισχύει για μας, ένας άλλος ισχύει γι' αυτούς». Γράφει ο Rakib Ehsan

Ήδη οι τσόχες έχουν στρωθεί και τα μαγικά κοκαλάκια για τους παίκτες, που λέγονται μάρκες, έχουν μοιρασθεί. Εννοείται πως έχει πέσει και το σχετικό χρήμα για την αγορά της λεγόμενης κάβας. Όπως αντιλαμβάνεσθε το πρωτοχρονιάτικο άρθρο απευθύνεται σε αυτούς που έχουν παίξει πόκα, έστω για μια φορά. Γιατί η πόκα είναι μεν η βασίλισσα των «αθλημάτων», όμως σε τελική ανάλυση είναι ένα παιχνίδι με βασικά στοιχεία πολιτικής.

Η ζωή όλων μας και των αιρετών θα γινόταν καλύτερη αν αντιλαμβάνονταν ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, εκτιμάται ως ηγετικό προσόν η μετριοφροσύνη, αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν leadership humility. Η μετριοφροσύνη, η λογοδοσία, η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια, αρετές που κάποτε θεωρούσαμε ασυμβίβαστες με την εικόνα της ισχυρής ηγεσίας σήμερα γίνονται η ικανή και αναγκαία συνθήκη της. Στις μέρες μας ισχυροί είναι οι ταπεινοί και οι μετριόφρονες.

Ο πρώην καγκελάριος της Αυστρίας Σεμπάστιαν Κουρτς, κατά του οποίου διεξάγεται δικαστική έρευνα για διαφθορά, θα ανακοινώσει σήμερα την αποχώρησή του από την πολιτική ζωή, σύμφωνα με πληροφορίες των αυστριακών μέσων ενημέρωσης.

Η νέα σουηδή υπουργός αρμόδια για τα σχολεία, η Λίνα Άξελσον Κίλμπλομ, έγινε σήμερα το πρώτο διεμφυλικό άτομο που έγινε υπουργός στη σκανδιναβική αυτή χώρα, ένα χρόνο αφού αυτό είχε γίνει στο Βέλγιο, για πρώτη φορά τότε στην Ευρώπη.

Εκείνο που δεν έχουν ξεκαθαρίσει οι τυμβωρύχοι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, είναι το εάν «το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα» ή το εάν «η Χούντα δεν τελείωσε το ?73». Ασφαλώς και υπάρχει σύγχυση στο εσωτερικό των πολιτικών δυνάμεων. Όταν επιθυμούν να ωραιοποιήσουν την ιστορία τους και να εισπράξουν τα εύσημα για το αγωνιστικό τους παρελθόν επιλέγουν το πρώτο. Όταν δε, θέλουν να εμφυσήσουν με επαναστατικό σφρίγος, τις κινητοποιήσεις και τις μπαχαλοειδείς καταστάσεις, τότε επιλέγουν το δεύτερο.

Με τη Φώφη Γεννηματά επί της ουσίας ανήκουμε στην ίδια γενιά, μεγαλώσαμε μαζί με πολλούς από τους συναγωνιστές της: κοντραριστήκαμε στα αμφιθέατρα, διασκεδάσαμε μαζί στα φοιτητικά πάρτυ, γελάσαμε παρέα πάνω από τις κάλπες, μαζί διαβάζαμε στο σπουδαστήριο. Μετά το 2010, με τους περισσότερους από αυτούς βρεθήκαμε στην ίδια πλευρά και μετά πάλι στις πλατείες του Μένουμε Ευρώπη. Όλα τα παραπάνω τα γράφουμε με αφορμή τον άδικο θάνατο της Φώφης Γεννηματά που συγκλονίζει όλους τους Έλληνες.

Στις μέρες μας η παρακμή της πολιτικής είναι εντονότερη παρά ποτέ. Και δεν θα μπορούσε ασφαλώς να είναι διαφορετικά γιατί και η πολιτική ακολουθεί και αντανακλά την κοινωνία. Και η κοινωνία παρήκμασε κι αυτή γιατί πρωτίστως αποσαθρώθηκε η Παιδεία. Και αυτό κατά βάση συνέβη γιατί ολιγώρησαν οι πολιτικοί και αδιαφόρησε η κοινωνία.

Υπάρχει ένα χρονόμετρο στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη που μετράει αντίστροφα το χρόνο. Από τον εντοπισμό του προβλήματος μέχρι τη λύση και το αποτέλεσμα. Το κάνει σχεδόν σε όλα και το κάνει με τον ίδιο pattern. Το χρονόμετρο αυτό παραμένει ενεργό, όσο το μέτωπο του ορθολογισμού και της λογικής πλαγιοκοπούν, συστημικές λαϊκίστικες πολιτικές δυνάμεις και λαϊκιστικά αντισυστημικά νεφελώματα.

