Του Γιάννη Σιδέρη
Η κωμωδία συνεχίζεται, εκτραχύνεται και ίσως δεν έχει αγγίξει ακόμη την κορυφαία σπαρταριστή σκηνή της. Όταν λίγο καιρό πριν χαρακτηρίζαμε την πολιτική σκηνή ως «Commedia dell''arte», ήμασταν ακόμη στα προκαταρκτικά, στο ρεπερτόριο δεν υπήρχαν:
Δανεικοί βουλευτές εισπηδήσαντες σε εκ διαμέτρου αντίθετα ιδεολογικώς κόμματα, σε μια χυδαία επίδειξη επαγγελματικού καριερισμού, ούτε ανύπαρκτες γκαζόζες διατεταγμένες από πολιτικούς αρχηγούς, σε ένα κακόγουστο θέατρο πολιτικού εκβιασμού.
Δεν υπήρχαν προειδοποιήσεις αιφνιδίου θανάτου («η κυβέρνηση δεν θα προλάβει να κάνει παρέλαση»), από πολιτικούς συνεταίρους που υπονοούν συντελεσθείσες παρανομίες εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, αλλά δεν τις δημοσιοποιούν (ως έχουν υποχρέωση εκ συντάγματος, ηθικών επιταγών, και εντολής των ψηφοφόρων τους) και τις διατηρούν ως βέλη στη φαρέτρα της ατομικής πολιτικής τους επιβίωσης.
Δεν υπήρχαν βουλευτές αυτοδεσμευμένοι να παραδώσουν την έδρα τους, αλλά το σύμπαν να συνωμοτεί και την ίδια μέρα να χαλάει το αμάξι τους (πολύ χαλάνε τα αμάξια των ΑΝΕΛ. Πριν του κ. Παπαχριστόπουλου, είχε χαλάσει το αμάξι του κ. Κόκκαλη). Στην συνέχεια αποφασισμένοι να παραιτηθούν… ξεπαραιτούνται άρδην, ενδίδοντας στις παρακλήσεις του ΠτΒ να λειάνουν την… ανυποχώρητη αποφασιστικότητά τους, και να παραμείνουν έως ότου ψηφιστεί από τη Βουλή το Πρωτόκολλο Κύρωσης της ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.
Δεν υπήρχε έκπτωση του αξιώματος του Προέδρου της Βουλής, στο πρόσωπο του σεβαστού (για τον γράφοντα, αλλά και για τα δεδομένα των προσώπων του ΣΥΡΙΖΑ) κ. Βούτση, ο οποίος απεκδύθη την τήβεννο της κομματικής αποστασιοποίησης, και ενεδύθη δημοσίως και ανενδοιάστως την στολή του κομματικού στελέχους, μεταβληθείς σε εργαλείο των ευτελιστικών μικροπολιτικών παιχνιδιών της κυβέρνησης.
Δεν είχε παρουσιαστεί η… «σολομώντεια» λύση, να μπορούν οι κ. Καμμένος και Θεοδωράκης να παραμείνουν - και να μιλούν - στη βουλή ως πολιτικοί αρχηγοί, ενώ έχουν απολέσει τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Ο φόβος γενικώς φυλάει τα έρημα, και ο φόβος των αποκαλύψεων Καμμένου διαστρέφει το ήθος της Βουλής, αλλοιώνοντας τη δημοκρατία – όχι δηλαδή ότι τον ένοιαζε ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό.
Δεν είχε παρουσιαστεί η κ. Μεγαλοοικονόμου, παρότι δραπέτης από τους Κεντρώους του Λεβέντη και εντεταγμένη στον ΣΥΡΙΖΑ, να προσανατολίζεται να καταψηφίσει το πρωτόκολλο ένταξης των Σκοπίων το ΝΑΤΟ, και παράλληλα να προαναγγέλλει την δημιουργία προσωπικού της κόμματος – γιατί όχι; Στην Ελλάδα των μνημονίων ιδρύθηκαν πάνω από.. εξήντα νέα κόμματα (!), αριθμός να σου φέρνει vertigo. Κάποια ήταν θνησιγενή, άλλα ακόμη εν ζωή. Μεταξύ τους τα κόμματα των Γιώργου Παπανδρέου, Γιάνη Βαρουφάκη, Παναγιώτη Λαφαζάνη, Ζωής Κωνσταντοπούλου, Τάκη Μπαλτάκου, Φαήλου Κρανιδιώτη, Κυριάκου Βελόπουλου, κλπ,κλπ).
