Του Γιάννη Σιδέρη
Προσπαθούν να γυαλίζουν τα καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς αλλά πρέπει να δώσουν άδεια και οι δανειστές. Η ακύρωση της μείωσης των συντάξεων (που η ίδια η κυβέρνηση με την πολιτική της κατέστησε αναγκαία και νομοθέτησε, ενώ δεν είχε υπάρξει τέτοια χρεία επί των προηγούμενων), καθώς και το μέρισμα σε πολίτες που εντάσσονται στο πλαίσιο του κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης, αποτελούν τα δύο επικοινωνιακά υπερόπλα της κυβέρνησης.
Συνοδεύονται από συστοιχίες ειδικού σκοπού: όπως η καταβολή αναδρομικών σε δικαστικούς, πανεπιστημιακούς και ένστολους, με παράλληλη χορήγηση του επιδόματος πετρελαίου. Φυσικά και είναι θετικό να απολαύσουν τα κοινωνικά τμήματα ένα όποιο επίδομα που θα απαλύνει πρόσκαιρα- πολύ πρόσκαιρα - την βιοποριστική τους δυσχέρεια. Δεν τίθεται συζήτηση περί αυτού, αλλά για το γεγονός ότι η πολιτική της κυβέρνησης επαύξησε τη δυσχέρεια των κοινωνικών αυτών τμημάτων, ενώ στον κύκλο της πενίας τους έσυρε και άλλα στρώματα του μεσαίου χώρου.
Η επόμενη κυβέρνηση θα βρεθεί σε υπονομευμένο με νάρκες έδαφος, καθώς η κυβέρνηση πλουσιοπάροχα υπόσχεται στους πάντες και προτίθεται να νομοθετήσει: Μείωση του ΕΝΦΙΑ, την οποία θα πλασάρει ως έστω και μεταχρονολογημένη υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων του 2015, αλλά θα την προβάλει σε βάθος τετραετίας οπότε θα τη λουστεί η επόμενη κυβέρνηση. Μείωση φορολογίας επιχειρήσεων από το νέο έτος, επίσης σε προοπτική τετραετίας. Επίδομα ενοικίου για περίπου 500 χιλιάδες δικαιούχους, μείωση στις ασφαλιστικές εισφορές ελεύθερων επαγγελματιών, σχετική αντίστοιχη μείωση στους αγρότες, κλπ.
Βέβαια το κλίμα στις Βρυξέλλες δεν είναι εύκρατο για τις συντάξεις. Η κυβέρνηση δεν έχει εξασφαλίσει αδιαμφισβήτητη συναίνεση, και το αλισβερίσι γίνεται για να μπορέσουν αυτές να δοθούν τμηματικώς (άρα πάλι στην επόμενη κυβέρνηση). Ακόμη κι έτσι υπέρ της θα είναι καθώς ο προπαγανδιστικός στόχος θα επιτευχθεί, ενώ παράλληλα θα της δοθεί η δυνατότητα να πετροβολεί τους επόμενους εάν δυσκολεύονται στην τήρηση των, υπό των νυν, νομοθετημένων.
Ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ δήλωσε την περασμένη Τρίτη ότι «το γεγονός πως η ελληνική οικονομία έχει επιτύχει υψηλότερο πρωτογενές πλεόνασμα από το απαιτούμενο 3,5% είναι θετικό, αν και δεν δικαιολογεί αυτόματα την κατάργηση του μέτρου της περικοπής των συντάξεων». Παράλληλα μίλησε σε μια γλώσσα… άγνωστη στην κυβέρνηση, λέγοντας ότι «το πλεόνασμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε μέτρα ανάπτυξης ή μείωσης της φορολογίας». Όμως η ανάπτυξη θέλει ωρίμανση χρόνου (και ώριμο πολιτικό προσωπικό), και ως εκ τούτου δεν θα μπορούν τα κυβερνητικά στελέχη να διατυμπανίζουν στα προεκλογικά μπαλκόνια πόσο πολύ χρήμα έδωσαν στον φτωχό λαό.
Κατά τον ESM η υλοποίηση όσων επιδιώκει η κυβέρνηση (και δη η μη περικοπή των συντάξεων με δημοσιονομικό κόστος που υπερβαίνει τα 2 δις), η μείωση του ΕΝΦΙΑ και των ασφαλιστικών εισφορών, το επίδομα ενοικίου, δεν είναι εφικτά στην πληρότητά τους. Οι «θεσμοί» εκτιμούν ότι χωρίς την υλοποίηση της περικοπής συντάξεων το πλεόνασμα θα είναι μικρότερο αυτού που εκτιμά η κυβέρνηση (3,2% από 3,6%), και σε απόλυτους αριθμούς εξισούται με 540 εκ. Ούτως ή άλλως έχουμε δρόμο ακόμη, θα τα καταγράψει αναλυτικώς οι οικονομικές στήλες, καθώς η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα ανακοινώσει την έκθεσή της για τους προϋπολογισμούς το τρίτο δεκαήμερο του Νοεμβρίου και οι συντάξεις θα κριθούν στο Eurogroup των αρχών Δεκεμβρίου.
Κυβερνητικά στελέχη όμως ήδη σηκώνουν τα φλάμπουρα μιας θεατρικής ανυπακοής και ζητούν ανατροπές των συμφωνηθέντων (π.χ. αύξηση ακατάσχετου στους λογαριασμούς στα 10 χιλ. Ευρώ, ολοκληρωτική προστασία πρώτης κατοικίας, και φυσικά τη – δικαιολογημένη - αύξηση του κατώτατου μισθού, η οποία είναι θεσμοθετημένη από το 2013 αλλά θα το παρουσιάσει ως δικό της έργο).
Την ίδια στιγμή ο πρώην διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος θεωρεί στα ΝΕΑ ότι «δεν έχουμε βγει από το δάσος» και υπάρχει ο κίνδυνος όχι ενός 4ου μνημονίου (καθώς τα κοινοβούλια των δανειστών δεν πρόκειται να ψηφίσουν νέα χρηματοδότηση), αλλά ένα άτυπο μνημόνιο διαρκείας το οποίο θα μας επιβάλλουν οι αγορές!
Ως τότε η προσοχή μας θα έλκεται από άλλα, από την καταγγελία του παλιού πολιτικού συστήματος, από τη προετοιμασία των παραπομπών γα τη Novartis και από την πομφόλυγα της συνταγματικής αναθεώρησης, με τις νέες αιτιάσεις Φίλη για διαχωρισμό εκκλησίας από το κράτος. Και αν δεν ισχύσει, που δεν θα ισχύσει, ο Φίλης θα ψηφίζει θετικά αλλά θα ψηφίζει με πόνο καρδιάς.
