ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Στροφή ΣΥΡΙΖΑ στον νεοσημιτισμό» χαρακτηρίζει την πρόσφατη απόφαση του Πολιτικού Συμβουλίου του κόμματος για θέματα εξωτερικής πολιτικής ο Ν. Κοτζιάς, ο οποίος υπογραμμίζει πως για πρώτη φορά από το 2012 σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για τα ελληνοτουρκικά «λείπει κάθε αναφορά σε πατριωτισμό».

Εδώ και δύο μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες ενός διαγωνισμού Τούρκων αξιωματούχων στο ποιος θα κάνει την πιο επιθετική και πιο προκλητική δήλωση εναντίον της Ελλάδας. Τι κέρδισε η Τουρκία από αυτήν την τριτοκοσμική πολιτική; Τρόμαξε τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Προφανώς όχι. Στάθηκαν μέχρι τέλους στο ύψος των περιστάσεων και της αποστολής τους, χωρίς πολλά λόγια και προκλητικές δηλώσεις. 

Έχουν ένα δίκιο όσοι ισχυρίζονται ότι η επί δεκαετίες επίκληση του Διεθνούς Δικαίου στις διαφορές μας με την Τουρκία δεν έχει φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Η Τουρκία παραμένει προκλητική κι από την οξεία ρητορική έχει περάσει στις απόπειρες δημιουργίας τετελεσμένων στο ίδιο το πεδίο. Το να λες ότι έχεις μαζί σου το δίκιο είναι ένα θέμα, το να προχωράς σε αυτή τη διαπίστωση εσύ ο ίδιος, και όχι κάποιο δικαστήριο, είναι άλλο.

Ο πρόεδρος Ερντογάν το είπε πολύ σωστά! Ή βγαίνεις στο πεδίο και πληρώνεις το τίμημα της επιλογής σου με αίμα ή πας τρέχοντας και με σκυμμένο κεφάλι σε διαπραγματεύσεις για να δώσεις ό,τι μπορείς να κουβαλήσεις στην πλάτη σου. Στα νέο-οθωμανικά λέγεται και kazan - kazan. Δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που να αποδεχτεί το «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Το τίμημα της αποκοτιάς τους θα είναι πάντως βαρύ!

Οι Ρώσοι και οι Βρετανοί αναγνωρίζουν στην Τουρκία το δικαίωμά της να κάνει ό,τι θέλει με την Αγία Σοφία. Είναι εσωτερικό θέμα της Τουρκίας, είπαν. Δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό. Θα περιμένουμε να ακούσουμε και την Ευρώπη. Απομονωμένη, πάντως, την Τουρκία δεν την λες. Η ελληνική εξωτερική πολιτική των τελευταίων ετών δεν διεκδικεί Όσκαρ επιτυχίας. Αυτή των επόμενων ετών επιβάλλεται να είναι πιο… εθνοκεντρική. Ο διεθνισμός δεν μας ωφέλησε…  

Συνεχίζεται ο διπλωματικός μαραθώνιος της Αθήνας ειδικά αφότου ανακοινώθηκε η συμφωνία υπογραφής για τον φυσικό αγωγό EastMed, στην Αθήνα, στις 2 Ιανουαρίου. Στη διπλωματική «σκακιέρα» εντάσσονται και οι συζητήσεις με την Ιταλία και την Αίγυπτο για την οριοθέτηση της ΑΟΖ. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η συμμετοχή της Γαλλίας.

Η Τουρκία επιχειρεί μία παρέμβαση με πολλαπλούς αποδέκτες. Από τη μία πλευρά, ο Ερντογάν στέλνει μήνυμα στην Ελλάδα ότι η «Γαλάζια Πατρίδα» δεν αποτελεί μόνο σχήμα λόγου. Από την άλλη , παρεμβαίνει στον συσχετισμό δυνάμεων εντός της Λιβύης. Γράφει ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ.

Μαζεύονται τα «σύννεφα» πάνω από την Ανατολική Μεσόγειο καθώς η Τουρκία επιδιώκει, να επιβάλει τετελεσμένα εις βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας, να ενισχύσει την στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή και να πάρει θέση στο διπλωματικό παρασκήνιο για το μέλλον της Λιβύης. Γράφει ο Νίκος Μελέτης.

Για διπλωματική δράση που χαρακτηρίστηκε από νευρικότητα αλλά και αυξανόμενη ενεργητικότητα στην συνέχεια κάνει λόγο ο Δρ Νικήτας Σίμος, συνεργάτης του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση, περιγράφοντας την αντίδραση της Αθήνας στο σύμφωνο που υπογράφηκε μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών μεταξύ των δύο χωρών.