Δεν υπήρχαν ακόμη στελέχη του Ποταμιού, που ζηλώσαντες δόξαν Τόμπρα η Βαρουφάκη, υποκλέπτουν εσωκομματικές συνομιλίες και τις δημοσιοποιούν μονταρισμένες, για να ενοχοποιήσουν εσωκομματικούς αντιρρησίες (ακόμη και στο «φιλελευθεράτο» ο Στάλιν ζει, αυτός τους οδηγεί, επειδή η πολιτική μας κουλτούρα σε καθοδηγείται από αναλλοίωτες αρχές).
Μεγάλος – και ειλικρινής - κλαυθμός και οδυρμός έχει πέσει σε ένα τμήμα της κοινωνίας, και ο οποίος εκφράζεται στα social media. Εκπέμπεται κατά τεκμήριο από το πιο ποιοτικό, δημοκρατικό και πολιτισμένο τμήμα της κοινωνίας, που ανησυχεί για την κατάπτωση των αξιών, την έκπτωση της πολιτικής ηθικής, την κονιορτοποίηση των θεσμικών διαδικασιών, και της εξ αυτών συνακόλουθης αλλοίωσης των ίδιων θεσμών. Αυτά συμβαίνουν αλλά αφορούν αυτούς και τον στενό τους κύκλο, όχι την μεγάλη μάζα.
Αυτή αδιάφορη και ανεπίγνωστη, αντιμετωπίζει τις πρωτόγνωρες και σκερτσόζες καταστάσεις ως ένα είδος πολιτικού ριάλιτι, χωρίς να ανησυχεί. Ατενίζει με διάθεση χαβαλέ παράδοξους, παράλογους, εκκεντρικούς, κενολόγους (φευ όχι καινολόγους), πρωταγωνιστές, τους οποίους η ίδια ανέδειξε, για να εκδικηθεί τα παλιό «σαπισμένο» πολιτικό σύστημα που «κατέστρεψε τη χώρα». Εκδικητικά φιλοδόξησε να αναδείξει τα «νέα», «άφθαρτα», «ασυμβίβαστα», «αγνά», «ηθικά», «ελπιδοφόρα», πρόσωπα.
Τελικά κατάφερε και τα ανέδειξε, και τα υφίσταται...
Ζούμε στην εποχή τη λαϊκιστικής δημοκρατίας. Φοβούμαστε ότι τα «εξωτικά φρούτα» θα συνεχίσουν να κυριαρχούν στη δημόσια ζωή. Οι αήθεις αντιθεσμικοί τυχοδιωκτισμοί του κάθε Αλέξη και Πάνου, όχι μόνο θα αφήνουν αδιάφορη τη κοινή γνώμη, αλλά αντιθέτως θα επιδοκιμάζονται, με την ψευδαίσθηση ότι εκδικούνται το «παλιό σύστημα».
Το «Μεγάλος μας τσίρκο» ήταν η θρυλική επική παράσταση, εν μέσω χούντας, που διηγήθηκε τη νεότερη ελληνική ιστορία από την Τουρκοκρατία ως τη γερμανική Κατοχή, ψαύοντας τα αιχμιακά γεγονότα της εθνικής μας διαδρομής. Το νυν μεγάλο μας Τσίρκο θα διηγηθεί τον ευτελισμό των εκλεγμένων ταγών του λαού.
Οι λαοί έχουν ηρωικές και ταπεινωτικές στιγμές. Ζούμε στον αστερισμό των τελευταίων.
