ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Mε την παγκοσμιοποίηση της υγειονομικής κρίσης να έχει σημάνει «τέλος εποχής» και με την πάροδό της, οψέποτε και αν αυτή επέλθει, να σημαίνει την απαρχή μιας άλλης στη διάρκεια της οποίας θα επιταχύνονται οι αλλαγές που ήδη συντελούνται γύρω μας σε όλα τα επίπεδα, το πιθανότερο είναι η κρίση της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας να γίνει ενδημική και άρα μόνιμη.

Ο Αμερικανός υπουργός Εμπορίου Γουίλμπους Ρος προέβλεψε τον Ιανουάριο ότι η πανδημία θα επιτάχυνε τον επαναπατρισμό επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, ενώ άλλοι πολιτικοί έκαναν λόγο για ευρύτερη αντιστροφή της παγκοσμιοποίησης, καθώς οι επιχειρήσεις αναγκάζονταν να ανασυνταχτούν ώστε να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα στις αλυσίδες εφοδιασμού.

Για να μπορέσεις να κάνεις δουλειά σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, θα πρέπει να υπάρχει πολιτική σταθερότητα. Θα πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στο οικονομικό και επιχειρηματικό περιβάλλον. Μια ιστορία από τη δεκαετία του '30 μπορεί να δώσει μαθήματα στην Ελλάδα του σήμερα.

Δεν είναι ζητούμενο η μαζική μεταφορά της παραγωγής προϊόντων από την Ασία στη Δύση, απαντά ο οικονομολόγος Μιχάλης Γκλεζάκος στους πολέμιους της παγκοσμιοποίησης που θεωρούν ότι η πανδημία φέρνει το τέλος της. Ζητούμενο είναι οι μεγάλες αλλαγές της επόμενης ημέρας να διευθετηθούν μέσα από πολιτικές αποφάσεις. Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.

Δύο πρόσφατες μεγάλες δημοσκοπήσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, αποδεικνύοντας ότι η παλιά τάξη πραγμάτων απειλείται, η επιστροφή στον προστατευτισμό ενισχύεται και η αναζήτηση νέων συμμαχιών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Για τη μεγαλύτερη κρίση της εποχής μας κάνει λόγο ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Τζορτζ Σόρος αναφερόμενος στην πανδημία του κορονοϊού και εκτιμώντας παράλληλα ότι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπως τη γνωρίζαμε έχει τελειώσει. 

Ανάμεσα στα πολλά και «θαυμαστά» που διαβάζουμε ως εκτιμήσεις για την μετά την πανδημία εποχή, μας έχουν εντυπωσιάσει ιδιαιτέρως οι προβλέψεις που θέλουν τις κοινωνίες να αναδιπλώνονται και την ιδέα της ομοσπονδίας ως μοντέλο διακυβέρνησης να αποδυναμώνεται περαιτέρω.

Τα κράτη επιστρέφουν στον εαυτό τους. Αναγκάζονται πλέον να αποφασίζουν έστω και μονομερώς όταν οι κοινές αποφάσεις λειτουργούν εναντίον τους. Είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά που δεν καταργεί την παγκοσμιοποίηση, απλά την εκλογικεύει. Η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική από τη χθεσινή και θα βρει τα κράτη ενώπια ενωπίω με τους πολίτες τους, με την συρρικνωμένη οικονομία τους, και με την ανάγκη να επαναχαράξουν τον παραγωγικό τους ιστό.

Η επιδημία του νέου κορονοϊού COVID-19 έχει χαρακτηριστεί απειλή έναντι της παγκοσμιοποίησης. Η εξάπλωση όμως του κινδύνου σε ολόκληρο τον κόσμο είναι αναγκαία ώστε οι επιχειρήσεις και οι κοινωνίες να γίνουν λιγότερο εύθραυστες. Δεν πρόκειται για το τέλος της παγκοσμιοποίησης, αλλά για το ξεκίνημα ενός νέου κεφαλαίου.

Σ΄έναν κόσμο που όλο και πιο πολύ είναι διασυνδεδεμένος, αλληλοεξαρτώμενος και δικτυωμένος, η ελευθερία σε όλα τα επίπεδα, είναι ο μεγαλύτερος εχθρός όλων των συστημάτων εξουσίας. Γράφει ο Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος.

