ΧΟΥΝΤΑ

Πολλές φορές, ξεκινάμε μία συζήτηση που οι άλλοι την έχουν κάνει πριν από 20, 30, 40 χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις, και πριν από αιώνες. Σαν να σταματάμε τον χρόνο, όταν πρόκειται να αλλάξουμε συνήθειες και να κατοχυρώσουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν πρέπει να βελτιώσουμε θεσμούς, συντάγματα, κανόνες, αρχές, αξίες. Όταν προκύπτει ζήτημα με τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ή της δημοκρατίας μας προς όφελος των ανθρώπων και των πολιτών.

Δεν είναι λίγες οι φορές που όλες αυτές τις δεκαετίες προσπάθησα, ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις μου, να εντοπίσω ποια απ’ όλες έχει κυριαρχήσει στο προσωπικό μου βιβλίο μνήμης. Κάθε φορά, καταλήγω στην ίδια βεβαιότητα: Η πιο δυνατή δεν είναι ανάμνηση, αλλά αίσθηση. Ένα βάρος, μια πίεση στον αυχένα, εκεί στη βάση του κεφαλιού. Γράφει η Σοφία Βούλτεψη.

Στην ιστορία αναφέρονται αρκετές περιπτώσεις στρουθοκαμηλισμού σε στιγμές επικείμενου κινδύνου. Τέτοιο παράδειγμα αποτελεί και η στάση που τήρησε το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς απέναντι όχι μόνο στα προμηνύματα αλλά και την είδηση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974. Γράφει ο Γιάννης Στεφανίδης.

Για να το πούμε με το όνομά του, η διαφορά της δικτατορίας και της μπανανίας από τη Δημοκρατία είναι η τήρηση των νόμων και του Συντάγματος. Καμιά άλλη. Στη Δημοκρατία συλλειτουργούν μια κυβέρνηση και η αντιπολίτευση των κομμάτων. Στη δικτατορία αποφασίζει η κυβέρνηση μόνη της και εκτελεί. Δεν υπάρχουν αντιπολίτευση και κόμματα. Όπως ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη.

Τη δική του μαρτυρία για τη δράση του θείου του Α. Τσίπρα, Ηρακλή, κατά την περίοδο της χούντας είχε δώσει το 2018 ο Φοίβος Ιωαννίδης, ο πρώην υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων και πρώην διοικητής του ΙΚΑ επί κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Μια βραζιλιάνα δικαστής απαγόρευσε χθες Παρασκευή στην κυβέρνηση του προέδρου Ζαΐχ Μπολσονάρου να οργανώσει εορτασμούς για την 55η επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1964, τονίζοντας ότι η πρωτοβουλία είναι «ασύμβατη» με το Σύνταγμα της Βραζιλίας.

Στη χούντα η ασφάλεια παρακολουθούσε μερικές χιλιάδες πολίτες που ήταν καταγραμμένοι κομμουνιστές. Η αμερικάνικη πρεσβεία παρακολουθούσε αν η χούντα παρακολουθεί σωστά. Και οι πολίτες μαζεύονταν τα βράδια σε ταβέρνες και τραγουδούσαν Θεοδωράκη, που ήταν απαγορευμένος. Η Γεροβασίλη και ο Πάγιατ δεν υπήρχαν. Ευτυχώς. Θα είχαμε πιαστεί όλοι πριν φτάσουμε στις ταβέρνες.