Πάνε σχεδόν 100 χρόνια, από το 1926, όταν ο Νικόλαος Γερμανός υλοποίησε την ιδέα του και η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης άνοιξε τις πύλες της. Σ? αυτά τα χρόνια, βέβαια, πολλά άλλαξαν, αλλά ορισμένα έμειναν ίδια. Κυρίως η ακτινοβολία της ΔΕΘ, η οποία ταυτίζεται στη σκέψη όλων με το κορυφαίο εκθεσιακό γεγονός στην Ελλάδα, το οποίο έχει επίσης οικονομικές και πολιτικές διαστάσεις. Επειδή, όμως, οι καιροί έχουν αλλάξει, είναι ώρα να αντιμετωπίσουμε τη ΔΕΘ περισσότερο ως οικονομικό - επιχειρηματικό εργαλείο ανάδειξης των επιχειρήσεων της Βαλκανικής και της ΕΕ, παρά ως ορμητήριο πολιτικών παραγόντων για δημόσιες σχέσεις.

Πολλοί πιστεύουν ότι το κράτος είναι καλοκάγαθο και σοφό, ή έστω ότι θα ήταν έτσι αν διοικούνταν από ανθρώπους όπως και οι ίδιοι, ή ακριβέστερα, όπως ο εκάστοτε που εκφράζει αυτή την άποψη. Αυτή είναι, για να παραφράσω τον οικονομολόγο James Buchanan «η πολιτική με ρομαντισμό».Γράφει ο Pierre Lemieux

Απομένει σε εμάς να αναρωτηθούμε ο καθένας για τον εαυτό του: Μου αξίζει ο Θεοδωράκης; Μου αξίζει το έργο του στην καρδιά και τα χείλη; Πολλοί πολιτικοί και δημόσιοι λειτουργοί θα τον αποχαιρετήσουν σαν κατάδικό τους. Εκείνοι είναι δικοί του; Ζουν, πολιτεύονται, δρουν σύμφωνα με το παράδειγμα του έργου του;

ΔιεΘνής έκθεση Θεσσαλονίκης, πρωθυπουργός ο Αντρέας, απεσταλμένος δημοσιογράφος του Mega στην συνέντευξη τύπου, ο πολιτικός συντάκτης Θόδωρος Ρουσσόπουλος. Κάτι είχε πει ένα μεγαλόβαθμο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, που ήταν εκτός κομματικής γραμμής. Ο Ρουσσόπουλος ρωτάει γιατί δεν τον διέγραψε.

Το καλοκαίρι τυπικά πλησιάζει προς το τέλος του και τα βλέμματα των δημοσιολογούντων είναι στραμμένα, στην ΔΕΘ, στον ανασχηματισμό και στις δημοσκοπήσεις. Οι πυρκαγιές θα φέρουν τις φθινοπωρινές πλημμύρες. Οι πληγέντες αναμένουν την υλοποίηση των εξαγγελιών για την αποκατάσταση τους. Σύμφωνα με τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, το φθινόπωρο θα εμφανιστεί η πανεπιστημιακή αστυνομία. Οι φθινοπωρινές φωτιές θα είναι πολιτικές.

Ας μην γελιούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις του Πολιτικού Συστήματος. Η εικόνα ενός αδύναμου Κράτους που επιχειρείται να δημιουργηθεί και η συντήρηση παθογενειών, δεν ευνοούν ανόητες αντιπαραθέσεις και πάνω απ' όλα δεν ευνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ και οπωσδήποτε το ΚΙΝΑΛ. Ο κίνδυνος είναι άλλος. Να δούμε μια ενίσχυση του ανορθολογισμού, του αντισυστημισμού, της συνωμοσιολογίας που δεν θα ενισχύει επί της ουσίας κανένα από τα τρία βασικά κόμματα, αλλά νέα μορφώματα που θα μπορούν να εκφράσουν καλύτερα τον παραλογισμό.

Ο πρωθυπουργός της Μαλαισίας Μουχίντιν Γιασίν υπέβαλε σήμερα την παραίτησή του στον βασιλιά, αλλά θα συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός, αναφέρει το παλάτι σε ανακοίνωσή του, έπειτα από μήνες πολιτικής αναταραχής.

Αυτό που διαισθάνονται ακόμη και οι πιο αδιάφοροι για την κλιματική κρίση, πολίτες και στην Ελλάδα, είναι ότι η ζωή και ο μικρόκοσμος αλλάζει, με τρόπο ραγδαία επικίνδυνο. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι το φθινόπωρο θα πληρωθεί με δεκάδες ακόμη ζωές η ανυπακοή στα εμβόλια και η «περίθαλψη» των αντιεμβολιαστών και από πολιτικούς χώρους. Σ' αυτό το περιβάλλον μοιάζει και είναι ανήθικη η πολιτική και οι πολιτικοί που φτιάχνουν το αφήγημα τους με ορίζοντα τον εκλογικό κύκλο και την απλή αναλογική