Το τεράστιο ιδεολογικό κενό που δημιούργησαν πριν 30 χρόνια το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση του σοβιετικού κομμουνισμού που ακολούθησε λίγο αργότερα, οι φαιό-κόκκινες πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να το καλύψουν μέσω του εθνικισμού λαϊκισμού και της αναγωγής του φόβου σε τρόπο ζωής. Οι ομάδες των απογοητευμένων των ολοκληρωτισμών άρχισαν να οργανώνονται σε διάφορα πολιτικο-κοινωνικά σχήματα, με προμετωπίδες την οικολογία, την αντιπαγκοσμιοποίηση, την τεχνοφοβία και βέβαια τον αντι-φιλελευθερισμό. Γράφει ο Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος.

Πρέπει να ομολογήσω ότι καμιά φορά διασκεδάζω βλέποντας εκπομπές και ντοκιμαντέρ με θεωρίες συνωμοσίας στο Netflix. Το πρόβλημα όμως ανακύπτει όταν αυτές οι θεωρίες γίνονται το κυρίαρχο δόγμα και επηρεάζουν την πολιτική ζωή. Αυτό ακριβώς συνέβη με την παγκοσμιοποίηση και όλο τον μύθο που την περιβάλλει. Γράφει ο Βαγγέλης Ανδρέου.

Πώς μια βάση που αγοράστηκε στις ΗΠΑ και δεν θα περάσει ποτέ μέσα στα σύνορά της. Μια καθημερινή διεθνής συναλλαγή, είναι το μεγαλείο της ελεύθερης αγοράς - του καπιταλισμού. Γράφει ο Μάκης Κεβρεκίδης.

Το Παγκόσμιο Σύμφωνο για την Μετανάστευση που έχει γίνει αντικείμενο επεξεργασίας από τον ΟΗΕ και έχει προκαλέσει αντιδράσεις θα τεθεί υπό επικύρωση στη σύνοδο του Μαρακές του Μαρόκου, στις 10 και 11 Δεκεμβρίου.

Στη σημερινή ταλανιζόμενη Ευρώπη που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ των αντανακλαστικών των ηγετών και των κοινωνιών που μετά τον πόλεμο ένιωσαν την μείζονα ανάγκη να ενωθούν και των νέων πραγματικοτήτων που έχει δημιουργήσει ο 21ος αιώνας, η παγκοσμιοποίηση, η οικονομική ύφεση, η κοινωνική ανέχεια, η έλλειψη ηγετικών φυσιογνωμιών παρατηρείται μια ενδιαφέρουσα, πολιτικά κινητικότητα στον Ευρωπαϊκό νησιωτικό χώρο.

Παγκοσμιοποίηση. 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Δύο ιστορικά φαινόμενα που αλλάζουν ριζικά τη φυσιογνωμία της ανθρώπινης κοινωνίας απελευθερώνοντας νέες δυνάμεις οι οποίες δρουν παράλληλα και ανταγωνιστικά προς τις ήδη υπάρχουσες δομές συνύπαρξης.

Ένα παραλήρημα κατά της παγκοσμιοποίησης και των υπερεθνικών θεσμών, με παράλληλη υπεράσπιση του πατριωτισμού και των εμπορικών κυρώσεων, αποτέλεσε η ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. Την απάντηση έδωσε ο Εμανουέλ Μακρόν, προειδοποιώντας ότι η μονομέρεια και ο νόμος του ισχυρού οδηγούν μόνο σε πολέμους.

Η παγκοσμιοποίηση έχει δημιουργήσει βαθύ ρήγμα στις δυτικές κοινωνίες. Έχουν διαμορφωθεί δύο μεγάλες κινητήριες δυνάμεις, με πολλές συνιστώσες. Μια εσωτερική και μια εξωτερική.

«Οι ανοικτές αγορές παραμένουν εγγύηση για την ανάπτυξη και την ευημερία. Παράλληλα όμως χρειάζεται να διαμορφώσουμε την παγκοσμιοποίηση ώστε να αποκομίζουν όλοι τους καρπούς της», είπε o επικεφαλής του OOΣA.

Η επιστήμη της Πολιτικής Οικονομίας καλείται να αναλάβει δραστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κατάλληλου θεωρητικού πλαισίου και ενδεχομένως στην υπόδειξη των γνωστικών εργαλείων για την ενδελεχή μελέτη της παγκοσμιοποίησης με στόχο την αντιμετώπισή της σε διακρατικό επίπεδο. Γράφει η Ευαγγελία Κοζυράκη.<\/b>