Του Σάκη Μουμτζή
Για να απαντήσω με σαφήνεια στο ερώτημα θα πρέπει να ορίσω τις ιδεολογικές συντεταγμένες του ενός πόλου, αυτού της κεντροδεξιάς, καθώς οι ιδεολογικές συντεταγμένες της Αριστεράς είναι γνωστές και δεδομένες, παρά τις επί μέρους ενδοαριστερές αποχρώσεις και διαφοροποιήσεις.
Αν λοιπόν ο συντηρητικός χώρος έχει κρατικιστικό προσανατολισμό μπορεί άριστα να βρει κοινούς τόπους με την Αριστερά, που είναι ο αυθεντικός φορέας του κρατισμού, κι έτσι να επιτευχθούν οι απαιτούμενες συναινέσεις. Κάτι που δεν είναι κατ΄ανάγκην μεμπτό, εφ΄όσον γίνει σε προγραμματική βάση.
Αν κάποιες ξεμωραμένες «προσωπικότητες» της κρατικιστικής Δεξιάς παραδοθούν άνευ όρων στα ιδεολογήματα της Αριστεράς χάρη των υπουργικών θώκων –όπως έγινε στις ημέρες μας-- αυτό προφανώς και δεν ονομάζεται συναίνεση, αλλά κάτι άλλο. Αρκετά βαρύ.
Αν όμως στο πόλο της κεντροδεξιάς επικρατεί η φιλελεύθερη ιδεολογία, τότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο προγραμματικής σύγκλισης με την Αριστερά. Τις δύο παρατάξεις τις χωρίζει ιδεολογική άβυσσος.
Έκανα αυτές τις σκέψεις με αφορμή τον διαχωρισμό που έκανε ο Κ.Μητσοτάκης μεταξύ του Α.Τσίπρα και του Ε.Τσακαλώτου. Είναι ολοφάνερο πως η προσωπικότητα του Τσακαλώτου απέχει έτη φωτός από αυτήν του Τσίπρα.
Ξεκινάμε από τα βασικά. Ομιλεί ξένες γλώσσες, σπούδασε, έζησε και εργάστηκε στο εξωτερικό και γνωρίζει πώς σκέφτονται και οι «έξω».
Από την άλλη μεριά ποτέ δεν έκρυψε την μαρξιστική του παιδεία και είναι ο εγκέφαλος της υπερβολικής φορολόγησης της μεσαίας τάξης και της επιδοματικής πολιτικής. Πιστεύει πως με αυτόν τον τρόπο γίνεται μεταφορά πόρων από τους έχοντες στους μη έχοντες.
Ο Ε.Τσακαλώτος υπερηφανεύεται γι΄αυτήν την πολιτική του, που της προσδίδει ταξικό πρόσημο.
Κάπως έτσι οδηγούμαστε στην στασιμοχρεοκοπία.
Επί πλέον ο Ε.Τσακαλώτος είναι ο επικεφαλής της αριστερής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει πως οι θέσεις του στα θέματα δημοσίας τάξεως και ασφάλειας, σε θέματα Παιδείας και σε θέματα μεταναστευτικής πολιτικής δεν μπορεί να συγκλίνουν με τις αντίστοιχες θέσεις ενός φιλελεύθερου κόμματος. Και αυτοί οι τομείς είναι ιδιαίτερα σημαντικοί.
Με απλά λόγια, επειδή ο Ε.Τσακαλώτος δεν έχει την μαχαλομαγκιά του «καταληψία», αυτό αυτομάτως δεν τον καθιστά συνεργάσιμο. Μπορεί κάποιος να συζητήσει πολιτισμένα μαζί του. Όχι όμως να συνεργασθεί.
Βέβαια, αν ο Ε.Τσακαλώτος το κρίνει σκόπιμο θα μπορούσε να ψηφίσει, κατά την πάγια κοινοβουλευτική πρακτική, τα κυβερνητικά νομοσχέδια με τα οποία συμφωνεί. Να υπενθυμίσω πως η Νέα Δημοκρατία του Α.Σαμαρά ψήφισε το 70% περίπου των μνημονιακών νόμων της κυβέρνησης Παπανδρέου, ενώ είχε καταψηφίσει το πρώτο μνημόνιο.
Νομίζω πως η συνεργασία δύο διαμετρικά αντίθετων πολιτικών χώρων, απαιτεί αμοιβαίες υποχωρήσεις τέτοιας έκτασης που ουσιαστικά αλλοιώνουν την φυσιογνωμία τους. Νοθεύουν τα προγράμματα τους και τελικά προκαλούν σύγχυση στους πολίτες.
Εντελώς άλλης τάξης ζήτημα είναι αν ο Κ.Μητσοτάκης έκανε αυτόν τον διαχωρισμό μεταξύ Τσίπρα και Τσακαλώτου για να καταδείξει την ύπαρξη εσωτερικού προβλήματος στον ΣΥΡΙΖΑ που θα εκδηλωθεί έντονα, αν τελικά η ήττα θα είναι βαριά.
Πάντως αν τελικά παραμερισθεί ο Τσίπρας –κάτι που το βρίσκω απίθανο να συμβεί -- αυτό το γεγονός θα είναι μια νίκη του πολιτικού πολιτισμού, ανεξάρτητα από το αν αυτός που θα τον διαδεχθεί θα είναι ένας ακραιφνής μαρξιστής.
Το πρόβλημα με τον Τσιπροπολάκη δεν είναι πλέον πολιτικό, αλλά ανθρωπολογικό.
