Πιασμένοι στην παγίδα

Πιασμένοι στην παγίδα

Η πιο περιγραφική - της κατάστασης - ερώτηση χθες, ήταν του Ποταμιού: «Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ πρέπει να μας πουν, τι έχουμε κερδίσει από την παράταση της αξιολόγησης;». Η αγορά που ασθμαίνει το ξέρει, αλλά η κυβέρνηση όταν κλείσει την αξιολόγηση, και πάρει κάτι στα εργασιακά, για την τιμή των όπλων, θα παιανίζει τη νικηφόρα αντίστασή της.

Οι δηλώσεις της ελληνικής πλευράς σηματοδοτούν την ολική έλλειψη νέων επιχειρημάτων. Ανακυκλώνει αενάως τα ίδια, τα οποία απευθύνει σε ώτα μη ακουόντων. Κάνει πάλι λόγο για πολιτική διαπραγμάτευση (σαν αυτή που μόνο η ΕΡΤ κατάλαβε στις 20/2), ενώ προσπαθεί να ορθώσει μία ασπίδα αντίστασης στα εργασιακά (κυρίως συλλογικές συμβάσεις), προβάλλοντας το ευρωπαϊκό κεκτημένο - αν και ο Γιούνκερ έχει δηλώσει ότι για χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα, μπορεί και να μην ισχύει το κεκτημένο.

Παρόλα αυτά χθες το βράδυ, μονότονα κυβερνητικές πηγές, υπενθύμιζαν ότι η Ελλάδα είναι χώρα της Ε.Ε και μπορεί να νομοθετεί βάσει των ευρωπαϊκών πρακτικών (από την υποχρέωση τήρησης των οποίων, την απαλλάσσουν οι Ευρωπαίοι). Την ίδια άποψη, εξέφραζε και ο κ. Δραγασάκης στην ΕΡΤ: «Είναι δυνατόν από κάποιους δανειστές να μας ζητείται στα εργασιακά υποχώρηση από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο»; (προφανώς σε κανονικές χώρες δεν είναι δυνατό!).

Παράλληλα ο αντιπρόεδρος επανέλαβε το γνωστό «ρεφρέν» προς Γερμανία και ΔΝΤ: «Η ελληνική πλευρά κάνει ό,τι της αναλογεί. Είναι ώρα το ίδιο να κάνουν και οι εταίροι» (αν αυτά είναι τα επιχειρήματα που απευθύνουμε στους εταίρους, και όχι αριθμοί οικονομικών πραγματώσεων, είναι κατανοητό γιατί δεν πείθονται, τόσο οι τεχνοκράτες, όσο και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι).

Κυβερνητικές πηγές πάντως ανέφεραν χθες το βράδυ ότι οι διαπραγματεύσεις - που αναμένουν να ολοκληρωθούν ως την Πέμπτη - μας έχουν φέρει κοντά σε μια συμφωνία, ενώ έχει γίνει τεράστια δουλειά σε πολλά θέματα, όπως στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων, τον εξωδικαστικό συμβιβασμό (που αποτελεί βασικό εργαλείο της κυβέρνησης για να διαχειριστεί τα κόκκινα δάνεια), καθώς και στο κλείσιμο του δημοσιονομικού κενού για το 2018.

Ωστόσο, το ΔΝΤ, στον απόηχο του Eurogroup, με ανακοίνωσή του, μετριάζει τον κυβερνητικό ενθουσιασμό. Τονίζει ότι παρά την πρόοδο στην τελευταία αποστολή των θεσμών στην Αθήνα, παραμένουν σε εκκρεμότητα σημαντικά ζητήματα, επισημαίνοντας παράλληλα ότι είναι πολύ νωρίς να γίνουν εικασίες σχετικά με το ενδεχόμενο συμφωνίας σε τεχνικό επίπεδο, στην παρούσα φάση.

Άλλωστε, όπως αναφέρει η «Wall Street Journal», το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιμένει σε περαιτέρω απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και απορρίπτει κάθε αντιστροφή παλαιότερων μεταρρυθμίσεων, καθιστώντας σαφές ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων του αποτελεί προϋπόθεση για να προσφέρει νέα δάνεια στην Ελλάδα. Την ίδια στιγμή η Suddeutsche Zeitung αναφέρει ότι η εκταμίευση περαιτέρω δανειακών δόσεων δεν είναι ορατή. Αυτό σημαίνει όχι γρήγορη συμφωνία, άρα και όχι ένταξη στο QE.

Ενδέχεται βέβαια η μη εκταμίευση της δόσης, να μην αποτελέσει και ακαριαίο θανάσιμο πλήγμα για τη χώρα μας. Προχθές η δική μας «στήλη άλατος», επισήμαινε ότι έχουν μαζέψει ένα σκασμό λεφτά, και διερωτάτο «τι τα κάνουν;». Δικαιολογημένες οι απορίες, αλλά και έκδηλες οι υποψίες, ότι τον «σκασμό τα λεφτά» τον μαζεύουν προκειμένου να είναι έτοιμοι τον Ιούλιο να πληρώσουν τη δόση για να μη χρεοκοπήσουμε, έτσι ώστε να αγοράσουν χρόνο, περιμένοντας τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών.

Η εμμονή τους με αυτές δικαιολογείται μόνο εάν ο πρωθυπουργός έχει πάρει προσωπικές διαβεβαιώσεις από τον κ. Σουλτς - τον οποίο παρεμπιπτόντως το ελληνικό κρατικό πρακτορείο, του επιδαψιλεύει τιμές, ανακηρύσσοντάς τον… Άγιο των φτωχών (αν και για μητέρα Τερέζα δεν τον λες). Αν ο πρωθυπουργός δεν έχει πάρει διαβεβαιώσεις, και απλώς ελπίζει, ενδεχομένως να ελπίζει αυτοκτονικά.

Ο Σουλτς υπήρξε συνεργάτης του Σρέντερ, ο οποίος για να αντιμετωπίσει την κάθετη πτώση της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής οικονομίας υιοθέτησε την περιβόητη «Ατζέντα 2010» που μεταξύ άλλων μέτρων περιλάμβανε καθήλωση των μισθών. Βέβαια ο ίδιος ο κ. Σουλτς ανήκε στην αριστερή πτέρυγα του SPS, που δεν συμφωνούσε με την πολιτική Σρέντερ, αλλά δεν παραιτήθηκε γι' αυτό. Απλώς, είναι αριστερός σοσιαλδημοκράτης αλλά είναι και ρεαλιστής. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έρθει αντιμέτωπος με την κοινή γνώμη της πατρίδας του, για χάρη μας.

Σε κάθε περίπτωση η συνεχής ελπίδα σε κάποιον από μηχανής Θεό, που ως τώρα έχει αποδειχθεί φρούδα, θα μας κρατά εγκλωβισμένους στην παγίδα.

Γιάννης Σιδέρης