Το Ισραήλ σήμερα, διπλωματικά, στέκεται δίπλα μας, ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες σιωπούν. Με το Ισραήλ αναπτύξαμε στενότερες σχέσεις από το 2010, με αποκορύφωμα το 2013, όταν η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου προώθησε την τετραμερή συνεργασία Ελλάδας-Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου. Πλέον καθίσταται φανερό ότι αν δεν είχαμε επί δεκαετίες ασκήσει μια τόσο φιλο-αραβική πολιτική ενδεχομένως σήμερα να μην είχαμε φινλανδοποιηθεί.

Η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και οι 27 επίτροποί της αναλαμβάνουν από την Κυριακή, 1 Δεκεμβρίου, τα καθήκοντά τους. Τα ντοσιέ που θα παραλάβουν προκαλούν... τρόμο, καθώς είναι γεμάτα από εκκρεμότητες, διαφωνίες και συγκρούσεις ανάμεσα στους εταίρους. Γράφει ο Γιώργος Παυλόπουλος.

Πάνω στη στάχτη του πολέμου στη Συρία και υπό το βάρος των αντιδράσεων που έχουν προκαλέσει οι αποφάσεις του, με τις οποίες ουσιαστικά έδωσε τα «κλειδιά» στον Πούτιν και τον Ερντογάν, ο Ντ. Τραμπ εξήγγειλε τις νέες «συντεταγμένες» στην εξωτερική πολιτική τονίζοντας ότι οι ΗΠΑ παύουν να είναι ο «χωροφύλακας του πλανήτη».

Πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση και αντί να υπογράψει μια βιαστική συμφωνία εφ\\' όλης της ύλης με τους Αμερικανούς για τις Βάσεις, προτιμά μια προσωρινή ανανέωση ενός χρόνου. Αυτήν που θα υπογράψει ο Πομπέο όταν θα έρθει στις αρχές Οκτώβρη στην Αθήνα. Διότι με την εξωτερική πολιτική του Σύριζα είχαμε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Είχε δώσει τα πάντα, δίχως να πάρουμε τίποτα.

Η συντριπτική νίκη της ΝΔ στις εκλογές της 7 Ιουλίου και η ανάληψη της ευθύνης της Διακυβέρνησης της Χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, βρίσκει την Πατρίδα μας να αντιμετωπίζει σημαντικές προκλήσεις σε αυτά που ονομάζουμε «εθνικά θέματα» με πρώτο απ’ όλα τα λεγόμενα «ελληνοτουρκικά» και το Κυπριακό.

Με θέμα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις εξελίξεις στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, μετά τις προκλήσεις και τις παράνομες ενέργειες της Τουρκίας, συγκαλείται το μεσημέρι στο υπουργείο Εξωτερικών, το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΣΕΠ), υπό την προεδρία του υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου.

Η τελευταία σοβαρή κρίση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας χρονολογείται ακριβώς πριν είκοσι χρόνια, όταν «ιδιωτικοποιήθηκε» η ελληνική εξωτερική πολιτική και το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη/αρπαγή του Αμπντουλά Οτσαλάν από την ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι. Η κρίση έληξε με τον διεθνή εξευτελισμό της Αθήνας. Γράφει ο Κώστας Υφαντής.

Το γεωπολιτικό στοίχημα της επόμενης ημέρας για την ελληνική εξωτερική πολιτική μπορεί να κερδηθεί μόνο με αλλαγή σελίδας στη διακυβέρνηση της χώρας, υπογραμμίζει ο τομεάρχης Εξωτερικών της Νέας Δημοκρατίας.

Να μην προχωρήσει σε συμφωνίες που αφορούν εθνικά θέματα κάλεσαν την κυβέρνηση ο Γ. Κουμουτσάκος και Αν. Λόβερδος τονίζοντας ότι δεν πρέπει να δεσμευθεί η επόμενη από αποφάσεις που θα ληφθούν πριν τις εθνικές εκλογές.

Η υψηλή στρατηγική, δεν είναι η εφαρμοζόμενη σχεδίαση για τη νίκη ενός πολέμου ή για τη νίκη ενός παγκόσμιου πολέμου κατά της τρομοκρατίας.

Το πρόγραμμα δημοσιονομικής υποστήριξης που υιοθέτησε η Ελλάδα το 2010 ήταν μία λύση στην έντονη δημοσιονομική κρίση που αντιμετώπιζε η χώρα. Επί της ουσίας με το πρόγραμμα ρυθμίζονταν ζητήματα που σχετίζονταν με την ευρεία έννοια της οικονομίας.