Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην 83η ΔΕΘ ήταν αναλυτική ως προς το πρόγραμμα που θα εφαρμόσει μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα του πρωθυπουργού. Ήταν ένα πλήρως καταρτισμένο και δομημένο σχέδιο. Αυτό όμως που αναδείχθηκε από την παρουσία του ήταν ο ρεαλισμός και η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου οράματος για την «αναγέννηση», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο ίδιος, της χώρας.
Ορισμένοι ίσως επικεντρώσουν το ενδιαφέρον και την κριτική τους στις δεσμεύσεις του για τις τομές που σχεδιάζει στην, πραγματική κυρίως, οικονομία, αυτή που ακουμπά στην καθημερινότητα και βάζει τις βάσεις για μια συνολική ανάκαμψη και ανάπτυξη. Δεσμεύσεις στις οποίες εμμένει και μάλιστα τις έχει παρουσιάσει και στους εταίρους με κάθε ευκαιρία, πεπεισμένος πως αποτελούν τη λύση στα σημερινά αδιέξοδα.
Όμως επί της ουσίας η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε ως επίκεντρο τους ίδιους τους πολίτες αυτής της χώρας. Αυτούς που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα. Και με τη ψήφος αλλά κυρίως με την ενεργοποίηση και την παρέμβασή τους. Αυτούς που σήμερα έχουν βρεθεί να παρακολουθούν μια κυβέρνηση να επιχειρεί να τους διχάσει, οικονομικά, κοινωνικά, ιδεολογικά, παντού.
Απευθύνθηκε στους πραγματικά... αρμόδιους για το μέλλον αυτής της χώρας. Και τους κάλεσε να συμμετάσχουν και πολιτικά και επιχειρηματικά και συλλογικά, τονίζοντας τους ότι δεν πρέπει να καταθέτουν τα όπλα επειδή και αυτοί που σήμερα τους έταζαν ελπίδα βρέθηκαν να τους εμπαίζουν και κυρίως να τους υποτιμούν.
Η ομιλία ήταν δική του. Μεγάλη χωρίς να κουράσει διότι δεν διάβαζε απλά ένα αφήγημα. Ήταν κτήμα του από την αρχή μέχρι το τέλος. Εξ ου και το συναίσθημα που βγήκε σε κάποιες στιγμές αφού η βάση της είχε να κάνει με τους ανθρώπους τους οποίους επιχειρεί να ενεργοποιήσει εκ νέου
Το συμβόλαιο αλήθειας για το οποίο μιλά διαρκώς έχει ακριβώς αυτή την έννοια. Έχει δύο συμβαλλόμενους που πρέπει να το υπογράψουν. Έχει δύο συμβαλλόμενους που πρέπει να τηρήσουν τους όρους και τις προϋποθέσεις του.
Από τη μια είναι οι πολιτικοί που θα επιλεγούν από την άλλη οι ίδιοι οι πολίτες. Η σχέση είναι αμφίδρομη. Πάντα ήταν. Το περιέγραψε χθες. Όταν οι πολίτες δίνουν το κράτος πρέπει να επιστρέφει και όταν το κράτος δίνει οι πολίτες οφείλουν να το σέβονται. Υπόλογοι είναι όλοι όσοι ζουν και βιώνουν σε αυτή τη χώρα που βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κρίση.
Εμφανίσθηκε ξεκάθαρος λέγοντας πως δεν χωρούν αντιπαραθέσεις και διχασμοί που προέρχονται από το παρελθόν. Ένα παρελθόν που μπαίνει εμπόδιο στο μέλλον. Η πόλωση δεν αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Αποτελεί εύκολη λύση για όσους δεν θέλουν να συμμετάσχουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Μίλησε για διακύβευμα και αυτό το διακύβευμα είναι μεγάλο. Το γνωρίζει και ο ίδιος όπως γνωρίζει και τις δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει όχι μόνο για την κατάσταση που θα αφήσουν φεύγοντας αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε αποδρομή αλλά διότι το πιο δύσκολο σημείο είναι αυτή η χώρα να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της ταυτόχρονα με τους πολίτες που πρέπει να εμπιστευτούν εκ νέου το κράτος και τον ίδιο τον εαυτό τους.
Η αποχή σε αυτόν τον δρόμο που βρίσκεται μπροστά δεν επιτρέπεται. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πως για να πετύχει το όραμά του, για να υλοποιηθούν οι στόχοι του χρειάζεται τη στήριξη των ίδιων των πολιτών. Έχει όραμα που βασίζεται στον ρεαλισμό.
