ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΠΟΥΡΑΚΗΣ

Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση δεν γίνεται να συνεργαστεί με τις ΜΚΟ για το μεταναστευτικό. Είναι σα να θέλει να συνεργαστεί ένα ψάρι μ? ένα πουλί. Έχουν άλλη αντίληψη για τον κόσμο. Οι ΜΚΟ θεωρούν ότι ο πλανήτης είναι ένα μεγάλο χωράφι χωρίς σύνορα, μέσα στο οποίο ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μετακινείται όπου θεωρεί καλύτερο για την ζωή του γενικά.

Φαντάζεστε να είχαν αιφνιδιαστεί χθες οι αστυνομικοί και οι αντιεξουσιαστές να είχαν ανακαταλάβει την έπαυλη Κούβελου; Η αντιπολίτευση θα μιλούσε για φιάσκο και ανικανότητα. Τώρα που οι αστυνομικοί μπήκαν μπροστά και τους απώθησαν, προφανώς θα υπήρχαν καμιά πενηνταριά κινητά στημένα γύρω-γύρω, μήπως και πιάσουν καμιά «αστυνομική υπερβολή». Κανένα σπρώξιμο, κάποια σφαλιάρα ή κανέναν κλομπ υψωμένο πάνω από κεφάλι εφήβου.

Είναι προφανές ότι μέσα στα πολυσυλλεκτικά κόμματα δεν υπάρχουν μόνο δυο ή τρεις διαφορετικές απόψεις, αλλά και δυο-τρία διαφορετικά ακροατήρια. Άρα που καταλήγουμε; Υποχρεωτικά στον πρωθυπουργό. Αυτός αποφασίζει και επί του συνόλου της κυβερνητικής πολιτικής και κατά περίπτωση. Και εν τέλει, αυτός θα πάρει την ευθύνη προς τα πού θα μπατάρει η πολιτική της κυβέρνησης του ή πόσο ανθεκτική μπορεί να αποδειχθεί η σύνθεση των αντίθετων απόψεων.

Το 2008 ο Γιώργος αποφάσισε να φτιάξει δικά του αντηλιακά. Είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του ένα μικρό δίκτυο διανομής ψιλικών στην περιοχή του και έβλεπε ότι περίπτερα, ψιλικατζίδικα, σουβενιρατζίδικα και φαρμακεία είχαν γεμίσει τις προσόψεις τους με αντηλιακά. Πήγε σ’ έναν χημικό, έμαθε πως γίνεται, έκανε κοστολόγηση του προϊόντος και προχώρησε κάνοντας μια απλή ανάλυση της αγοράς.

Παρακαλώ τον πρωθυπουργό και όλους τους υπόλοιπους αρμόδιους υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και Φαρισαίους, να μου κάνουν μία απλή και βαθιά ανθρώπινη χάρη: Να μην τους ξανακούσω να μιλάνε κορδωμένοι για υπεραπόδοση της οικονομίας. Δεν θέλω ρε παιδάκι μου να το ακούω αυτό. Με δαιμονίζει, μου φέρνει ιλίγγους και σκοτοδίνη, με στέλνει αδιάβαστο. Συνεννοηθήκαμε;

Από δεκαπέντε χρονών, ο Αλέξης έμαθε την ζωή ως νικητής. Ένα καπρίτσιο της ελληνικής ιστορίας σε συνδυασμό με τον προσωπικό του κυνισμό, τα ‘φεραν έτσι ώστε μέχρι τα σαράντα του χρόνια να γνωρίζει μόνο νίκες. Την ήττα την βίωσε για πρώτη φορά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2019. Πάει να πει, βρίσκεται ακόμα υπό την επήρεια αυτού του σοκ. Μην τον ανασταίνετε το λοιπόν, μην τον ξαναβάζετε στο παιχνίδι. Αφήστε τον να βράζει στο ζουμί του.

Αυτή η ιστορία με τον δήθεν προβληματισμό της Συριζαϊκής ηγεσίας περί του μέλλοντος, αρχίζει και γίνεται ελαφρώς αστεία. Όταν αναφέρονται θεωρητικώς στις νέες προκλήσεις που έχουν ως κόμμα αντιπολίτευσης, διαβάζω πολλές θεωρητικούρες λες και διδάσκουν σε κανένα σεμινάριο πολιτικής επιστήμης. Αλλά όταν τους ρωτούν για συγκεκριμένα πράγματα που κάνει η κυβέρνηση, εγώ δεν βλέπω καμιά απολύτως διαφορά μεταξύ τους. Βγάζουν νύχια και ορμάνε.

