Του Γιάννη Κ. Τρουπή
Όχι μόνο τον στριμώχνει αλλά φαίνεται πως καταφέρνει ακόμα και να κερδίζει στα σημεία, αν όχι τον πόλεμο, αλλά τουλάχιστον ορισμένες σημαντικές μάχες.
Η τακτική του Πάνου Καμμένου, τις μέρες που ακολούθησαν την αποχώρησή του από το κυβερνητικό σχήμα, μοιάζει να έχει αποτέλεσμα, όπως αποδείχτηκε μετά τη δημόσια δέσμευση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ανοίξει το διάλογο μεταξύ των κομμάτων για να παραμείνουν “όρθιες” οι κοινοβουλευτικές ομάδες που εξελέγησαν στις εκλογές.
«Σύμφωνα με την πολιτική θέση της κυβέρνησης, δεν είναι ούτε ηθικά ούτε πολιτικά ορθό να διαλύονται κοινοβουλευτικές ομάδες κομμάτων τα οποία, μέσα από τη διαδικασία των εκλογών, εξασφάλισαν την είσοδό τους στη Βουλή», δήλωσε ο κ. Τζανακόπουλος, κάτι που ερμηνεύεται ως «χείρα βοηθείας» στον μέχρι πρότινος κυβερνητικό εταίρο.
Πώς φτάσαμε όμως μέχρι εκεί; Είχε προηγηθεί μία ακόμα ευθεία προειδοποίηση του πρώην υπουργού Άμυνας, μέσω του ΣΚΑΪ αυτή τη φορά, προς τον πρωθυπουργό: «Δεν θα κάνω πλειοδοσία ανταλλαγμάτων με τον Τσίπρα. Αν τολμήσουν να διαλύσουν την ΚΟ των ΑΝΕΛ αντιθεσμικά, να ξέρουν πως θα έχουμε πόλεμο. Δεν θα κάνουν παρέλαση».
Και κάπου εκεί, αρχίζουν τα ερωτήματα:
- «Κρατάει από κάπου» τον πρωθυπουργό ο κ. Καμμένος;
- Με δεδομένο το γεγονός πως δε διαθέτει τον έλεγχο της κοινοβουλευτικής του ομάδας, η οποία άλλωστε υπάρχει σχεδόν οριακά, με ποιον τρόπο απειλεί ο Πάνος Καμμένος τον κ. Τσίπρα; Μην ξεχνάμε ότι με βάση τους αριθμητικούς συσχετισμούς ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ δεν μπορεί να προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, στοιχείο που θεωρητικά τουλάχιστον λειτουργεί εις βάρος του.
Προφανώς πάντως όχι σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ να κάνει πίσω και να αλλάξει τη στρατηγική του.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στο Μέγαρο Μαξίμου γνωρίζουν πολύ καλά το απρόβλεπτο και ευμετάβλητο του χαρακτήρα του Πάνου Καμμένου.
Πρωθυπουργός και πρόεδρος των ΑΝΕΛ μέχρι πριν από είκοσι μέρες συνεργάζονταν εξαιρετικά στενά στην βάση του κυβερνητικού συνασπισμού, ενώ είναι γνωστό ότι είχαν αναπτύξει και πολύ καλή προσωπική σχέση. Άρα εύκολα καταλήγει κάποιος στο συμπέρασμα, ότι ο ένας γνωρίζει πλέον πολύ καλά τον άλλον. Γνωρίζουν ο καθένας τα όρια του άλλου, αλλά και τον τρόπο σκέψης. Παρά λοιπόν τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχουν πολλοί εντός ΣΥΡΙΖΑ με τον πρώην υπουργό Άμυνας, θα πρέπει να του πιστωθεί το γεγονός ότι διαθέτει ένστικτο πολιτικής αυτοεπιβίωσης, το οποίο τον καθοδήγησε τα τέσσερα χρόνια συγκυβέρνησης με την αριστερά.
Ένα ένστικτο όμως, το οποίο αυτή τη φορά δείχνει να στρέφεται εναντίον του Αλέξη Τσίπρα. Ο Πάνος Καμμένος υπήρξε για μία τετραετία επικεφαλής ενός εξαιρετικά σημαντικού όσο και κομβικού υπουργείου. Ήταν ο υπουργός Άμυνας με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εκ των πραγμάτων γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα εκ των έσω.
Θέματα υψίστης ασφαλείας με άκρως εμπιστευτικό χαρακτήρα. Θέματα για τα οποία γνώση μπορεί να έχει μόνο ο πρωθυπουργός. Θέματα, τα οποία ασφαλώς χειρίστηκαν από κοινού. Είναι ακριβώς αυτή η σχέση με τον κ. Τσίπρα, η οποία καθιστά τον κ. Καμμένο ισχυρό «παίχτη».
Ουδείς λοιπόν μπορεί να ξέρει σε τί πραγματικά αναφέρεται ο κ. Καμμένος, όταν λέει ότι η κυβέρνηση «δε θα κάνει παρέλαση, εάν οι ΑΝΕΛ σταματήσουν να διαθέτουν κοινοβουλευτική ομάδα».
Όποια υπόθεση και αν κάνει ο καθένας, ένα δείχνει να είναι το βέβαιο συμπέρασμα. Ο μόνος που αντιλαμβάνεται το τί πραγματικά συμβαίνει και τί δείχνει να εννοεί ο Πάνος Καμμένος, είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος αποδεικνύεται και πιο «διαλλακτικός» ως προς την αντιμετώπιση του μέχρι πρότινος κυβερνητικού του εταίρου.
Γι'' αυτό και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, προφανέστατα μετά από σχετική εντολή του κ. Τσίπρα, άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην διαλυθεί η κοινοβουλευτική ομάδα των ΑΝΕΛ.
