Του Γιάννη Σιδέρη
Ο κόσμος των κατασκόπων είναι γοητευτικός και εμπνέει τους ευφάνταστους να γράφουν καταπληκτικά ρεπορτάζ, συνδέοντας ενδείξεις που τις μεταβάλουν σε αποδείξεις της επεμβατικότητας του ρωσικού παράγοντα στα Βαλκάνια, και φυσικά στη χώρα μας. Η επεμβατικότητα αυτή σαφώς υπήρχε, και λογικά διεγέρθη με την προοπτική ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, καθώς η αποτροπή της ήταν ζωτικού γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος γα τη Ρωσία.
Όμως η απέλαση των δύο Ρώσων διπλωματών τροφοδότησε ένα λαϊκό ανάγνωσμα στο οποίο εμπλέκονται όλοι όσοι ενδιαφέρθηκαν για το Μακεδονικό και ηγήθηκαν των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων, καθώς και όσοι είχαν την ελάχιστη επαφή με τους Ρώσους διπλωμάτες και με επιχειρηματίες που φέρονται ως φορείς υλοποίησης της ρωσικής πολιτικής στη χώρα μας.
Στις δημοσιεύσεις επιστρατεύονται και στιγματίζονται Μητροπόλεις και μητροπολίτες, εκκλησιαστικές οργανώσεις και «κύκλοι», το Αγιο Ορος, πολιτιστικό–θρησκευτικοί φορείς που έλκουν την καταγωγή ίδρυσης ενάμισι αιώνα πριν (όπως η «Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Ενωση»), μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η ΕΥΠ, ο Σαββίδης, ελληνικοί εθνικοί και εθνικιστικοί κύκλοι, ομάδες μακεδονομάχων αλλά και μακεδονικές οργανώσεις του εξωτερικού, ελληνικά κόμματα υπό εκκόλαψη, η Ρωσική μαφία, το VMRO και άλλα ευαγή ιδρύματα, ων ουκ έστιν αριθμός (επιστρατεύτηκε ακόμη και η ιστορία, φτάνοντας μέχρι… και τα Ορλοφικά για να αποδειχθεί η καταστρεπτική συμπεριφορά του «ξανθού γένους» επί των Ελλήνων!).
Ολα αυτά φυσικά στο χώρο της φαντασίας, συνδεδεμένα με σπαράγματα πληροφοριών, εντυπώσεων, φαντασιώσεων και σκοπιμοτήτων. Η στήλη αδυνατεί να τα προσεγγίσει. Απλώς γνωρίζει σε πολιτικό επίπεδο, όπως όλοι μας, ότι διεξήγετο ένας υπόγειος ανειρήνευτος πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, καθώς η τελευταία πάσχιζε να μην στερηθεί τα ερείσματά της στα Βαλκάνια. Ως εκεί.
Όμως η ατεκμηρίωτη δημοσιογραφική – κατασκοπευτική φιλολογία που άνθισε τις τρεις τελευταίες ημέρες, δημιουργεί φαιό αποτέλεσμα. Εξαπλώνει ένα τοξικό νέφος που προσπαθεί να σκεπάσει, να μολύνει την αυτενέργεια του λαού (ετερόκλητου όχλου κατά Τσίπρα), που μετείχε στα συλλαλητήρια για το Ονομα. Ανεξαρτήτως προθέσεων των σεναριογράφων, δημιουργείται η εντύπωση ότι όσοι κατέβηκαν με πάθος και κρατώντας ελληνικές σημαίες, δεν ήταν παρά αφελή ενεργούμενα των γεωστρατηγικών συμφερόντων του Πούτιν, χωρίς αυτονομία γνώμης και ευαισθησία εθνικών αισθημάτων – λες και χρειάζονταν παρότρυνση από τους εντεταλμένους του σκοτεινού Ρώσου για να κατέβουν στο δρόμο, για ένα θέμα που δονούσε εθνικές τους χορδές, όπως άλλωστε έκαναν και το 92-93 που δεν υπήρχε ο Πούτιν.
Το ότι οι επίσημες διπλωματικές υπηρεσίες των κρατών, αποτελούν ανεπίσημα κατασκοπευτικά κέντρα είναι ηλίου φαεινότερο. Πρόβλημα όμως δημιουργείται όταν η συμπεριφορά τους υπερκερνά τα κεκανονισμένα όρια που διέπουν τη λειτουργία τους, όταν λειτουργούν εξωθεσμικά και παράνομα.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση διοχέτευσε την πληροφορία απέλασης κατά την σύνοδο του ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να εκληφθεί ως προσπάθεια εξευμενισμού της αμερικανικής υπερδύναμης. Θα μπορούσε δηλαδή απλώς να είναι μία ακόμη υποχώρηση στις πιέσεις της κυβέρνησης Τραμπ, και επίδειξη καλής θέλησης, με την ελπίδα κάποιων ανταλλαγμάτων, τα οποία προ το παρόν δεν είναι ορατά.
Με το δεδομένο ότι η κυβέρνηση είναι η πλέον υποτακτική της μεταπολίτευσης στους Αμερικανούς, ουδείς έχει εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της και στο κατά πόσο ήταν αναγκαία και τεκμηριωμένη η απέλαση των διπλωματών.
Φυσικά θα ήταν αφέλεια να απαιτεί κανείς να κοινοποιηθούν δημοσίως εκείνα τα στοιχεία που την ώθησαν σε μια τόσο δραστική απόφαση, που συγκεντρώνει την μήνιν της άλλης πλευράς. Θα μπορούσε ωστόσο να ζητηθεί από τα κόμματα να ορίσουν έναν εκπρόσωπο, στον οποίο θα παρουσιαστούν εκείνα τα στοιχεία που θα δικαιολογούσαν την απέλαση.
Διαφορετικά θα παραμείνει η εντύπωση των υποτακτικών, που χωρίς εθνική αυτονομία, υποκύπτουν αναντίρρητα σε κάθε έναυσμα της υπερατλαντικής πατρωνίας.
Φωτογραφία: Eurokinissi