Με τσίγκλησε το φιλοσοφικό finale της πρωθυπουργικής ανάρτησης για τον έναν χρόνο από το τέλος των μνημονίων. Αυτή η δήθεν βαθυστόχαστη και υποδορίως απειλητική τελευταία του πρόταση: «Ας μην θαρρούν πως η ιστορία τέλειωσε εδώ. Η ιστορία, ευτυχώς ή δυστυχώς, διαρκεί πολύ». Υποθέτω πως ενώ όλο το υπόλοιπο σεντόνι το έγραψαν παρατρεχάμενοι, ο Τσίπρας έβαλε την προσωπική του πινελιά στο τέλος, με μια από τις συνήθεις μπαρούφες του.

Συνάντησα πολύ κόσμο κατά την διάρκεια των διακοπών μου. Απλούς ανθρώπους, αγρότες, μικρομεσαίους, υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα και του δημοσίου. Σε κάθε χαλαρή καλοκαιρινή συζήτηση που έκανα προσπαθούσα να ανιχνεύσω το δημόσιο αίσθημα. Να δω πως νιώθουν, τι σκέφτονται, πως βιώνουν την καινούρια κυβερνητική κατάσταση. Έβγαλα χρήσιμα συμπεράσματα.

Σταχυολογώ τίτλους από τον εσωκομματικό διάλογο του Σύριζα για την επόμενη μέρα: «Επτά συν μία θέσεις για το κόμμα». «Εννιά προϋποθέσεις για το αύριο της ελληνικής αριστεράς». «Πέντε συν δυο θέσεις για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Τύφλα να χουν ο Κάουτσκι, ο Αλτουσέρ και ο Πλεχάνοφ μαζί, για να κάνω κι εγώ μια ανίερη ιστορική σύνθεση.

Η απρόσμενη είδηση, μου θύμισε το ανέκδοτο με τον μπανιστηριτζή παπαγάλο, που παρακολουθούσε τις ερωτικές περιπτύξεις του εργένη αφεντικού του, αλλά μετά τον γάμο του εξοβελίστηκε απ’ την κρεβατοκάμαρα. Το εθισμένο πτηνό έχοντας στήσει αυτί, άκουσε το ζευγάρι να λέει «ν’ ανέβουμε κι οι δυο από πάνω», καθώς προσπαθούσαν να κλείσουν την βαλίτσα τους για το ταξίδι του μέλιτος. Και τότε ο ξαναμμένος παπαγάλος φώναξε: «Αφεντικό, να δω αυτή την στάση κι ας πεθάνω».

Η ΔΕΗ δεν έχει λεφτά ν’ αγοράσει κολώνες. Το είπε ευθαρσώς ο Χατζηδάκης. Οι συντάξεις που εκκρεμούν δεν είναι 150.000 που έλεγαν η Αχτσιόγλου και ο Πετρόπουλος, αλλά ξεπερνούν τις 400.00. Το είπε ο Βρούτσης, αφού επισκέφθηκε τον ΕΦΚΑ. Υποθέτω ότι αντίστοιχα χαριτωμένα μαντάτα θα έχουμε το επόμενο διάστημα και από άλλους υπουργούς.

Ό(χ)ι Παυλή μου. Αν είναι να γκρουφτείς, καλιά που μου τα ‘γραψες χύμα και ξεθύμανες. Τρεις ολόκληρους μήνες τα ‘χες μπιθιαγμένα βαθιά μέσα σου όπως κατάλαβα, όχι να πάθεις και τίποτα εξ αιτίας μου. Δεν θέλω τέτοιο κρίμα στον λαιμό μου, ειλικρινά σου λέω.

Ο Αλέξης ξεκίνησε το εμπάργκο εναντίον του ΣΚΑΙ λίγες μέρες μετά την τραγωδία στο Μάτι, όταν ένας δημοσιογράφος του (ο Τάκης Χατζής) είπε ότι σκόπευαν να διώξουν τους αρχηγούς της ΕΛΑΣ και της Πυροσβεστικής. Οι απολύσεις έγιναν, αλλά το εμπάργκο συνεχίστηκε κανονικά για έναν χρόνο και μάλιστα αναβαθμίστηκε πριν ακριβώς είκοσι μέρες με πρωθυπουργικό τελεσίγραφο στην Κεντρική Επιτροπή: «Όποιος εμφανιστεί εκεί, φεύγει από τα ψηφοδέλτια.»

Σας συμβουλεύω να καταναλώσετε πέντε λεπτά από τον χρόνο σας για να διαβάσετε με προσοχή την ομιλία Τσίπρα στην Δραπετσώνα, που είχε γενικό τίτλο «Δεν θα ξεμπερδέψετε έτσι εύκολα με την Αριστερά». Διαβάστε την, διότι δεν επρόκειτο για απόπειρα αναχώματος προς τον Βαρουφάκη, όπως γράφτηκε. Μακάρι να ήταν αυτό. Επρόκειτο για ένα μανιφέστο του τρόπου που θα κάνει αντιπολίτευση ο Σύριζα μετά την 7η Ιουλίου. Ήταν μια (ανατριχιαστική) προβολή στο εγγύς μέλλον.

Ένας-ένας να φεύγουν. Χθες μας αποχαιρέτησε ο Καμένος μ’ ένα διάγγελμα τόσο φορτισμένο συγκινησιακά, που ράγισαν ως και τα τσιμέντα που τον άκουσαν. Πάντα μεγαλόψυχος ο Πάνος, αναγνώρισε την νίκη του Κυριάκου και ανακοίνωσε ότι θ’ ασχοληθεί με την κοινωνία των πολιτών (βρε την κακόμοιρη, τι την περιμένει). Απομένει ο άλλος εταίρος.

Πείτε εσείς ό,τι θέλετε, εγώ τον Γιάννη τον Μπαλάφα τον αγαπάω. Είναι η προσωποποίηση της Συριζαϊκής ανεμελιάς και αθωότητας. Όταν μιλά για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης, μοιάζει με παππού που εξηγεί στο καφενείο του χωριού του στα Ζαγόρια ή στον Ψηλορείτη, τι ακριβώς δουλειά κάνει ο εγγονός του στο βιοχημικό εργαστήριο της Silicon Valley όπου εργάζεται. Τα λέει τόσο υπεραπλουστευμένα αλλά και τόσο χαριτωμένα, που είναι αδύνατο να του εναντιωθείς.

Φανταστείτε ένα στράτευμα που ξεκινά για τον πόλεμο ξέροντας ότι θα τον χάσει. Δεν θα αποσώσει στο μέτωπο. Οι αξιωματικοί θα μπεκρουλιάζουν και οι φαντάροι θα λιποτακτούν από τα ορεινά μονοπάτια. Και μόλις ακουστεί ο πρώτος πυροβολισμός, αντί για πολεμικά λάβαρα οι σημαιοφόροι θα υψώσουν λευκές σημαίες. Γιατί να σκοτωθούν τσάμπα;

Υπάρχει ένας μόνο τρόπος να απευθυνθείτε σε κείνη την μερίδα των πολιτών(;) που συσχετίζουν ευθέως την ψήφο τους με τις παροχές. Σ’ αυτούς δηλαδή που δίχως καμιά ενοχή ή ενδοιασμό ψηφίζουν όποιον δίνει τα περισσότερα και μάλιστα ντούκου. Να τους πείσετε πως αν καταψηφιστεί ο Τσίπρας στις ευρωεκλογές, μέχρι τις εθνικές εκλογές θα διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει τις παροχές. Είναι ο σιγουρότερος τρόπος να οικονομήσουν, πείτε τους.

Όταν από το αλαζονικό «θα τον πατήσει ο Αλέξης στην Βουλή» μετατοπίστηκαν στο κλαψιάρικο «αίσχος, μ’ αυτό τον κιτρινισμό του Κυριάκου», τότε κάτι δεν πήγε καλά για τους Συριζαίους στην σύγκρουση της Τετάρτης. Ξέρετε, τα παλικάρια της πρώτης φοράς αριστεράς θεωρούσαν ανέκαθεν τον τσαμπουκά αποκλειστική τους ιδιοκτησία και όταν τον δουν να χρησιμοποιείται εναντίον τους σοκάρονται τα τρυφερούδια.